Hoe word je een levend standbeeld? Hillie kruipt in de huid van Aletta Jacobs bij Stiefkiekn in Westerbork

Om half elf deze zondag is het al een drukte van belang in zalencentrum Meursinge in Westerbork. Tientallen deelnemers maken zich op voor het Stiefkiekn in het feestelijke dorpshart. Ook Hillie Weerman (50) uit Beilen is druk in de weer met schmink, sponsjes, kwastjes en wat al niet. Geroutineerd brengt ze eerst een laag zwart aan in haar gezicht, om er een goudkleur bovenop te schminken.

Hillie wordt vandaag Aletta. Dat zit zo: „In 2019 was het honderd jaar geleden dat Nederland het vrouwenkiesrecht kreeg”, vertelt Hillie. „Ze hebben mij toen gevraagd om Aletta Jacobs te gaan verbeelden.” En hoewel ze zelf niet zozeer een voorvechter is van vrouwenemancipatie, vindt ze het wel leuk om de Aletta uit Slochteren te verbeelden die in Groningen als eerste Nederlandse vrouw geneeskunde studeerde, arts werd en zich een zetel verwierf in de Tweede Kamer.

„Ik heb een bordje bij de sokkel waarop staat wie Aletta was. Het is wel grappig: iemand gaf een keer extra geld en zei erbij dat Aletta zo belangrijk was. En soms geven ouders hun kinderen een hele geschiedenisles over de vrouwenemancipatie.”

Het belooft zondag lekker warm te worden. Dan is het een half uur op, een half uur af voor de levende standbeelden. Want je moet natuurlijk ook wel eens naar de wc als standbeeld. Hoe kom je eigenlijk op het idee om te gaan stiefkiekn?

„Albertje Sok en ik werkten een jaar of wat geleden bij dezelfde werkgever. Echt heel leuk vonden we dat niet meer. Toen zagen we een reportage over levende standbeelden. Dat gaan we doen, zeiden we.”

Albertje en Hillie stortten zich op de organisatie van het jaarlijkse stiefkiekn in Westerbork. „Ik heb lang in het bestuur gezeten, maar nu ben ik eruit. Dus nu kan ik voor het eerst zelf meedoen.” Daarnaast kunnen mensen Hillie in de arm nemen om hun evenement op te luisteren. „Zaterdagavond was ik nog op een feest van een bouwbedrijf, vanmorgen was ik hier alweer. Het gaat het hele jaar door. Alleen van januari tot april is het weleens stil, maar dan richt ik me wat meer op verzorgingstehuizen.”

De reacties van de mensen, dat maakt het werk zo leuk, vindt ze. Zijn er dan geen kwajongens die proberen haar van haar stuk te krijgen? „Ach nee. Hooguit proberen ze je de zak met kleingeld afhandig te maken.”