Festival TakeRoot lift in Groningen mee op toenemende populariteit countrygenre onder jongere generatie 

TakeRoot heeft de wind flink in de zeilen. Bijna dertig jaar nadat in Assen door twee enthousiastelingen de basis werd gelegd, is het festival ‘for past, present and upcoming American music’ in Nederland toonaangevend en tot in bakermat Amerika uitgegroeid tot een begrip. 

Een nichegenre is het nog steeds, maar nu ook jongere artiesten opzichtig flirten met country en de generatie die opgroeide in het digitale tijdperk de muziek ontdekt dankzij streamingdiensten is het hek van de dam.

Kijk naar een Luke Combs die onlangs een concert aankondigde in de Amsterdamse Johan Cruijff Arena. De kaarten vlogen weg en daarmee bewijst de 35-jarige man uit North-Carolina, goed voor miljarden streams, dat countryartiesten momenteel ook in Europa met gemak een stadion kunnen vullen. 

In Groningen wordt vooral gekeken naar de sterren van morgen, maar wordt ondertussen wel lekker meegelift op de toegenomen populariteit. Met dank aan onder meer Beyoncé en Post Malone die met respectievelijk Cowboy Carter en F1-Trillion het genre vorig jaar fris elan gaven. Lana Del Rey sluit zich er binnenkort bij aan en komt ook met een countryplaat. 

In het Groningse cultuurcentrum lijkt het er zaterdag zelfs even op dat ook hier een ster het podium betreedt die eigenlijk een maatje te groot is voor het festival. Aan haar komst mocht geen ruchtbaarheid worden gegeven, want haar gastoptreden moest het concert van de Canadese band Horsebath niet overschaduwen.  

Het stel vriendelijk lachende Brabanders dat met veel plezier aan het dansen is in de foyer heeft er geen weet van. Sinds ze een paar jaar geleden voor Charley Crockett naar TakeRoot kwamen, hebben ze er een gewoonte van gemaakt jaarlijks een weekendje Groningen te doen.  

Horsebath zorgt ondertussen met vier zingende mannen in de frontlinie voor leven in de brouwerij, maar de bevriende Sierra Ferrell die kennelijk mee op tournee is stapt helaas niet het podium op. Ziek. Jammer, een paar dagen eerder zong ze nog wel de klassieker Chills & Fever mee in Leiden. Het zou wat zijn geweest, want die Ferrell (37) is dus van het kaliber Jason Isbell, aldus programmeur Joey Ruchtie. 

Zo mis je dus wel het optreden van Timo de Jong, de in Meppel geboren en getogen muzikant die bijgestaan door het Amsterdamse Leadbeaters als enige Nederlandse artiest op het festival speelt. Het is lang nadat Courtney Marie Andrews (34) uit Phoenix, Arizona, al om vier uur in de middag het festival heeft geopend met een ingetogen optreden. Ze krijgt de zaal muisstil met haar interpretatie van folk en een loepzuivere stem. Ze zegt die menselijke warmte die ze vanuit het publiek ontvangt zeer te waarderen, vertelt dat ze ’s middags nog in de regen stond en zet vervolgens You Left Me Standing In The Rain in.  

Probeer dan maar eens een link te leggen tussen Groningen en Texas, dat valt nog niet mee. En toch is die er volgens Johan Kleine, een van de grondleggers van het festival. Hij kan het weten, hij volgde als zestiger de studie Amerikanistiek aan de universiteit. Ede Staal en Townes Van Zandt hebben in zijn ogen beslist overeenkomsten. Als je dan Brandy Clark hoort zingen over het leven van alledag, over hoop, liefde, verlies en relaties, weet je in ieder geval zeker dat zulke menselijke zaken universeel zijn. En niet per se verband houden met platteland hier en prairie daar. 

Die 50-jarige Clark is ditmaal een van de hoofdacts en toont zich een soepele zangeres die met vrij mainstream countrypop strooit. Een begenadigde songsmid die, net als haar goede vriendin Brandi Carlile, openlijk lesbisch is en zo een belangrijk boegbeeld is voor een gemeenschap die in conservatief Amerika onder druk staat. Ze vertelt haar liedjes voor zich te willen laten spreken, zonder ze echt in te leiden. Gemiste kans, want op die manier hadden haar toehoorders wellicht iets meer bij de hand genomen kunnen worden. Nu blijft ze toch wat plichtmatig op afstand. 

Met zoveel festivaledities achter de kiezen is het begrijpelijk dat er enkele artiesten op herhaling zijn. Zo’n Zweed die zich The Tallest Man On Earth noemt bijvoorbeeld, hij was hier al in 2009. Wonderlijk fenomeen dat zich toch knap staande houdt in een door artiesten uit Amerika en Canada gedomineerd genre. Ook Patterson Hood is er weer, de frontman van Drive-By Truckers, net als James McMurtry die met zijn band speciaal is overgevlogen.  

Waar Brandy Clark niet binnen wil komen, lukt het Frazey Ford wel sensueel haar hart en gevoel over te brengen. Nee, ze ziet liever geen mobieltjes in de eerste rijen voor het podium, dat leidt maar af. De Canadese (52) groeit in haar set, heeft vaak haar ogen gesloten als ze met die meanderende stem de meest wonderlijke afslagen neemt.

Toegegeven, het is even inkomen, maar dan betovert de warme en licht wiegende countrysoul. Bob Dylans One More Cup Of Coffee klinkt en dan is er Trouble, Heartaches & Sadness van haar grote voorbeeld Ann Peebles. Ze eert de onlangs gestorven D’Angelo met een huiveringwekkende uitvoering van zijn When We Get By, een hoogtepunt. 

Voor Jesse Daniel een onmogelijke opgave hier nog overheen te komen. De prille dertiger oogt als een cowboy die vrij stoïcijns zijn set afwerkt in de grootste zaal. Een verhalenverteller in de beste countrytraditie, maar zonder het charisma dat een Garrett T. Capps wel heeft.

Hij kent zijn klassiekers en vertolkt Merle Haggards Make-Up And Faded Blue Jeans met verve. Als even later richting middernacht uitsmijter Neal Francis overdreven de populaire boy uithangt in een poging KC & The Sunshine Band te laten herleven, klinkt een vrouwenstem: „Ik geloof zijn orgasme niet.”