Geliefde en gehate haan zorgt voor tweespalt in zorgcentrum Emmen. 'We worden doodziek van dat gekukeleku de hele dag’

In een majestueuze ‘kippenbungalow’ op het grasveld achter het zorgcentrum Oostermarke in Emmen scharrelen vier kippen en twee hanen rond. Een paar maal daags mogen ze even los op het gras.

Een aantal bewoners vindt het prachtig. Dat gescharrel en getok van ‘hun’ kippen. Maar er is ook een groep minder te spreken over hun gevederde buren. Vooral nu twee van de legkippen hanen blijken te zijn.

Oostermarke is onderdeel van Treant Zorggroep. Op de locatie zijn (huis)dieren welkom. Er zijn bewoners met katten of een hond. De ‘gezamenlijke’ kippen bewonen al jaren het gras aan de achterzijde in een aan de instelling geschonken kippenbungalow.

,,We worden doodziek van dat gekukeleku de hele dag’’, laat een 90-jarige inwoner weten. Hij wil niet met zijn naam in de krant, maar zegt namens een steeds groter wordende groep bewoners te spreken. ,,Het is mateloos irritant en als er niet ingegrepen wordt, is het oorlog hier in huis.’’

De bewoner die de dieren verzorgt, is zich van geen kwaad bewust. ,,Ik hoor via-via weleens wat gemopper over het geluid, maar laten ze in het vervolg mij maar gewoon aanspreken in plaats van de pers bellen’’, zegt Tinus Louissen. Hij is met zijn 73 jaar een van de ‘jongeren’ in het complex.

Louissen houdt al zestig jaar konijnen, kippen en postduiven. Toen hij met zijn vrouw Aafje naar Oostermarke verhuisde viel zijn oog gelijk op de luxe kippenren. De oude bewoners daarvan waren verhuisd. Tinus en Aafje zorgden voor zes nieuwe bruine kippen. Aafje overleed eerder dit jaar. Tinus bleef de kippen verzorgen.

De klagende bewoners richten hun pijlen vooral op de grote haan van het stel. ,,De meeste mensen zijn hier boven de 80. Die willen niet wakker gemaakt worden door dat beest’’, stelt een tweede tegenstander.

Verzorger Louissen wil best eieren voor zijn geld kiezen. Als anderen last hebben van de dieren, dan moet het worden opgelost. Meedenkend met de klagers, is hij best bereid om het hok ‘s nachts en in de vroege ochtend beter te verduisteren. En als het écht moet, dan kan er best een haan weg. ,,Die kleine wil ik zelf wel slachten, dat is toch een ‘rotterd’. Maar die grote is net een kind. Die is mij te dierbaar. Een nieuwe plek vinden voor zo’n ferme haan is echt lastig.’’

Maar, waarschuwt Louissen, ook als dat lukt dan zullen bewoners boos worden. ,,Die beestjes zijn harstikke populair bij sommige andere bewoners en personeel. Dus dan is het ook weer feest.’’