Na drie jaar strijd is verbouwing keuken Jessica Poel uit Dalen nu toch begonnen. 'Voor Coevorden hangt er gif om me heen. Dat moet weg'

Ze noemt zichzelf een blij ei. Jessica Poel uit Dalen probeert zich ook zo te gedragen, ondanks alle pijn vanwege het mobiliteitssyndroom waaraan ze lijdt. Ze draagt 24 uur per dag een neurostimulator om de chronische pijn wat te verlichten. ,,Ik ben wel wat gewend. Ik heb inmiddels zo’n hoge pijngrens opgebouwd.’’

Dat blij ei proberen te zijn, is soms verwarrend voor buitenstaanders. Want iemand die (bij hoge uitzondering) een dansje maakt en aan de andere kant lange dagen aan rolstoel of bed is gekluisterd, in welk vakje past degene dan? Heeft zo’n persoon recht op een aangepaste keuken? ,,Je moet mensen niet beoordelen op basis van de eerste indruk. Dat zei de rechter ook tegen de gemeente Coevorden. Don’t judge the book by its cover, beet hij de ambtenaar toe’’, zegt Poel.

Het is een rommeltje in het huis van de Dalense. Afvoerbuizen liggen her en der, knelkoppelingen zijn binnen handbereik om gemonteerd te worden. Dwarsbalken (lateien) zijn bij deuropeningen geplaatst, zodat die breder gemaakt kunnen worden voor haar rolstoel. In het achterhuis is inmiddels een glazen deur gebouwd, waardoor ze makkelijker naar buiten kan. ,,Dat is mijn deur naar de vrijheid, want ik daarmee altijd op eigen kracht naar buiten.’’

Voor Poel is de aanblik in haar huis een vrolijke bende, want het betekent dat er gebouwd wordt. Iets waarmee ze afgelopen zomer geen rekening meer hield. ,,Het kon na al die rechtszaken nog wel anderhalf jaar duren voordat de Centrale Raad van Beroep in Utrecht zich over de kwestie zou buigen. Ik voelde me zo ellendig daardoor. Mijn lijf liet me steeds vaker in de steek. Ik ben deze zomer op plekken in mijn hoofd geweest waar ik nooit meer naartoe wil.’’

Drie jaar lang heeft Poel gestreden voor deze verbouwing. Ze deed in 2019 een beroep op de Wet maatschappelijke ondersteuning om haar huurwoning rolstoelvriendelijk te maken. De 35.000 euro die dat volgens een offerte zou kosten vond de gemeente te hoog. Coevorden bood Poel drie alternatieve huizen aan, die ze afwees wegens te klein (ze heeft twee dochters) en te ver weg. Eén huis was 5 kilometer verderop in Coevorden, terwijl in Dalen verschillende buren mantelhulp verlenen. Poel wilde hen niet kwijt.

Er volgden verschillende rechtszaken, waarbij de gemeente Coevorden enkele keren een gênante tik op de vingers kreeg. Dan waren de papieren niet in orde, dan had er een arts de situatie moeten beoordelen in plaats van een ambtenaar; Poel vond telkens de rechter aan haar zij.

Maar daarmee had ze nog niet het geld voor de verbouwing binnen, want ook bij de laatste uitspraak ging de gemeente in hoger beroep. Coevorden maakte er een principekwestie van, want instemmen zou afwijken van de eigen regels betekenen. Daarmee zouden begeleiding en ondersteuning van anderen in Coevorden gevaar kunnen lopen.

,,Ik heb dat nooit begrepen, want het is altijd maatwerk om aanpassingen zoals in mijn situatie te verrichten’’, zegt Poel. ,,Ik heb altijd het idee gehad dat ik ben tegengewerkt omdat iemand een ontzettende hekel aan mij had. Anders kan ik het niet verklaren. Ja, ik heb telkens de media erbij geroepen. Ik blog, ik vlog, ik ben een open boek. Ik heb mijn verhaal niet alleen bij regionale media gedaan, ook de tv-programma’s Kassa en Hart van Nederland en het blad Linda besteedden er aandacht aan. Dat kunnen ambtenaren misschien niet fijn vinden, maar daarom mogen ze mij nog geen voorzieningen onthouden.’’

Na een zeer depressieve zomer volgde op 1 september de zitting van de Centrale Raad van Beroep in Utrecht. ,,Het was anders dan anders, want we werden met z’n allen in een klein kamertje gezet. Dat had de rechter zo besloten, net zoals hij mijn zaak voorrang had gegeven zodat ik niet anderhalf jaar hoefde te wachten. Ik zat helemaal te midden van iedereen. Toen de rechter me in de ogen keek, wist ik meteen dat het goed zou komen. Hij vroeg of ik wilde schikken. Graag natuurlijk. De vertegenwoordiger van de gemeente zei eerst te moeten overleggen met burgemeester en wethouders, iets waar de rechter boos van werd. ‘U heeft helemaal geen mandaat meegekregen’, vroeg hij zich verbaasd af. ‘U krijgt vijftien minuten’. Eerst was het bod van de gemeente natuurlijk nog slechts 10.000 euro, maar gelukkig is het 20.000 euro geworden.’’

Waarmee de verstelbare keuken nog steeds niet helemaal betaald is, maar met hulp van vrienden, bedrijven en spaargeld komt Poel een heel eind. Burgemeester Renze Bergsma en wethouder Joop Slomp zouden donderdagmiddag op verzoek van Poel langskomen. ,,Het is voor mij uiteindelijk eind goed, al goed. Maar ik zit nog met tal van vragen en wil benadrukken dat de gemeente er lering uit moet trekken. Want ik ben dan mondig genoeg, er zijn ook mensen die zo’n strijd niet aankunnen of -durven. Bovendien hangt er vanaf de kant van de gemeente een soort van gif om me heen. Dat moet weg. De kou moet uit de lucht.’’

Woordvoerder Gert de Groot van de gemeente zegt dat de burgemeester en de wethouder in alle rust nog eens met Poel willen praten. ,,Ook op haar verzoek. Wij zien het ook als een soort van afronding.’’ De afspraak is nu verplaatst naar volgende maand.