Even een praatje maken met de standbeelden van Stiefkiekn in Westerbork

,,We zijn vandaag de straatschoffies. Voor ons ligt een portemonnee en als iemand die wil pakken, trekken wij de portemonnee weg. Het is de derde keer dat wij samen meedoen aan Stiefkiekn. De eerste keer hadden we een wc-act. Toen speelden we dat we heel nodig naar de wc moesten.

We waren die dag net als nu wit geschminkt. De tweede keer hadden we grijze gezichten en zaten we in een oude auto met een rookmachine. We kwamen op het idee om mee te doen nadat we een keer Stiefkiekn hadden bezocht. We zijn buurjongens, vrienden en zitten ook bij elkaar op school en in hetzelfde voetbalteam. En onze moeders zijn ook nog eens elkaars beste vriendinnen.

Het leukste van levend standbeeld zijn, is dat je andere mensen plezier bezorgt. En we verdienen er ook nog wat mee. Het geld dat mensen in ons bakje doen, mogen we houden. Het eerste jaar was dat 76 euro per persoon, het jaar daarna 69 euro. Maar dat is niet de reden waarom we meedoen, hoor. Het plezier, daar gaat het ons om.''

,,Mijn act heet hoogspanning. Voor mij staat de spiraal, het bekende zenuwslopende spel dat vroeger in de shows van Willem Ruis werd gespeeld. Mensen moeten een ring om een draad voortbewegen naar de andere kant van dat draad. Wordt de ring geraakt, dan gaat er een harde zoemer. Aan mijn kapsel kun je zien dat ik onder hoogspanning sta.

Het is de tweede keer dat ik meedoe in Westerbork. Vorig jaar was ik hier met een andere act, de sprookjesfluisteraar. In het verleden deed ik mee aan amateurtheaterproducties in Den Bosch en ook acteerde ik in escaperooms. Nadat ik een vriend had begeleid bij een wedstrijd voor levende standbeelden dacht ik: dit ga ik ook eens proberen, puur voor de fun. Het beviel meteen goed.

Het is heel leuk om te doen. De interactie met mensen, daar geniet ik het meeste van. En dat je zelf volledig de regie hebt, is ook wel grappig. Tegenwoordig sta ik zo'n drie keer per maand ergens als levend standbeeld. Met de theaterproducties, daar ben ik mee gestopt. Daar heb ik geen tijd meer voor.''

,,De schijnheilige, dat ben ik. Een ondeugend icoon. Ik zegen mensen in, maar laat ze ook schrikken. Ik woon hier zo'n 450 kilometer vandaan, maar ik ken Drenthe goed. Ik ben geboren en opgegroeid in Emmen en heb ook nog een periode in Dwingeloo gewoond. Ik ben jarenlang actief geweest in het amateurtheater, op verschillende plekken.

In 2017 besloot ik om het eens als levend standbeeld te proberen. Het ging goed. In Arnhem werd ik als Dame Edna meteen wereldkampioen bij de amateurs. Het lang stil staan, dat vind ik niet het moeilijkste. De grootste uitdaging is dat je je niet uit je concentratie laat halen. Je moet je echt focussen. Als mensen om je heen grapjes staan te maken of als er bekenden aankomen, is dat soms best lastig.

Het leukste van deze bezigheid is dat je andere mensen plezier bezorgt. Stiefkiek'n Westerbork begint trouwens echt een begrip te worden in de wereld van de levende standbeelden. Heel mooi.'