Groningse Michelle (33) met haar Engelse band CIEL terug op de plek waar het in de keuken begon

Ze kijkt ernaar uit, het weerzien met die voor haar bijzondere plek. Precies op de plaats waar Michelle Hindriks (33) straks op het podium staat, ontmoetten haar ouders Janine en Jaap elkaar ooit.

Tot in de jaren 90 bevond zich daar de keuken van Vera’s mensa, het (studenten)restaurant waar relatief goedkoop een fatsoenlijk bord eten kon worden genuttigd; de Fries-Groningse wereldkampioen dammen Jannes van der Wal was er bijvoorbeeld geregeld te vinden. In de keuken werkten haar ouders en tijdens het koken sloegen de vonken over, met Michelle als gevolg.

Hindriks bewaart goede herinneringen aan Groningen, al verliet ze de stad al op haar 18de. Via Leeuwarden, waar ze aan de Academie voor Popcultuur studeerde, streek ze 7 jaar geleden neer in Brighton aan de Engelse zuidkust. Een paar keer per jaar komt ze terug naar haar geboortestad, waar ook de basis werd gelegd voor haar muzikale bestaan.

Dankzij haar vader kreeg ze muziek met de paplepel binnen. Jaap Hindriks was niet alleen chef-kok van de mensa, maar staat ook bekend als bluesspecialist. En zo eind jaren 70 was hij zelfs een van de programmeurs van het ontluikende podium in de Oosterstraat.

,,Met mijn vader ben ik als kind ook vaak in Amerika geweest waar hij op zoek ging naar nieuwe muziek. We kwamen dan ook backstage en ontmoetten artiesten.” Inderdaad: nu ze eraan terugdenkt, kan het maar zo zijn dat toen het zaadje is geplant.

,,In Vera zag ik tijdens mijn middelbare schooltijd ook veel concerten. Daar leefde ik echt naartoe. Ik herinner me een concert van Health, dat vond ik echt te gek.” Daarvoor was ze als tiener al gegrepen door Nirvana waarna de liefde voor alternatieve rock, britpop en Massive Attack zich ontwikkelde. Al die invloeden klinken door in de muziek die ze nu maakt.

Eenmaal in Leeuwarden vormt ze haar eerste band: Sväva. Samen met Bente Hout schrijft ze dan de dreampopliedjes die de band brengen tot op het prestigieuze festival Noorderslag in Groningen. Als Sväva ermee ophoudt, verkast Hindriks vrij spontaan naar Brighton, na daar in 2010 al eens een jaar een gitaarstudie te hebben gedaan.

,,Ik was meteen weg van die stad. Daar voel ik me echt op mijn plek. Het is een creatieve, heel open en queerfriendly stad waar ik veel gelijkgestemde mensen heb ontmoet, met wie ik ook samenwerk. Er wordt niet zo in hokjes gedacht, de alternatieve manier van leven is er oké. Dat zorgt voor vrijheid. Dat had ik niet zo in Leeuwarden, daar had ik het gevoel dat ik werd geacht het meer normale levenspad te belopen.”

Hindriks is gevoelig voor haar omgeving, en misschien speelt haar vorm van autisme – ze noemt het zelf in het Engels autism spectrum disorder – en ADHD daarbij wel een rol. Ze is er open over, ze schreef er zelfs een lied over. Het is het titellied van haar in oktober verschenen debuut Call Me Silent.

,,Ik was er nooit zo open over, ook omdat het beeld erover toen ik jonger was heel anders was. Het is nu meer geaccepteerd, ook door mezelf. Maar eerst schaamde ik me ervoor, mensen dachten dat ik geen empathie had. Dat had ik wél! Ik twijfelde of de diagnose wel klopte.”

„Pas toen ik in Brighton andere vrouwen met autisme ontmoette en hun struggle zag en herkende, is alles op de plek gevallen. Ik kreeg eindelijk het gevoel mezelf niet langer te hoeven verbergen. Ik had een coping-mechanisme ontwikkeld om niet als vreemd te worden ervaren. Dat zorgde voor onzekerheid. Nu kan ik veel meer mezelf zijn.”

Het stempel kan als een last worden ervaren, maar zo ervaart Hindriks het niet. ,,Het is nu prettig, het helpt bijvoorbeeld bij het aangaan met relaties met anderen met hetzelfde stempel. Het helpt bij het accepteren, bij de bewustwording. Maar het zou niet nodig moeten zijn, de diversiteit zouden we moeten koesteren zodat iedereen een plaatsje in de community kan vinden.”

Dat ze creatief is, zoals wel meer mensen met dezelfde diagnoses, past wel bij wat ze haar chaotische brein noemt. ,,Het is deel van wie ik ben.”

Het is opvallend dat zowel Hindriks als de ook in Groningen geboren Robin Kester (donderdag 4 december te zien in De Oosterpoort, Groningen) iets met Engeland heeft. Kester nam haar laatste plaat Dark Sky Reserve op in Bristol.

Ze lieten elkaar al weten waardering voor het werk van de ander te hebben. En ook Hindriks maakte tijdens de opnames van haar plaat mee hoe ze haar streven naar perfectionisme moest zien los te laten. ,,Ik wilde meer mijn intuïtie volgen, durven vertrouwen. Ik heb de neiging alles te overdenken, maar het is een kunst een ander deel van het brein te activeren. Dat omschakelen is te trainen heb ik gemerkt.”

Muzikaal leidt Hindriks haar band CIEL waarvoor zij de songs schrijft. Ergens tussen shoegaze, wat grunge, altpop en gothrock. Voor de debuutplaat speelde ze de gitaar- en baspartijen eigenhandig in, Tim Spencer is de huidige drummer.

In de studio werd het duo bijgestaan door Steven Ansell van Blood Red Shoes, de band waarvoor ze 2 jaar geleden nog het voorprogramma verzorgde in Groningen. Nu heeft ze met sessiegitarist Nick Bowley erbij net een tournee door Engeland gedaan, dus ze komt lekker ingespeeld aan.

Terloops vertelt ze over haar ervaringen op tournee als support act van The Jesus And Mary Chain, eind 2024. ,,Heel gaaf! Ik mocht zelfs iedere avond twee liedjes meezingen, Just Like Honey en Sometimes Always. In dat laatste lied zong ik de partij van Hope Sandoval, ik ben ook een enorme fan van haar.”

Ze heeft zin in het optreden van woensdag. ,,Niet alleen vanwege nostalgische redenen hoor, of omdat ik er muzikaal ben opgegroeid. Het is ook echt een van de vetste podia ever. Dat vind ik niet alleen, dat hoor ik ook van veel bevriende Engelse bands.”