Wim Kuijt is vijftig jaar eigenaar van muziekzaak Musifoon in Emmen. Foto: Jan Anninga
Wim Kuijt staat in de wijde omtrek bekend als eigenzinnig vakman in zijn audiowinkel. Dinsdag bestiert hij op de kop af vijftig jaar zijn zaak Musifoon in hartje Emmen.
In die halve eeuw moest de authentieke middenstander de tijdgeest zien bij te benen zonder afbreuk te doen aan zijn zelfstandigheid en onbevangenheid. De wereld draaide door, maar Musifoon bleef in al die jaren een genot voor het oor. Een gesprek met Kuijt over de grote verandering in vijf decennia.
De jaren zeventig: ‘Dat kun jij toch helemaal niet, jongen’
De twintiger Kuijt is met zijn ouders vanuit Schagen naar Emmen verhuisd. Vers uit militaire dienst moet hij een carrière kiezen. Een toenmalig vriendinnetje neemt hem mee naar de audiowinkel van Henk Lindhout om te struinen langs instrumenten en muziekplaten.
Musifoon is vanaf 1946 een begrip in de regio, in de advertenties heet het in die tijd deftig grammofoonboetiek. Lindhout is daarvoor onteigend uit zijn mooie winkelpand aan de Wilhelministraat en kan maar moeilijk aarden op zijn nieuwe stek in het moderne nieuwe winkelcentrum de Weiert. En ook de muzieksmaak van jongelui in zijn zaak staat hem steeds meer tegen. Elvis trok hij nog wel, maar met die vier jongens uit Liverpool en de lading beatgroepen in hun kielzog heeft hij weinig op.
Precies 50 jaar geleden. Wim neemt de zaak Musifoon over. Foto: Familiearchief
Gelukkig wandelt met Wim Kuijt een gedroomde opvolger de zaak binnen. Na een half jaar als verkoper neemt hij de winkel, de naam en de inventaris over. Het is 15 augustus 1973 als hij plots op eigen benen staat. Wim is dan 24 jaar.
Als jonge jongen is hij dol op muziek, maar vooral ook op geluid. Hij draait radiootjes en andere apparaatjes uit elkaar om urenlang te pielen en te priegelen.
Advertentie van Wim's voorganger in 1972. Archief DVHN
,,Ik zag gelijk dat het massaspul uit de fabriek veel beter kon. Na mijn ingrijpen klonk het geluid veel mooier. Het plezier daarvan ben ik nooit kwijtgeraakt.’’
Toch heeft zijn moeder maar weinig fiducie in de handelsgeest van haar zoon. Zij kent de bevlogenheid voor audio en apparatuur, maar het ondernemerschap behelst meer. ,,Dat kun jij toch helemaal niet, jongen’’, waarschuwt ze. Kuijt logenstraft dat uiteindelijk.
In 1978 valt hij met de neus in de boter. Er komt een plek vrij in het statige winkelpand van verzamelde middenstanders op de hoek van de Hoofd- en de Noorderstraat. Het gebouw stamt uit de jaren dertig en is ooit neergezet om Emmen een stadssmoel te geven.
Roelof Veringa, Trix Müller -Kuijt en Wim Kuijt voor de Musifoon. Foto: Jan Anninga
Het gaat om het stekkie van voormalig hoedenzaak Hoedje Visser. Na het vertrek van Visser is de krappe benedenverdieping een toonzaal van zware eiken meubelen geworden. Eigenaar Udema, van de vleeshandel, ziet liever een andere stiel in zijn pand. Na een stevige wandeling en dito gesprek door de Weiert raakt de verhuurder gecharmeerd van Kuijt. Twee weken later verhuist Musifoon naar de nieuwe plek om nooit meer te vertrekken.
De jaren tachtig: Vingerafdrukken op alle apparaten
Het oude centrum van Emmen krijgt te maken met de tand des tijds. De winkelstraat staat vooral bekend om de vele eigenzinnige en zelfstandige ondernemers. Een echt stadsaanzicht met veel bomen, mooie gevels, winkelpanden met ziel en winkeliers met zaligheid. Beneden vaak de zaak, boven nog het middenstandsgezin. Illustere namen als: Hoekstra ijzerwaren, Poelstra sport en De Nijs juweliers.
Ondertussen rijden bussen vol winkelend publiek voor de deur, het is dan nog een drukke doorgaande weg, richting het nieuwe winkelwalhalla in de Weiert. Landelijke ketens rukken op. Eenheidsworst ligt op de loer. Kuijt houdt het massaspul en de commercie altijd buiten de deur.
Wim begin deze eeuw voor zijn winkel. Foto: Boudewijn Benting
,,Bij mij gaat het altijd eerst over het verhaal, de liefde voor het spul en dan pas over handel. Daar heb ik nooit concessies op gedaan. Daarin blijf ik eigenzinnig. Ik ben ervan overtuigd dat het de reden is dat klanten nog steeds uit het hele land komen.’’
Op een dag zet hij een geluidsset in de etalage met de tekst erbij: ‘Elders 495 gulden, hier 595. Vraag binnen waarom?’
Het antwoord op die vraag gaat terug naar de tiener Kuijt die zijn radiootjes opendraaide en het geluid beter maakte. Nog steeds wordt ieder product uit de doos gehaald en vanbinnen en -buiten bekeken en onder handen genomen. Iedere verkochte versterker, luidspreker of koptelefoon bevat de vingerafdrukken van Wim Kuijt en zijn vaste secondant Roelof Veringa (50).
Dat doen ze in de werkplaats, de tweede verdieping van Musifoon. Vlak boven de luisterruimte in huiskamersfeer op de eerste etage, en de toonzaal op de begane grond. Het frunniken en knutselen heet tegenwoordig modificeren. Wat ze precies doen, is voor een leek nauwelijks te volgen en is ook een beetje het geheim van de smid.
Wim weet alles precies te liggen in het ogenschijnlijke rommelhok vol onbegrijpelijke knutselwerkjes. Op de muur hangt een klok die al tijden stilstaat op twintig voor negen. ,,Gekregen van de winkeliers toen ik hier begon. Vijftig jaar oud dus. De tijd vliegt.’’
Zijn vrouw Trix Müller -Kuijt (69) blijft tijdens de rondleiding onder aan de trap staan. ,,Ik heb twee keer geprobeerd daar boven de boel op te ruimen, maar dat is onbegonnen werk. Ik kom er niet meer.’’
De jaren negentig: ‘We gooien de cd’s eruit’
De grammofoonplaten worden vervangen door langspeelplaten. Die werden verdreven door de cassettebandjes en die verliezen uiteindelijk de strijd van de compact disc. Waar Kuijt bij de overname in de jaren zeventig vooral platen in de inventaris had, specialiseert hij zich steeds meer in audio met de verkoop van versterkers, spelers en luidsprekers.
In de jaren negentig poppen de cd-zaken in Emmen als paddenstoelen uit de grond. Grote ketens als Free Record Shop en Music Store stoten het brood uit de mond van de ambachtelijke muziekspecialist.
Het oude centrum in 2003 met op de hoek van de Noorder- en Hoofdstraat de kleurrijke gevel van Musifoon. Foto: Jan Anninga
Roelof Veringa ziet het vanaf de eerste rij. Hij werkt begin jaren negentig op de audio-afdeling van Vroom en Dreesman, waar hij tot ongenoegen van ervaren collega’s priegelt aan versterkers en boxen om het geluid op te vijzelen. De overstap naar de zaak van Kuijt was slechts een kwestie van tijd. Die verkoopt op dat moment alleen nog maar klassieke schijven, omdat de concurrentie op popmuziek te groot is geworden.
,,Op cd’s zat ontiegelijk weinig marge, het kostte veel tijd, het nam veel ruimte in en de liefdeloosheid van klanten nam toe’’, blikt Veringa terug. Hij is dan ook blij verrast als zijn kompaan Kuijt op een ochtend de zaak binnenkomt met de boodschap: ,,We gooien de cd’s eruit, Roelof.’’
De jaren nul: Verliefd op een klant
In 2004 loopt een verkoopster van de lederwarenwinkel verderop binnen met onder haar arm een kapotte stereo-set. De mannen van Musifoon vallen meteen voor haar charme. Ze doen dus extra hun best de boel weer aan de praat te krijgen en vervangen ook even de lampjes in het display van de cd-speler.
Die verkoopster is Trix Müller. Ze vreest wel een beetje de rekening voor het opknappen van haar gebutste spelertje in de sjieke speciaalzaak van die leuke mannen.
Het antwoord op de vraag wat de schade is valt alleszins mee. ,,Twee gebakjes. En Wim komt hem wel even langsbrengen’’, zegt Roelof met een kennersoog voor ontluikende liefde. Een week later staat Wim opnieuw voor de deur van Trix. Dit keer met een bos bloemen als start van een avondje uit. Vijf jaar later trouwen ze.
Jaren tien en twintig: ‘Met de neus omhoog’
In 2013 tipt Wim zijn Trix. De zaak naast hem komt leeg te staan. Net als Wim eind jaren zeventig laat ook Trix zich dat geen tweede keer zeggen. Ze start met een winkel vol hoeden, petten, accessoires en sieraden. Met klanten gaat het gesprek weleens over die man met grijze haardos in de zaak naast haar. ,,Dat is mijn buurman, maar we zijn ook getrouwd’’, zegt ze dan.
De komst van audiogigant Mediamarkt aan het eind van de straat deert de zaken niet, integendeel. Samen doorstaan hun zaken de coronajaren. Het plein voor hun winkels krijgt eindelijk een fikse opknapbeurt. De tijd zit weer eens mee. Deze week staat het feestvarken Wim in het middelpunt tijdens verschillende festiviteiten. Dat is niet per se zijn hobby. Liever knutselt hij verder aan zijn speciale jubileumdraaitafel.
De speciale jubileumdraaitafel van Wim. Foto: Musifoon
Trix Müller-Kuijt stopt eind deze maand het ondernemersavontuur. Ze zit nu tien jaar in de hoeden en met haar 69 jaar is het tijd voor andere zaken die het leven mooi maken.
,,Tijd voor vakantie en leuke dingen doen. Natuurlijk gaat Wim dan ook wel mee, maar als ik hem te lang uit de zaak houd, wordt hij zielsongelukkig. Dus ik ga zeker niet eisen dat ook hij stopt met werken. Ben je mal?’’
Wim slaakt een zucht van opluchting. ,,Ik ga hier alleen met de neus omhoog en de voeten vooruit naar buiten. Dit is mijn roeping, dit is mijn leven. Ik doe dit nu vijftig jaar. Net als muzikanten weleens zeggen: voor mijn gevoel heb ik nog geen dag gewerkt.’’
Trix stopt
Eind deze maand sluit de laatste hoedenzaak van Emmen. Trix hoeden-tassen en sieraden is dan definitief dicht. Opvolging voor de winkel is niet gevonden, dus zal er een andere huurder in het winkelpand komen. Eigenaar Trix Müller-Kuijt: ,,Het is jammer, maar aan alles komt een eind. Ik kijk met een trots gevoel terug op de afgelopen tien jaar. Met de opening in 2013 kreeg Emmen voor het eerst sinds de sluiting van Hoedenzaak Visser in 1976 weer een gespecialiseerde winkel voor hoofddeksels.’’
