Bien Bos-Van der Laan staat in de Euroborg op de lift te wachten. Ze steunt op haar rollator, een groenwitte sjaal om de hals gedrapeerd. De 104-jarige is zondag eregast bij FC Groningen-Willem II. Haar komst mag niet baten. De FC stelt teleur, het blijft 0-0 en het stadion stroomt snel leeg.
Ze is het oudste lid van de supportersvereniging. Het lidmaatschap kreeg ze vlak na haar honderdste verjaardag cadeau. Magazine d’Olle Grieze, niet naar haar vernoemd, valt elk kwartaal gratis en voor niets op haar deurmat. De kranige eeuweling is een fan om te koesteren.
Cor-tee-ooo
Voor de wedstrijd tegen Willem II lopen de sfeermakers van de Noordtribune in een optocht met fakkels en vlaggen naar de Euroborg. Een corteo, overgenomen uit Italië en in het Noorden uitgesproken op z’n Gronings: cor-tee-ooo.
Mevrouw Bos-Van der Laan wenst de jeugdigen veel plezier. Zij houdt het zondag bij een hapje en drankje in het supportershome. Aan haar lijf geen polonaise. In de skybox legt Arjen Robben een hand op haar schouder. Da’s op haar leeftijd meer dan genoeg.
Als ze in 1919 ter wereld komt in Kloosterburen, moet GVAV - de voorloper van FC Groningen - nog geboren worden. Ze is in 1957 een van de eerste bewoners van de naoorlogse Wielewaalflat aan de Zaagmuldersweg. Op wedstrijddagen geniet ze van de supportersstoet die bezit neemt van de hele straat. Zelf is mevrouw Bos-Van der Laan in die tijd ook regelmatig met haar man in het Oosterpark te vinden. Het is maar een wandeling van niks.
Uiteindelijk verdwijnt bijna alles
De tijd vliegt. Haar man is al een hele poos overleden. Het Oosterparkstadion is er ook niet meer. Ze werkte ooit in het Rooms Katholiek Ziekenhuis aan de Verlengde Hereweg. Later stond de Groningse in het warenhuis van Vroom en Dreesmann op de Grote Markt.
Ja, als je zo oud mag worden als mevrouw Bos-Van Der Laan, verdwijnt uiteindelijk bijna alles.
Op haar honderdste verjaardag, alweer dik vier jaar geleden, komt toenmalig directeur Hans Nijland haar feliciteren met de bereikte mijlpaal. De Euroborg heeft ze dan nog nooit van binnen gezien. Dat is inmiddels wel anders. Ze is al bijna kind aan huis.
‘104 jaar? Dat is een hele prestatie, zeg’
Mevrouw Bos-Van der Laan staat in de Euroborg nog steeds op de lift te wachten. Om haar heen verdringen teleurgestelde toeschouwers zich om het stadion via de trappen zo snel mogelijk te verlaten.
Op haar rollator ligt het ereticket voor de wedstrijd. is er met zwarte viltstift opgekalkt. ,,Zo hee”, zegt een rossige man die passeert. ,,104 jaar? Dat is een hele prestatie, zeg.”
Mevrouw Bos-Van der Laan reageert niet en kijkt stoïcijns voor zich uit. De man mompelt dat ze hem vast niet heeft verstaan. Dat kan natuurlijk, zeker gezien haar eerbiedwaardige leeftijd.
Maar misschien verstaat ze hem wel degelijk en heeft ze totaal geen trek in koetjes en kalfjes. Misschien baalt ze gewoon als een stekker van de 0-0 tegen Willem II. Misschien denkt ze wel: allemaal leuk en aardig, die 104 jaar, maar wanneer gaan die ploeterende jochies op het veld eens presteren?
Voor nu doet mevrouw Bos-Van der Laan er het zwijgen toe. Ze neemt de lift naar beneden. Het is niet anders.
