René van Meurs is weer op dreef in 'Noodzakelijk kwaad'. Foto: Annemieke van der Togt
Je kunt proberen altijd bot je gelijk te halen, alleen met het gevaar alles te verliezen. Zo. Dat noem je nog eens tot inkeer komen, wat cabaretier René van Meurs laat zien. Geestig? Meer dan. Hilarisch.
Het publiek wankelde na afloop bijkans de zaal uit. Het was 1,5 uur lang gegeseld door de krankzinnige energie en het dolle tempo van Van Meurs in Noodzakelijk kwaad. Eenmaal bijgekomen resteerde slechts één conclusie. Dit is de waardige opvolger van 2636, waarmee hij de Poelifinario won. Rake opbouw, lawine aan lachmomenten.
Het knappe aan Van Meurs is dat hij door zijn manier van vertellen in dat drukke lijf alle aandacht moeiteloos opslokt als persoon op de bühne, terwijl zijn publiek tegelijkertijd wegzweeft in de beelden die oproept. Wat hij met woorden schetst, zie je kraakhelder voor je. Dat maakt het zo intensief. Net als hijzelf verslap je in de zaal geen moment.
Eerst ruzie thuis, dan met vrienden. En nooit toegeven.
Van Meurs, althans, het personage dat Van Meurs neerzet, beklaagt zich erover dat hij altijd gelijk heeft maar dat nooit krijgt. Dit uit zich in een volledig uit de hand lopende ruzie met zijn vrouw over het huishouden waarvoor hij zich drukt. Geen duimbreed toegeven natuurlijk – zij overigens evenmin – terwijl hij wel weet dat een simpel sorry en een nuchter gesprek alles zou oplossen.
Om ervanaf te wezen vlucht hij met twee vrienden naar een vakantiepark. Die vrienden, Lange Mark (1,63 meter) en Bolle Jos (jawel), hebben een lekker Delfts accent, waarin de vetste grappen moeiteloos overeind blijven. Van Meurs beheerst dat taaltje superieur; hij komt uit Schipluiden, dat tegen Delft aanligt.
Daarnaast popt met regelmaat zelfspot op, liefst onder verwijzing naar zijn rode haar. Je kunt ze maar beter voor zijn, zal hij wel denken, indachtig de schoolpesterijen van vroeger.
Een wietrijke ‘space muffin’
Ook in dat vakantiehuis is het direct bal, met ruzie over wie het tweepersoonsbed mag. Opnieuw wil hij niet van wijken weten, dus gaan Bolle Jos & Co maar ergens wat drinken. Van Meurs was al direct boos geweest toen hij op dit park genaamd Rabbit Hill werd ontvangen door iemand in een berenpak. Waarom geen konijn! Dat soort dingen.
Ongekend geestig is de scène waarin hij een wietrijke ‘space muffin’, gebakken door Bolle Jos, heeft weggekauwd en nu de hallucinaties moet zien te overleven. Nauwelijks bij te benen.
Van Meurs laat het niet bij woorden. Foto: Annemieke van der Togt
Karateleraar als heler van de ziel
De thuis-en-uit-conflictsituaties komen samen bij een sessie met een karateleraar. Daarmee creëren Van Meurs en zijn regisseur een raamvertelling: dit ‘helende’ gesprek over wat eerder zoal is gebeurd, vormt het hart van Noodzakelijk kwaad.
Eerst moet Van Meurs zijn verzet opgeven tegen het softie-gehalte van de vechtsportman, om hem daarna gelijk te kunnen geven in de strijd tegen zijn eigen, eeuwige gelijk. En dan heeft Van Meurs echt álles gegeven.
De voorstelling
Gebeurtenis cabaretvoorstelling Noodzakelijk kwaad van en door René van Meurs Regie Laurens Krispijn de Boer Gezien 30/1 Theater Geert Teis, Stadskanaal Publiek uitverkocht Nog te zien landelijke tournee t/m oktober, onder meer 5/2 Emmen; 13/2 Hardenberg; 28/2 Hoogeveen; 19/3 Zwolle; 9/4 en 10/4 Groningen; 11/4 Drachten (zie ook: renevanmeurs.nl)
