Fofin Turay (19) pingelde zich vrijdag in de harten van de fans van FC Groningen. De man van de wedstrijd tegen Jong Ajax was een jongen uit Stad. Maar dat is slechts een klein deel van zijn verhaal.
Fofin groeit op in de Groningse wijk Beijum. Zijn moeder is gevlucht voor de burgeroorlog in Sierra Leone. In het asielzoekerscentrum ontmoet ze Fofins vader, die uit Liberia komt. Ze stichten samen een gezin. Hij is de enige die geen verblijfsvergunning krijgt. De vader van Fofin zou kindsoldaat zijn geweest, waardoor hij ongewenst wordt verklaard in Nederland.
Kleine Fofin voetbalt dan net als zijn broertje al bij GVAV-Rapiditas. De amateurvereniging, die zich toch al actief bemoeit met het lot van asielzoekers, stuurt samen met Fofins moeder een brandbrief naar minister Gerd Leers (Immigratie, Integratie en Asiel). Fofins vader moet een verblijfsvergunning krijgen, smeken ze. ‘Hier ontmoette hij zijn vrouw, met wie hij in Groningen terecht kwam en drie kinderen kreeg. Twee van hen voetballen bij ons.’
Gearresteerd en opgesloten
Namens GVAV ontfermen Ulfert Molenhuis en Olga Wildschut zich over het gezin, dat tussen hoop en vrees leeft. In januari 2012, drie dagen voor de geboorte van zijn dochter, wordt de vader van Fofin in hun woning in Beijum gearresteerd en opgesloten in het uitzetcentrum in Rotterdam. Fofin is dan 8 jaar oud. Hij snapt er niets van. Waarom mogen zwarte mensen uit de Antillen wel in Nederland wonen en zijn papa niet?
Fofins vader is ernstig ziek en wordt al jaren intensief behandeld in een gespecialiseerd traumacentrum van de GGZ. Hij is suïcidaal, lijdt aan ptss, suikerziekte en heeft hepatitis B. In het uitzetcentrum vermagert hij snel.
FC Groningen-debutant Fofin Turay tijdens het duel met Jong Ajax. Foto: Cor Lasker
Even lijkt het erop dat hij te ziek is om te reizen. Toch moet hij, dan maar met medische begeleiding, het land uit. Leers (CDA), minister in het kabinet-Rutte 1 met gedoogsteun van de PVV, kent geen genade. Fofin blijft samen met zijn broer, zusje en moeder achter in Groningen.
Fofin fietst in zijn eentje naar de training van GVAV. Zijn talent met de bal aan de voet valt op bij FC Groningen. In de onder 17 wordt hij onder zijn hoede genomen door Gibril Sankoh, de publiekslieveling die net als Fofins moeder vluchtte uit Sierra Leone. O, wat is Sankoh trots dat Fofin bij de FC in zijn voetsporen treedt.
Krakkemikkige fiets
Tijdens jeugdwedstrijden op Corpus den Hoorn staan altijd trotse ouders langs de lijn. Maar Fofin pingelt voor zichzelf. Zijn moeder krijgt een bijstandsuitkering en moet in haar eentje het gezin runnen, zijn vader is terug in Liberia. Hij krijgt nog lange tijd medicijnen toegestuurd vanuit Groningen, maar overlijdt afgelopen jaar.
Op de vrijdag dat Fofin een held wordt, stapt hij ‘s ochtends op de krakkemikkige fiets van zijn broertje. Hij stoempt naar het huis van GVAV’er Ulfert Molenhuis om hem te bedanken. Voor alles. En om een kaartje cadeau te te doen, voor zijn eerste wedstrijd in FC Groningen 1.
‘s Avonds lijkt Fofin eerst even onder de indruk. Van het grote stadion, al die mensen op de tribunes, het lawaai. Maar dan gaat hij pingelen. In zijn eentje. Zoals hij altijd heeft gedaan. Het jongetje van GVAV wordt tegen Jong Ajax man van de wedstrijd.
Tussen al die fans in de Euroborg zit een moeder die niet trotser had kunnen zijn. De nieuwe held van FC Groningen geeft haar na de wedstrijd een knuffel en een kus. Nu huilt ze tranen van geluk.
Verslaggever Ernst Slagter beschrijft in Laat ons weer eens juichen eens per week het ongewenste avontuur van FC Groningen in de eerste divisie. Dit is aflevering 5. Lees hieronder de eerste vier afleveringen terug.
