Noah (18) wilde op reis, door Europa en dan door Azië. Plotseling kwam op Texel een eind aan haar leven

Ze vond zichzelf introvert, al snapten veel mensen daar niets van. Want Noah Götz was helemaal niet iemand die voortdurend de stilte opzocht. Ging ze vroeger als jong meisje met haar ouders, zus en jongere broer op vakantie, dan was het Noah die als eerste nieuwe vriendinnetjes had.

En op school en bij de volleybalclubs waar ze speelde, maakte ze ook makkelijk contact. Veelvuldig sprak ze af met vriendinnen, met wie ze op andere tijden ook facetimede, soms tot diep in de nacht.

Wat ze wilde worden, ze had lange tijd geen idee. Als kind droomde ze van een carriere als modeontwerpster in Parijs, maar ze zag zichzelf ook wel als toekomstig stewardess. Later, als tiener, kwamen beroepen als verpleegkundige, forensisch onderzoeker en eigenaresse van een boekenzaak in beeld.

Uiteindelijk leek ze te gaan kiezen voor het vak van scenarioschrijver, omdat ze dol was op het schrijven van verhalen. Vlak voor haar havo-examen maakte ze met veel enthousiasme een portfolio. Maar tot verbijstering van iedereen die haar lief had werd daarna het allerzwartste scenario werkelijkheid.

Noah Götz groeide op in het Duitse Emlichheim, vlak over de grens bij Schoonebeek. Ondanks haar Duitsklinkende achternaam was ze op en top Nederlands. Haar vader Peter komt van oorsprong uit Beilen, haar moeder Mirella groeide op in Lelystad.

Noah was de middelste in een gezin met drie kinderen. Net als haar zus Jesse en later haar broer Kyan ging ze naar basisschool De Oliebron in Schoonebeek. De eerste jaren werd ze met de auto gebracht, vanaf groep zes ging ze op de fiets. Eerst onder begeleiding, daarna alleen.

Het leren ging Noah makkelijk af. Op de basisschool belandde ze in de zogeheten plusklas, een groepje leerlingen dat wel wat extra uitdaging kon gebruiken. Ze deed met die kinderen onder meer proefjes, waar ze later weer presentaties over gaven in de klas.

In haar vrije tijd speelde ze graag volleybal, ze was vijf toen ze ermee begon. De liefde voor die sport was haar met de paplepel ingegoten. Doordat haar moeder trainer was van volleybalclub Thriantha in Schoonebeek was ze als kleuter al vaak in de sporthal.

Haar zus speelde daar eveneens en later sloten ook broer en vader zich erbij aan. Noah was fanatiek, ze verwachtte veel van zichzelf en haar team. Op 9-jarige leeftijd werd ze ook lid van de volleybalclub in Emlichheim, die op een hoger niveau speelde. Om een betere volleyballer te worden, maar ook om beter Duits te leren spreken.

Maar hoe graag ze ook wilde winnen, het plezier stond altijd voorop. En dat had ze alleen als de sfeer goed was. Niemand mocht worden buitengesloten, niet op school en niet bij het volleybal.

Na de basisschool ging Noah naar het vwo op het Hondsrug College in Emmen. Ook op de fiets, elke dag opgeteld ruim 40 kilometer. Ze had er zin in, was er echt aan toe en kreeg daar nieuwe vriendinnen. Na schooltijd keek ze veel buitenlandse series, vooral Aziatische. Via allerlei apps probeerde ze woorden in die talen te leren.

Haar kennis van het Chinees breidde ze nog iets verder uit in het Chinees restaurant in Schoonebeek, waar ze vanaf haar vijftiende een baantje had. Bij een cultuurproject in Emmen speelde ze mee in een film, ook tekende en las ze graag.

Op het vwo ging het crescendo, tot de vijfde klas. De lessen boeiden haar steeds minder in vergelijking met de dingen die ze na schooltijd deed. Zonder naar gevoel stapte ze over naar de havo, waar ze met goede cijfers het diploma haalde.

Speciaal voor Noah en haar broer, die ook voor zijn havo-examen was geslaagd, zetten hun twee mentoren op school een kleine ceremonie op touw. Het gezin Götz had de grote diploma-uitreiking gemist vanwege een gezamenlijke vakantie naar Maleisië.

Noah wist toen al wat ze na die vakantie wilde: eerst geld verdienen op Texel en daarna in haar eentje de wijde wereld in. Haar eigenlijke plan was om in het nieuwe schooljaar de studie scenarioschrijven te gaan volgen op de Filmacademie in Amsterdam, maar dat lukte niet. Vlak voor haar havo-examen kreeg de Filmacademie haar met veel enthousiasme gemaakte portfolio, met daarin een kort verhaal, een scène en een script. Ze werd afgewezen, was even teleurgesteld, maar liet zich er niet door uit het veld slaan.

Bij een open dag had ze al gehoord dat voor de opleiding wat meer levenservaring was gewenst. Door zelf een portfolio te maken en daarop feedback te krijgen, wist ze nu in ieder geval wat ze kon verwachten. Noah schakelde over naar plan b: alleen op wereldreis.

Dolgraag wilde ze naar Azië, naar landen waarvan ze de taal al enigszins machtig was. Haar ouders, die vroeger zelf op jonge leeftijd ook alleen naar het buitenland gingen, vonden het goed. Op voorwaarde dat ze daarvoor een reis door Europa zou maken. Om eerst wat dichterbij huis te kijken hoe het reizen in haar eentje zou bevallen.

Op 20 juli vertrok Noah naar Texel, naar een strandpaviljoen waar ze eerder in vakanties had gewerkt. Het plan was om daar tot begin september te blijven om vervolgens met haar reis van een maand door Europa te beginnen.

Net als tijdens eerdere werkvakanties genoot Noah volop van het werk en van de vele contacten die ze er had. Tot zaterdag 2 augustus. Ze zou om tien uur ‘s ochtends met enkele collega’s worden opgepikt bij het personeelshuis om vanuit daar naar het strandpaviljoen te worden gebracht. Maar Noah was er niet.

Dat was opvallend, want het was niets voor haar om te laat te komen. Toen een collega in haar kamer ging kijken, zag ze dat Noah in bed lag. Ze ademde niet meer. Meteen werd groot alarm geslagen.

De ambulance kwam en de politie begon met een uitvoerig onderzoek. Uiteindelijk bleek dat er geen misdrijf in het spel was en ook geen drank- of drugsgebruik. De 18-jarige Noah, de tiener die altijd zo gezond leefde en boordevol plannen zat, was in haar slaap zomaar overleden.

Op donderdag 14 augustus was de uitvaart in een bomvolle dorpskerk in Schoonebeek. Familie en vrienden vertelden vol van verdriet wat Noah voor hen betekende en ook haar voormalige mentor die Noah enkele weken daarvoor nog haar havo-diploma had uitgereikt voerde het woord.

Ook was er veel muziek te horen, het liedje Unsaid Emily onder meer. Het laatste nummer dat Noah had beluisterd op Spotify. Op de rouwkaart stond een foto van een zonsondergang. Gemaakt door Noah, want ook daar kon ze intens van genieten.