Edino van Dorsten (33) uit Meppel staat bekend als een van de negen kinderen van Ruinerwold, hoewel hij nooit in de boerderij van ‘het spookgezin’ woonde. Als 17-jarige vluchtte hij weg van zijn vader die hem mishandeld en misbruikt heeft. „Ondanks alles wat ik heb meegemaakt, heb ik een mooi leven."
De Meppeler heeft over zijn jeugd met zijn godsdienstwaanzinnige vader een boek geschreven: Mijn naam is Edino. Het is een tragisch verhaal met een hoopvol einde.
„Ik weiger mijn leven te laten beheersen door wat mij is aangedaan”, vertelt Edino van Dorsten aan de keukentafel van zijn nieuwbouwhuis aan de rand van Meppel. Zijn vrouw en hij hebben samen een dochtertje (1) en Edino heeft nog een zoon (10) en een dochter (11) uit een eerdere relatie.
Ontdekt
27 jaar lang heeft hij gezwegen over wat er zich thuis afspeelde in het grote gezin. Zijn zes jongste broers en zussen leefden 10 jaar lang in de boerderij in Ruinerwold. Ze kwamen nooit van het erf. Het werd een spookgezin genoemd, omdat niemand wist van het bestaan van deze kinderen.
Van zijn vader mocht Edino nooit met iemand praten over zijn jongere broers en zussen, die zonder verloskundige ter wereld kwamen en na hun geboorte niet werden aangegeven bij de burgerlijke stand. Het grote familiegeheim bestaat niet meer sinds oktober 2019. De politie had het verborgen gezin in de boerderij ontdekt.
Wereldnieuws
Zijn vader werd in de gevangenis gezet. Ook Edino moest – eerst nog tegen wil en dank – zijn zwijgen doorbreken. Niet lang na de inval in de boerderij stonden ook twee rechercheurs in burger bij Edino op de stoep, zo schrijft hij in zijn boek.
Het geheim dat zijn broers en zussen en hij vanaf hun geboorte meedroegen, werd wereldnieuws. „Dat was voor ons heel moeilijk om mee om te gaan. Al die media-aandacht waren we natuurlijk totaal niet gewend.”
Ik besloot in mijn boek alles te vertellen en niets achter te houden
Ruim 6 jaar later is Edino door de wol geverfd als het om media gaat. Sinds de bekroonde documentaire De Kinderen van Ruinerwold heeft hij al talloze interviews gegeven en meegedaan aan tv-programma’s als Kamp van Koningsbrugge.
In navolging van zijn jongere broer Israel, die ontsnapte uit de boerderij en naar de politie stapte, heeft hij nu ook een boek geschreven. „Ik besloot om in mijn boek ook echt alles te vertellen. En niets achter te houden.” Daarmee doelt hij met name op het seksueel misbruik door zijn vader. Dat begon toen hij ongeveer 13 jaar was en zijn moeder net aan kanker was overleden.
Schaamte
Edino is een van de weinige mannen die openlijk praat over seksueel misbruik. „Ik heb dat heel lang niet gedurfd. Kinderen die dit meemaken hebben altijd gevoelens van schaamte en schuld. Je denkt dat mensen anders naar je gaan kijken als ze weten wat je is overkomen. Maar dat was in mijn geval niet zo. Het is beter om er met iemand over te praten. De impact wordt alleen maar groter als je het in je eentje probeert te dragen. Praten gaf me lucht”, zegt hij. „Zwijgen vrat me op.”
Edino met zijn hond Marley. Foto: Corné Sparidaens
Open zijn over zijn verleden was moeilijk, maar het is voor Edino een keuze die hij bewust heeft gemaakt. „Ik geloof dat dat de enige juiste manier is om er goed mee om te gaan. Dat je het niet geheim houdt, maar dat je het juist openbreekt. Mijn ervaring is dat hoe vaker je ergens over praat, hoe makkelijker het wordt. Ik weiger mezelf te zien als slachtoffer. Het is iets dat me overkomen is als kind, maar het is niet bepalend voor mijn leven.”
Toen hij net zijn vader ontvlucht was, stond Edino heel anders in het leven. Hij had geen geld en geen eigen dak boven zijn hoofd.
Zijn oudere zus Mar Jan en broer Shin, die al eerder waren vertrokken uit het gezin, hebben hem geholpen. Ze waren zelf ook nog heel jong. „Mijn broer is zelf eerst een jaar dakloos geweest. Via de daklozenopvang ontmoette hij hulpverleners die zeiden: ‘Jij hoort hier niet’. Het is hem gelukt om een bestaan op te bouwen. Mijn broer leende me geld. Dankzij hem kon ik mijn eerste kamer huren.”
Opvoeden
Zijn zus hielp hem met praktische dingen. „Ik wist niet eens dat je verplicht een zorgverzekering moest hebben. We moesten het allemaal zelf uitzoeken, met zijn drieën, ieder met onze eigen bagage. Ik maakte wel een zooitje van mijn leven. Ik had schulden en nam te vaak drank en drugs. Er was niemand die grenzen stelde. Ik had ook geen basis, geen opvoeding waar ik op terug kon vallen.”
Ouders van een vriend, die vaker mensen hielpen, vingen hem op. Hij kwam in de schuldsanering en kreeg zijn leven op orde. „Wat daarbij ook meespeelde, is dat mijn toenmalige vriendin zwanger raakte toen ik 20 was. Ik kreeg een kindje voor wie ik moest zorgen.”
Voor hem is opvoeden iets waar hij echt over nadenkt. „Ik heb dat niet van huis uit meegekregen. Mijn vader heeft een heel moeilijke jeugd gehad en later heeft hij ons mishandeld. Ik wil dat niet doorgeven aan mijn kinderen. Ik wil het doorbreken. Daar ben ik bewust mee bezig. Bij mijn vrouw, die een heel lieve mama heeft, gaat alles vanzelf. Zij denkt er veel minder bij na.”
Duivels
Soms betrapt de Meppeler zich erop dat hij terugvalt in oude patronen uit zijn jeugd. Al wordt dat steeds minder. „Jaren terug wilde mijn oudste dochter make-up op”, vertelt hij. „Ze was een jaar of 5 en wilde spelen met lippenstift. Mijn eerste reactie was: dat mag niet. Want ik had geleerd dat make-up zondig was, verkeerd, tegen God. Het was duivels. Maar dat waren niet mijn overtuigingen. Dat waren die van mijn vader. Op zo’n moment moet ik bewust zeggen: laat het los. Laat haar vrij.”
Edino heeft al heel lang geen moeder meer. Dat hij haar verloor op jonge leeftijd heeft hij leren accepteren. „Het gekke is dat ik er meer moeite mee heb dat mijn vader een slecht persoon is, dan dat mijn moeder overleden is."
Natuurlijk mist hij zijn moeder. „Haar overlijden aan de gevolgen van kanker is helaas iets wat bij het leven hoort. Het valt niet te sturen. Dat mijn vader ervoor gekozen heeft om het pad te volgen dat hij heeft gedaan, is zijn keuze geweest. En dat maakt het voor mij moeilijker, omdat hij een mooi leven had kunnen hebben. Dat heeft hij weggegooid. Mijn vader heeft er ook voor gezorgd dat wij, zijn kinderen, allemaal littekens hebben.”
Vader gedwongen opgenomen
De vader van Edino werd na de ontdekking van de kinderen in de boerderij gearresteerd op verdenking van ernstige kindermishandeling en misbruik. Maar hij is nooit veroordeeld. Deskundigen en ook de rechters oordeelden dat hij geen eerlijk strafproces kon krijgen. Door een beroerte was hij niet meer in staat om te praten. De inmiddels 73-jarige man zit gedwongen op een gesloten afdeling van een verpleeghuis.
Als hij een goede vader was geweest, dan had hij nu alle nodige steun en zorg gehad van zijn negen kinderen, zegt Edino. „Dan had hij waarschijnlijk altijd wel iemand van ons om zich heen gehad."
Zijn vader heeft zijn kinderen volgens Edino zo opgevoed dat ze verantwoordelijk waren voor alles wat ze deden. „Toen ik wegging bij mijn vader, voelde het alsof ik koos voor het kwade, tegen God, tegen mijn vader. Dat schuldgevoel draag ik op sommige dagen nog steeds. Dan zit ik in de auto en ineens voelt het alsof ik iets verkeerds heb gedaan. Een opgejaagd, onrustig gevoel. Dat komt soms uit het niets.”
Kind in onveilige wereld
De afgelopen jaren heeft hij geleerd dat hij zijn ervaringen kan gebruiken om anderen te helpen. Hij is ambassadeur van de Stichting Het Vergeten Kind en geeft lezingen aan hulpverleners en docenten en ook soms aan schoolklassen.
In zijn lezingen vertelt hij over zijn leven, zijn gewelddadige jeugd. ,,Maar het gaat niet over mij. Mijn lezingen gaan over wat het betekent om een kind te zijn in een onveilige omgeving. En vooral: dat het leed van kinderen nooit hun schuld is.”
Het schuldgevoel draag ik op sommige dagen nog steeds
De Meppeler spreekt geregeld voor grote groepen. En dat voor iemand die naar eigen zeggen behoorlijk mensenschuw is. ,,Ik had in het begin heel erg podiumangst. Maar ik wil ook een bepaalde tegenreactie geven op wat ik heb meegemaakt. Als mensen de vraag hebben hoe het heeft kunnen gebeuren en hoe het zo lang in stand gehouden kon worden, dan is er maar één antwoord: dat komt doordat alles geheimgehouden werd."
Altijd licht aan einde van de tunnel
Door het geheimhouden van nare dingen ontstaan problemen, is zijn overtuiging. „Juist daarom schrijf en praat ik erover." Met zijn boek en lezingen wil hij ook anderen meegeven dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel. „Je kunt die wond, of dat trauma, nooit weghalen. Je kunt wel kiezen op welke manier je ermee omgaat. Dat heb je wel in de hand.”
Tijdens het schrijven van zijn boek kreeg hij wel last van herbelevingen en nachtmerries. „Als je 3 jaar lang intensief in het verleden duikt, komt alles terug. Maar nu is het boek af. Het is klaar. Ik ben blij met mijn leven. Ik heb drie prachtige kinderen, een lieve vrouw, een mooi huis en ik heb leuk werk. Wat mij is aangedaan, heeft mij gevormd. Maar het bepaalt mijn toekomst niet. Die bepaal ik zelf.”
Paspoort
Naam: Edino van Dorsten
Opleiding: Agnieten College in Zwartsluis, Management Open Universiteit (bedrijfsopleiding)
Werk: Motiverend spreker
Privé: Getrouwd met Sascha, vader van twee dochters (1 en 11 jaar) en een zoon (10)
Boek: Mijn naam is Edino
Auteur: Edino van Dorsten
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff Prijs: 22,99 (320 blz.)
