Wilma uit Assen (67) stopt na 50 jaar met knippen. ‘Vrouwen mooi maken, dat was het allermooiste’

Haar vaste clientèle is er nog steeds wat beduusd van: en nu dan? Vrouwenzaken is al decennialang een begrip in Assen en ver daarbuiten. Er zijn vrouwen die vanuit Amsterdam probleemloos een ritje maken naar de Drentse hoofdstad om zich in de watten te laten leggen door Wilma. Ze verlaten de salon niet alleen met een frisse coupe; ook de wenkbrauwen zijn bijgewerkt en een subtiel laagje make-up ontbreekt niet. ,,Mag ik even, vraag ik dan,” zegt Wilma. ,,Iemand mooi maken vind ik het leukste wat er is.”

De salon zelf is een verhaal op zich: hoge plafonds met ornamenten, kristallen kroonluchters en een interieur dat zo uit de Amerikaanse jaren vijftig lijkt te komen. Veel wit en zwart, grote zilverkleurige spiegels, een beetje Brigitte Bardot en spullen met polkadots, het iconische stippenpatroon. Wilma is er dol op. ,,Amerikaanse vrouwen waren in die tijd verzorgd. Ze namen de tijd voor hun uiterlijk. Dat heeft mij altijd geïnspireerd. In Nederland was het in de vijftiger jaren vooral armoe.”

De meeste kapperszaken zijn één pot nat, vindt Wilma: zwarte stoelen, zwarte spiegels. ,,Ze apen elkaar allemaal na. Meestal zijn er twee smaken: kneuterig of steriel.” Haar eigen salon moest vooral rust uitstralen. ,,Net als de muziek. Je hoort het en je hoort het niet, het is een soort behang. De klant moet hier lekker kunnen relaxen.’’

Vijftien was ze, toen ze haar eerste stappen zette in het kappersvak. Ze begon bij een salon aan de Nobellaan in Assen, werkte daarna bij kapper Kuil en belandde uiteindelijk bij Pandora aan de Kerkstraat. „Ik heb er nogal wat versleten, haha.” Na haar opleiding vertrok ze naar Groningen, waar ze aan de slag ging bij Wim Willems. „Dé salon van de stad. Daar heb ik het vak pas echt geleerd. Les van de meester zelf. Waar je elders negen gulden vijfennegentig betaalde voor een knipbeurt, moest je bij ons dertig gulden neertellen.”

Toch keerde Wilma terug naar Assen. Ze solliciteerde bij Walther van der Ree, werd aangenomen en trouwde later met hem. Samen runden ze een grote salon met dertien personeelsleden. „Iedere week hadden we oefenavonden. Eén keer per maand gingen we met z’n allen naar Van der Valk, waar een topkapper ons bijschoolde. We deden mee aan shows door het hele land.”

Na de scheiding van Walther begon Wilma opnieuw, dit keer voor zichzelf, in een klein salonnetje aan huis. Al snel bouwde ze haar eigen imperium op, gestimuleerd door haar huidige echtgenoot Chris. Eenmaal gevestigd aan de Oostersingel kreeg Vrouwenzaken vleugels. De salon verwierf landelijke bekendheid. Aardig wat BN’ers belandden bij haar in de kappersstoel. Van omroepsters tot operazangeres Caroline Kaart. ,,’De eerste keer dat ik niet meteen met m’n kop onder de kraan hoef’, hoorde ik vaak. Ik vraag mijn klanten: wat wil je niet? Dat is veel gemakkelijker dan ‘wat wil je?’” Wereldartiest Bonnie Raitt was er onlangs nog te gast. „Ze moest optreden op het International Blues Festival in Grolloo en wilde door mij gekleurd worden. Er mocht niemand anders in de salon aanwezig zijn. Dat was een bijzondere ervaring.”

Doodzonde dat de deur van de salon straks op slot gaat, bekent de kapster eerlijk. Maar ze kon niet anders. Toen in juni bij haar echtgenoot een ernstige ziekte werd ontdekt, ging de kogel door de kerk: tijd om te stoppen en te genieten van het leven. Zelf had ze haar portie ook al gehad. Een hartinfarct en een darmperforatie waardoor ze tien weken op de IC lag. ,,We moesten spijkers met koppen slaan.”

Tot slot wil Wilma nog één ding kwijt: ,,Corona heeft veel kappers aan huis gebracht. De impact was enorm. Ik moest mijn personeel doorbetalen terwijl er niets binnenkwam. Veel kappers gingen stiekem thuis knippen. Mijn pensioenpotje is volledig verdampt. Straks blijft er alleen AOW over. Dat vind ik dieptriest, als je zo hard hebt gewerkt.” Wilma constateert nog een probleem. ,,Veel salons nemen geen stagiaires meer aan, er zijn bijna geen plekken meer voor leerling-kappers. Jammer, daar moet je juist in investeren. Het vak zakt langzaamaan weg zo.”

In januari gaat de deur definitief dicht. ,,Of ik plannen heb?” Lachend: ,,Nee. Die heb ik genoeg gehad. Iets kopen in Spanje leek me wel wat, maar daar ben ik helemaal van afgestapt. Eerst maar even uitrusten. En daarna samen nog een paar mooie jaren maken.”

Op 5 januari wacht voor vaste gasten tussen 19.00 en 21.00 uur een nieuwjaarsborrel. ,,O ja, ik ga ze zeker missen. Ik heb alleen maar leuke klanten.”