Kledingverhuurster Willie Luinge oet Roon: 'Klanten wiest mij der op da’k tweetaolig bin' | Hier kom ik weg

Over een staonde schemerlamp in heur woonkamer hangt drei haorwarken met zwarte krullegies te dreugen. „Dat lek toch hartstikke mooi!” lacht Willie Luinge. Sunterklaos is net weer hen Spanje tiedens het interview en Luinge (73) is net weer een beetie oetrust.

„Ik heb hiel wat Sunterklaozen schminkt en het was weer knotsgezellig”, zeg ze. In heur bedrief naost heur woning lat ze even later de tabberds en mantels zien. Ok de pietenkostuums hangt weer in de rekken. Nou komt de tied van de kerstman- en kerst-elfiespakken deran.

Aj deur Luinge heur kledingverhuurbedrief loopt, kiek ie je ogen oet. Glitterjassies, lederhosen, Dickens-kostuums, hippiekleren, pruiken, brillen, kettens; ie kunt het zo gek niet bedenken of het is der.

Luinge is geboren en opgruid in Zeijen as jongste in een boerengezin met zes kinder. In hoes praot ze Drèents. „Ik heb nou soms klanten die mij derop wiest da’k tweetaolig bin. As ze binnenkomt, praot ik Nederlands en a’k dan heur waor ze vort komt, gao’k plat praoten. Zölf he’k dat hielemaol niet in de gaten; dat giet vanzölf.

Op heur 16e giet ze an het wark bij stichting De Brink (tegenwoordig Visio De Brink, red.) in Vries, veur mèensen met een visuele en verstandelijke beparking. Eerst in de hoesholding, later kreg ze een groepie kinder under heur hoede.

Ze trouwt met heur jeugdliefde Jan Luinge en verhoest in 1971 hen Roon. As ze daor de kaans kreg um bij de plaotselijke bakker in de winkel an de slag te gaon, grep ze die. Later kreg ze der wark bij as verkoopster in een schoenenzaak en hef ze twee banen. „Ik ontdekte hoe mooi het is um mèensen te helpen. Ik bin mien beide vroggere baozen zo dankbaar dat ze mij het vertrouwen geven hebt.”

In de schoenenzaak giet gienien zunder neie schoenen de deur oet. Ze nimt de tied zo lang as neudig is veur de klaant; iets wat ze in heur kledingverhuurbedrief nog altied döt. En het möt goed. As iene een pak wil huren waor een hoedtie bij heurt, verhuurt ze het niet zunder dat hoedtie. „Het gehiel möt gewoon kloppen”, vindt ze.

Deur heur lidmaatschap van operetteveriening A.D.O. in Paterswolde kreg ze in de jaoren 70 de kaans um een schminkcursus te volgen. Daor blef het niet bij; Luinge giet as grimeuse an de slag veur tal van tenielverienings en mak van heur hobby heur wark.

Zo komt ok de kostuums in heur leven; ze verzamelt der aal meer en giet ze verhuren. In 1985 begunt ze daormet op de vliering van heur hoes. Ze breidt het aal wieder oet. In 1997 betrekt ze een bedriefspaand op een industrieterrein in Roon. „Nao een tied zee Jan: ‘Wat doew; gaow scheiden of verhoezen?’ Ik was altied in het bedrief. Toen hew een huus dernaost bouwd.”

Heur man is twaalf jaor leden overleden. Dit jaor kwam ok heur dochter oet de tied. Luinge hef het niet altied makkelijk, maor priest zuch riek met de lieve mèensen um heur toe, under wie ok een neie liefde: heur vroggere baos in de schoenenzaak. De kledingverhuur giet nog altied deur. „Ik denk niet an stoppen. Wat moe’k dan doen? Elke dag fietsen? Nee, mien wark is mien hobby en mien medicien.”