Hilbert Lowijs bezoekt als vrijwilliger mensen die om gezelschap verlegen zitten. Foto: Gerrit Boer
Ongeveer de helft van de volwassenen in Nederland voelt zich weleens eenzaam. Hilbert Lowijs gaat bij ze op bezoek.
Nadat zijn vrouw Marja was overleden, dertien jaar geleden, besloot Hilbert Lowijs zich aan te melden voor een opleiding rouwverwerking aan de Hanzehogeschool in Groningen. Gedurende twee jaar werd hem geleerd ,,de ellende van een ander bespreekbaar te maken”.
,,Marja had een spierziekte. Tot hier en niet verder, zei ze op een gegeven moment. Ze besloot tot euthanasie”, blikt Lowijs terug boven een kop thee in zijn woning in Hoogeveen. ,,Maar eerst hebben we alles gedaan wat nog wel mogelijk was. Met de rolstoel naar de dierentuin. Uit eten, terwijl ze dat al niet meer goed kon.”
Hij vertelt over de laatste dagen. ,,Dat we besloten patat te halen en ineens haar reuk terugkwam. Dat we samen de rouwkaarten hebben geschreven. Na haar overlijden heb ik eigenlijk niet veel gerouwd. We wisten dat het zou gebeuren. We hebben het er heel eerlijk over gehad.”
Hilbert Lowijs in zijn tuin achter zijn woning in Hoogeveen. Foto: Gerrit Boer
Waarom dan toch die cursus? Lowijs zat destijds in een re-integratietraject en werkte als klusjesman. ,,Ik merkte dat ik het prettig vond om anderen toe te spreken. Het ging me ook makkelijk af”, vertelt hij.
Na het voltooien van zijn opleiding stapte hij met een certificaat bij Stichting Welzijnswerk Hoogeveen binnen. Lowijs bood zichzelf aan als ervaringsdeskundige. Sindsdien bezoekt hij als vrijwilliger mensen die om gezelschap verlegen zitten.
Lange dagen
De meeste van die mensen zijn op leeftijd. ,,Als je ouder wordt, kun je niet meer zoveel. Ik woon in Hoogeveen, daar komt af en toe iemand voorbij. Als je in een klein dorp woont en je ziet vanachter het raam dat alles stilvalt, dan worden de dagen erg lang.”
In de praktijk komt zijn bezoek neer op koffie drinken, praatjes maken en indien mogelijk samen op pad gaan. ,,Het verschilt per persoon”, vertelt hij. ,,Ik heb contact met iemand uit Noordscheschut, een moeilijk pratende man van 84 jaar. Daar kom ik dan eens in de twee weken. Heel gezellig.”
En interessant, voegt hij toe. ,,Ik ben opgegroeid in de jaren zestig en zeventig. Nu ontmoet ik mensen die in de jaren veertig en vijftig jong waren. Iedere keer verbaas ik me weer hoe groot de verschillen tussen generaties zijn en wat mensen allemaal meemaken. Daar praten we dan over.”
Nieuwe wending
Zijn eigen jeugd was niet altijd even vrolijk. Lowijs groeide op in een gelovig gezin waar altijd wel iets was dat beter moest. ,,Zegt de naam dominee Taverne je iets? Als je het volgens anderen nooit goed doet, dan moet je een andere weg zoeken. Ik heb mezelf geleerd het leven een nieuwe wending te geven.”
Dat lukte hem toen hij het huis uit ging. ,,Ik heb overal gewerkt, op het laatst als grafisch technicus. Ik ben vaak op reis geweest. Ik speel toneel, ik ben vrijwilliger bij theater De Tamboer. Nu heb ik het goed. Alleen al dat is een reden om bij anderen op bezoek te gaan.”
Lowijs is geen hulpverlener ,,Ik kan niet alles bespreekbaar maken”, zegt hij nadrukkelijk. ,,Dat willen mensen ook niet. Hoe vaak ik niet te horen krijg dat ze zich wel redden. Prima. Ik luister en zeg iets terug. Er zijn voor een ander, doet me goed.”
Opgeven?
In Zachte Krachten komen mensen aan het woord die de wereld mooier maken, zonder winstbejag. U kunt iemand aandragen via marijke.brouwer@dvhn.nl en wie weet vindt u uw kandidaat terug in deze serie.
