Jean-Paul en zijn moeder Gini Dubois en hun gesloten zaak. Foto: Nienke Maat
Het doek is gevallen voor Café Friescheveen aan de Meerweg in Haren. De zaak zit sinds een week op slot. Over het einde van een 100 jaar oude pleisterplaats.
De klap komt nog, zegt Gini Dubois (63). Ze zit weggedoken in haar zwarte leren jack aan het laatste tafeltje dat nog overeind staat in Café Friescheveen in Haren. Verbitterd kijkt ze de ontmantelde zaak rond die ze ruim 40 jaar uitbaatte.
,,Ik kan het niet zo goed aan dat ik afscheid moet nemen van de mensen die hier over de vloer kwamen. En dat ik het uitzicht over de polder moet missen.’’
Café Friescheveen, met z’n houten balken aan het witte plafond, met z’n schrootjesbar, z’n grijze vloerbedekking, z’n povere drankenkast achter de bar. Wie at er geen snert na het schaatsen op het Friese Veen, wie haalde er geen ijs aan het ijsloket bij de kastanjeboom, wie huurde er geen roeibootje om het achtergelegen natuurgebied te verkennen?
Generaties Groningers en Drenten vierden er in het verleden een dagje uit, toeristen kenden er ooit de weg, maar de klad kwam erin. Terwijl aan de overkant van de Meerweg de ene na de andere moderne horecazaak z’n deuren opende of aan de weg timmerde met fluistersloepjes, tennisbanen en gelikte terrassen aan het Paterswoldsemeer, stond de tijd in Café Friescheveen stil.
Gini Dubois glimlacht. De mooiste herinneringen aan haar café bewaart ze aan de tijd toen haar zonen klein waren en het in de zaak altijd een zoete inval was met gezinnen. ,,Die gemoedelijkheid’’, schetst ze. ,,Onze jongens werkten mee zodra ze konden lopen. Het eerste wat ze weg brachten waren de lepeltjes voor bij de koffie.’’
Zoon Jean-Paul (32) was sinds twee jaar mede-eigenaar, maar corona was voor Friescheveen de genadeklap. En sterk stond het café toch al niet in z’n schoenen sinds de provincie in 2002 tekeningen liet zien van de ecologische verbindingszone. Gini en haar man Harry konden hun bedrijf niet vinden op die tekeningen. ,,Het bestond toen al niet meer in de ogen van de provincie, maar wij wisten van niks’’, zegt Gini. ,,We hebben geloof ik tien ambtenaren versleten de afgelopen jaren. Steeds als de een z’n beloftes niet nakwam, stond er een nieuwe klaar. Door het gedoe met de provincie is mijn man weer gaan drinken. Het is z’n dood geworden.’’
Friescheveen met uitzicht over de polder. Foto: Nienke Maat
Ze leerde Harry kennen in Time Out in de Poelestraat. ,,Hij was geboren en getogen in Café Friescheveen, hij leefde voor de zaak.’’ Toen ze net verkering hadden, fietste ze op een zondagmiddag met haar moeder langs het florerende bedrijf aan de Meerweg. ,,Het was mooi weer, het zat vol en er stond een lange rij bij het ijsloket.’’
Ze namen er samen hun intrek, boerden voort zoals zijn familie het hen had voorgeleefd. De biljartclub was er elke week, de klaverjasclubs maakten plaats voor de bridgeclubs, de visclub kwam er evenals de bonsai-vereniging, de kynologenclub en de Vespa-club.
Gini kijkt terug op goeie jaren. Dat de provincie nu de plek heeft gekocht waar zij oud hoopte worden - het is niet anders, zegt ze. Ze loopt met Jean-Paul naar buiten, naar de steiger en ze kijkt uit over de polder.
