In de bus naar uitwedstrijden is het altijd een feestje. Foto: Jan Anninga
Dat het enthousiasme voor de plaatselijk FC na de degradatie verder oplaaide in plaats van doofde stemt Emmen trots. De vrijdagse volksverhuizing naar Volendam onderstreept dat eens te meer.
Het is vrijdagmiddag druk aan de Oude Meerdijk, thuishaven van FC Emmen. Twee volle partybussen van harde kern Brigata Fanatico gaan al vroeg de hort op. Halverwege de middag volgt de spelersbus en de karavaan richting Volendam sluit af met een dubbeldekker van supportersvereniging Rood-Wit. Samen met aanhangers die op eigen vervoer die kant op reizen vormen ze een legioen van 400 man.
Volksclub
Heen en weer richting het vissersdorp. Zes uur in de bus voor negentig minuten voetbal. Wie de stereotiep voetbalsupporter zoekt, moet verder kijken. Emmen manifesteert zich steeds meer als brede volksclub.
Man, vrouw, kwiek, stram. Gezinnen, vriendengroepen en einzelgängers. De clubliederen in de bussen zijn hetzelfde maar de sfeermakers verschillen. Stampende beats bij de Brigata, een liveshow van volkszanger en Emmen-supporter Davey van der Sluis bij Rood-Wit. Buschauffeur Frits Blauw bestuurt de dubbeldekker, zijn zoon de vooruit gereisde partybus.
'Jij krijgt die lacht niet van mijn gezicht' Foto: Jan Anninga
Tweede huis
Een toeristisch uitstapje vooraf naar het centrum van de tegenstander zit er dit keer niet in. De burgemeester van de gemeente Edam-Volendam accepteert geen Drenten op de Dijk, tot spijt van FC Emmen en zijn aanhang. Dus zoeken supporters een alternatieve locatie in Edam of rijden ze rechtstreeks naar het stadion.
De familie Veen blijft een nachtje slapen om morgen een paling te halen op de Dijk. Zoon Mats (6) is vandaag de jongste in de supportersbus. Een paar plaatsen verderop zitten veteranen Betty Sanders en Harm Haak. Beide al vanaf de jaren tachtig aanwezig bij thuis- en uitwedstrijden van de club. Haak: ,,Ook toen we met tien man naar Vlissingen of Kerkrade gingen.’’ Sanders vult aan: ,,Emmen zit diep in mijn hart. Dit is mijn tweede huis.’’
Nooit trammelant
,,Een uitdoelpunt vieren is het allermooiste gevoel’’, beschrijven de zussen Wilma en Gea Meijer bekend als De Witte Wieven het moment dat het stadion stil valt en de gasten de boel verbaal overnemen. Dat voetbalsupporters vaak worden weggezet als tuig en mensen roepen dat uitfans maar thuis moeten blijven, zint ze helemaal niet. ,,Wij hebben nooit trammelant. Zo zijn we gewoon niet. Stewards van andere clubs vinden het ook fijn ons weer te zien. Uit naar De Kuip in Rotterdam of het Kras stadion in Volendam. Wij zullen er altijd zijn.’’
Waar criticasters vreesden voor een afnemend enthousiasme na de degradatie van FC Emmen uit de eredivisie, blijkt de praktijk anders. ,,We hebben 1200 man op de wachtlijst staan voor een seizoenkaart, en die lijst groeit nog steeds’’, zegt Wim Barth van Rood-Wit, terwijl hij de laatste zitplek in de dubbeldekker zoekt en Jij krijgt die lacht niet van mijn gezicht van John de Bever door de bus schalt.
