Hoe het leven van organisator Jory (29) uit Dalen in korte tijd veranderde. ‘De kleine Joas staat nu op nummer 1’

Het is deze dinsdag een drukte van belang op het grasland aan de Dalerveensestraat. Er wordt getimmerd, gezaagd, gebouwd en geschilderd. Zwaar materieel rijdt af en aan. Vanaf vrijdag is deze weide drie dagen het domein van duizenden festivalgangers. Op de vraag wie Jory Bosch is, zegt een vrijwilliger: „Dat is de jongen die constant een telefoon aan zijn oor heeft.”

Want ‘druk, druk, druk’ dekt wel de lading als het over het leven van Bosch gaat. Niet alleen deze week, in de aanloop naar Pearl Village, maar ook privé en qua werk. ,,Ik moet veel balletjes hooghouden’’, lacht Bosch, terwijl hij een nieuw binnenkomend gesprek wegdrukt. ,,Het is ook wel een heel bijzondere periode. Vorig jaar getrouwd, onlangs vader geworden en megadruk met ons schoenenbedrijf.”

Lopend over het festivalterrein-in-wording wijst hij om zich heen: ,,Normaal staan hier paarden. We beginnen de voorbereidingen altijd met een poepschepsessie. Niet het mooiste klusje, maar we hebben wel de grootste schik. De paardenkeutels beoordelen we met een cijfer.’’

Brede grijns.

„Ik ben een gevoelsmens: bevlogen, ondernemend, ambitieus en sociaal. Dat laatste heeft niet alleen betrekking op personen, maar ook op de maatschappij. Neem dit festival, geweldig om te mogen doen. Ik ben eigenlijk altijd vrolijk en positief. Ook als er beren op de weg staan. Daar wil ik dan een oplossing voor vinden. Ik ben behoorlijk perfectionistisch aangelegd. Dat zit me soms wel in de weg. Net als stress. Dan word ik onrustig, gejaagd. Gelukkig heb ik een lieve vrouw die dat ook ziet en op de rem trapt. Ze kan me heel goed lezen.”

„Uit een echte bakkersfamilie. Mijn opa en oma, die eerder een supermarkt hadden, zijn een bakkerij in Dalen begonnen: Kalkdijk. Eerst als hobby, waarna mijn ouders de zaak eind jaren 80 overnamen. Een druk bestaan en hard werken. Vlak voor mijn opa op 69-jarige leeftijd aan kanker overleed heb ik nog de wens uitgesproken om de bakkerij later over te nemen. Ik vond het prachtig werk. Met mijn vader ging ik vaak ‘s ochtends en op zaterdagen naar de bakkerij. Later hielp ik mee op de afdeling banket. Ja, ik weet alles van lekkere taartjes. In die bakkerij ben ik grootgebracht, zou je kunnen zeggen. Ik merkte toen dat het echt bikkelen was, zeven dagen in de week. Met toch ook stress en de nodige kopzorgen. Mijn ouders wezen me daar op. ‘Ga je eigen ding doen’, zeiden ze. Dat was best lastig, want ik ben slecht in loslaten.”

,,Zeker wel. We hebben in de zomer heel wat jaren aan het Gardameer gestaan; twee weken kamperen op camping Bella Italia. Ik bewaar daar fijne herinneringen aan. Onze ouders stonden en staan ook altijd voor ons klaar. Wat mij betreft mogen ze wel iets meer aan zichzelf denken. De gezondheid van mijn vader is na zijn infarct wiebeliger geworden. Mede om die reden zijn we wat eerder getrouwd. En mijn 85-jarige oma, met wie ik een heel goede band heb, wilde ik daar ook graag bij hebben.”

„Ik denk het wel. Dat is vooral gekomen door mijn opa, Jannes Kalkdijk. Hij trok vaak de kar bij feesten en evenementen in het dorp. Ik had ook wel een speciale band met hem. Met name door de muziek. Opa leerde mij accordeon spelen, terwijl ik nog steeds geen noot kan lezen.. Hij trad er ook mee op in verzorgingshuizen. Opa was echt een gangmaker, maar ook maatschappelijk betrokken. Van mijn vader heb ik vooral het ondernemerschap en doorzettingsvermogen. Al die aspecten combineren kennelijk goed.”

,,Dat is zeker zo. Waar eerder mijn werk, ambitie en prestatiedrang op nummer 1 stonden, is dat nu anders. De kleine Joas heeft die positie ingenomen. Dat mannetje is fantastisch. We zijn er erg gelukkig mee. Het voelde aanvankelijk nog wat onwerkelijk. Toen ik in de eerste weken ‘s avonds na een drukke vergadering naar huis fietste, hoorde ik hem buiten. Dat geluid overviel me bijna. O ja, schoot het door me heen. Heel raar en ook grappig, ik kreeg er de slappe lach van. Inmiddels overkomt me dat niet meer. Ik kijk er telkens naar uit om Joas weer te zien.”

„Nou, nee. Joas heeft helaas veel last van reflux. Hij kan de voeding slecht binnenhouden en spuugt veel. Vooral in de eerste weken duurden de voeding momenten zo’n twee en een half uur. Hij huilde ook veel. Joas heeft dat trouwens niet van een vreemde; ik was zelf een huilbaby. En mijn vrouw Kim had als baby ook last van spugen. Dus ja... De laatste twee weken gaat het gelukkig wat beter. De vermoeidheid laat ik niet toe. Die komt volgende week wel, denk ik.”

„Ik heb een brede smaak. Op ons festival is de muziek in de Knapschuur wel mijn ding: hardstyle. Snelle, elektronische dance. Dat is voor mij een heerlijke uitlaadklep. Ik ga ook best veel naar dit soort partys. Mijn vrouw Kim kan deze muziek niet waarderen. Zij houdt meer van urban, r&b en hiphop. Billenshake-muziek, noem ik dat. Past weer niet bij mij. Maar ik mag mijn gang gaan hoor. Ik houd ook van country en bands en artiesten als Creedence Clearwater Revival en Johnny Cash. Trouwens: als ik aan het klussen ben luister ik het liefst naar piratenmuziek. Daar is Kim ook niet van gecharmeerd, haha.”

Op het Pearl Village festival is een aantal muziekgenres terug te vinden. Wat ooit begon als een kleinschalig tentfeest voor dorpelingen is in de loop der jaren uitgegroeid tot een gevarieerd driedaags festival met tientallen bands en artiesten, meerdere podia, foodtrucks en per dag zo’n 4000 bezoekers uit Dalen en de regio. Bosch is dit avontuur in 2016 met kameraad Frank Egberink begonnen. „We hebben beiden passie voor muziek en het organiseren van muziekevenementen. Dat begon klein: van het DJ’en in de slaapkamer tot het draaien op en organiseren van themafeesten in plaatselijke kroegen.”

Bosch kijkt nog wel eens in verwondering om, maar heeft ook een verklaring voor het succes. „Dalen en omliggende dorpen dragen dit festival. De saamhorigheid en gemeenschapszin zijn groot.” De organisatie agendeert het festival telkens in de laatste week van de bouwvak. ,,De handige mensen zijn dan over het algemeen makkelijker te vinden’’, schetst Bosch. ,,En veel vrijwilligers zijn ook vrij. De animo is zelfs zo groot, dat we een stop hebben ingevoerd.”

„Klopt. We proberen een ongedwongen sfeer met elkaar te creëren. Gezelligheid is belangrijk, maar wel binnen grenzen. Even een biertje pakken? Prima. Even wat langer nazitten? Prima. Maar het moet geen hang- en zuipfestijn worden. Gelukkig hoeven we geen politieagent te spelen, de vrijwilligers houden elkaar ook in de gaten. Verder is het bijzonder dat vrijwel alle leeftijdsgroepen vertegenwoordigd zijn. Jongeren van in de 20, maar ook een kraanmachinist die tegen de 60 loopt. Verder hebben we een speciaal klusteam dat bestaat uit een grote groep oudere vrijwilligers.”

„Mensen die mij niet kennen en mijn naam weer eens in de krant lezen, denken soms dat het allemaal om mij draait. De Jory Bosch-show. Maar dat is echt onzin. Ik ben niet groter of belangrijker dan de rest van onze organisatie en de vele vrijwilligers. Binnen Pearl Village doe ik veel mediacontacten, omdat ik er in mijn werk via het mediabedrijf -marketing en PR- ook mee te maken heb. Het ligt dus een beetje in elkaars verlengde. Maar goed, ik heb voor dit persoonlijke interview toch even gevraagd of iemand daar moeite mee had. Je wordt wel wat voorzichtiger, omdat beeldvorming ook negatief kan uitpakken.”

„Er zijn veel mooie en gevarieerde acts, maar ik vind het wel heel vet dat Drukwerk weer naar Dalen komt. De laatste keer was in 1980. Ze waren toentertijd enorm populair, met bekende hits als Schijn een lichtje op mij en Je loog tegen mij. Zanger Harry Slinger, 74 inmiddels, kan het zingen nog niet laten. Ik zag beelden van hun optreden op de Zwarte Cross: mijn hemel, wat een feest! Veel zin in.”