Buschauffeur Ellen Brongers uut Börger: ‘Jonge passagiers helpt aandern’

De regen komp met bakken uut de hemel as Ellen Brongers de veurdeur lösdöt. „Kom der gauw in”, zeg ze. „De veurdeur gebruuk wij haost nooit, hier in ‘t dörp komp iederiene nog achterum.”

Brongers weur in 1970 geboren in het ziekenhuus in Emmen. As klein wichie gruide zij op in Ter Aopel en sinds de nintiger jaoren woont zij met heur gezin in Börger. „Mien pappe komp van Emmer- Erfscheidenveen. Hij is vrachtwagenchauffeur west”, vertelt Brongers. „Mien mamme kwam van Weerdingermond. Zij ree wel ies op de bus van mien opa die mèensen naor het wark in Emmen bracht.”

Brongers möt het chauffeursbloed haost wel van beide kaanten metkregen hebben. „As mien mamme de mèensen naor Emmen ree, hung ik as baby in een trappelzak an een schot in de bus achter heur.” Brongers lacht: „Warken en kinder opvoeden? Mien mamme deu het gewoon.”

Toen Brongers as jonge vrouw zölf an ’t wark gung in de horeca, wol ze geern heur groot riebewies halen. „Toen ik dat haald har, ree ik as touringcarchauffeur deur Europa. Ik heb veul op Noorwegen reden.” Nao de geboorte van de kinder maakte ze de overstap naor het streekvervoer.

As buschauffeur zöt Brongers dat naoberschap belangriek is bij Drèentse jongern. „Mèensen hebt vaak de mond vol van jongern; ik zie juust dat jonge passagiers een aander helpt. Ze tilt vaak een rollator veur iene de bus in. Of ze helpt moeders de kinderwagens uut de bus tillen.” Zulke momenten maken veur Brongers heur wark weerdevol.

„Of die keer op Valentijnsdag,” herinnert de chauffeur zuch, „toen kwam der een passagier met een verstandelijke beparking weerum van de dagbesteding. Zij stapte de bus in, leut mij een kaort zien en vruug: ‘Heb jij ook een Valentijnskaart gekregen?’” Die openheid vindt Brongers hartstikke mooi. „Net as mèensen die mij bedankt en een mooie dag wèenst as ze uutstapt. Dan weej daj mekaar echt even zien hebt.”

De mooiste routes lopen volgens de chauffeur deur de dörpen. „Bijveurbeeld lijn 22 van Emmen naor Assen. Langs Beilen en Börk. Het is biezunder um van betiekenis te wezen veur mèensen die afhankelijk bint van het openbaar vervoer.”

Maor niet elke rit verlöp vlekkeloos. Zoas die keer met een passagier met hoge nood. Brongers parkeerde de bus langs de kaant van de weg, vlak veur een restaurant. „Ik dee de deur lös en die vrouw haostte zuch hen buten. In de butenspiegel zag ik heur met de boks op de enkels naost de bus zitten. Bliekbaor kun ze het niet meer holden tot an de wc. Och, wat har ik met heur te doen.”

„Met een vriendin rie ik barrelraces in een olde auto. Bijveurbeeld de Crappy Car Challenge deur Noorwegen en Zweden. ’t Wordt altied wat’ stiet op de auto die op de dam stiet, de teamnaam van de vrouwlu. Of wij oes redt in oes barrel? Brongers lacht. „Zij is ambulancechauffeur en ik buschauffeur. Wij doet oeze teamnaam eer an.”