Met de Amerikaanse Bonnie Raitt in topvorm had het Holland International Blues Festival al op de vrijdagavond een hoogtepunt te pakken. Meer dan tienduizend bezoekers trokken naar Grolloo waar zaterdag nog tien optredens op het programma staan van onder meer Kaleo en Melissa Etheridge.
„Het is geen cuntry, maar country.” De ene man met hoedje zegt het tegen een andere man met hoedje. ,,Kan best”, is de conclusie terwijl de zestigers naar Margo Price kijken. En hoewel niet iedere puristische bluesfan er blij mee zal zijn, geeft de muzikale verbreding van het festivalprogramma organisator Mojo veel meer mogelijkheden. Blues and more is het voortaan: „Een hotspot voor liefhebbers van authentieke, Amerikaanse muziek.”
Het kan een momentopname zijn geweest, maar wie vrijdag een blik werpt op het publiek ziet dat dit diverser is dan ooit. Niet dat de bluesaanhang aan het uitsterven is, beslist niet, maar de genres country en americana brengen wel andere mensen op de been. Minder T-shirtjes van Walter Trout en andere noeste gitaarbeulen, meer frivoliteit en vrouwen met jurkjes en cowboylaarzen. Je ziet het verschil jaarlijks ook tijdens de Rhythm & Blues Night en TakeRoot in Groningen.
Blues Village Grolloo met dank aan Cuby
Dat er voor het eerst twee podia zijn, pakt ook uitstekend uit. Geen moment pauze, vanaf 14 uur ’s middags tot middernacht schalt muziek over het terrein achter de dorpscafés Gerrie en Hofsteenge. Het podium in de enorme tent (ook fijn voor wat schaduw) is omgedoopt tot Devil Daisy, het buitenpodium heet Solid Sender.
Die podia zijn genoemd naar twee niet zo bekende songtitels van de Drentse blueslegende Harry ‘Cuby’ Muskee (1941-2011) aan wie we dit festival mede te danken hebben en wiens geest nog altijd rondwaart in Blues Village Grolloo. Het is ditmaal drummer Hans la Faille die al vroeg in de middag werk van zijn voormalige band Cuby and The Blizzards laat horen en zo het erfgoed levend houdt in het dorp waar sinds 2016 wereldsterren als Jeff Beck, Ringo Starr, John Fogerty, Van Morrison, Buddy Guy en Beth Hart al optraden.
Activistische countryster Margo Price
Zo’n Margo Price belichaamt wel de ingezette muzikale koers. De 42-jarige zangeres is met haar vier begeleiders speciaal overgevlogen uit countryhoofdstad Nashville en schotelt een set voor waarin veel aandacht is voor werk van het in augustus te verschijnen Hard Headed Woman.
Haar stem snijdt loepzuiver overal doorheen en klinkt als een klokje, haar ontwapenende praatjes doen de rest. Dat zij geen twijfel laat bestaan over haar politieke voorkeur is niet zo vreemd als je weet dat zij goed bevriend is met outlawveteraan Willie Nelson. „The way this world is going, ain’t where I’m at”, zingt zij in het lied Don’t Wake Me Up waarin zij liever blijft dromen.
Margo Price. Foto: Rens Hooyenga
Janis Joplins aanklacht tegen materialisme
En er is meer. Don’t Let The Bastards Get You Down bijvoorbeeld, dat zij schreef voor mensen in de maatschappij die worden vergeten. Geïnspireerd door Kris Kristofferson die de woorden in het oor van Sinéad O’Connor fluisterde toen zij tijdens een eerbetoon aan Bob Dylan werd uitgefloten. Price is activistisch, heeft lef en zet de strijd voor rechtvaardigheid voor minder bedeelden voort, vechtend tegen een in haar ogen onderdrukkend regime.
Prachtig is ook Too Stoned To Cry, waarin gitarist Logan Ledger de rol van Billy Strings vertolkt en zijn indrukwekkende stem laat horen. En dat country goed is voor de mooiste zinnen blijkt wel uit de uitvoering van een lied van Waylon Jennings: „So get your tongue out of my mouth I’m kissing you goodbye.” De toegift, Mercedes Benz, geeft Price in haar eentje, a-capella, omdat zij de aanklacht van Janis Joplin tegen materialisme, in deze tijden zo relevant vindt.
Overtuigende Robert Cray
Aansluitend gaat Jenny Don’t and The Spurs in een hogere versnelling verder. Niet alleen de country cowpunk van de Amerikanen houdt de sfeer erin, het buitenpodium zorgt er ook voor dat het festivalgevoel is vergroot ten opzichte van eerdere edities toen er ombouwpauzes waren.
Jenny Don't and the Spurs. Foto: Rens Hooyenga
Met The Robert Cray Band is het vervolgens weer tijd voor blues. De 71-jarige Amerikaan overtuigt met een sterk optreden waarmee hij ook teruggaat tot Bad Influence en zijn grootste hit in Nederland, Right Next Door (Because Of Me) uit 1987. Lastig voor Pokey LaFarge, tegelijkertijd buiten te soundchecken, maar zijn vlotte mix van folk en blues – en ja, verfrissende Rhumba Country zoals zijn laatste plaat heet – staat even later fier overeind.
The Robert Cray Band. Foto: Rens Hooyenga
Soulvolle stem, magistraal gitaarspel
De absolute ster van de achtste editie van HIBF is zonder twijfel de vitale Bonnie Raitt die genregrenzen laat vervagen. Zij was er al bij in 2016 en ook nu zij ondertussen 75 jaar is, druipt de klasse van haar af. Of het nu haar soulvolle stem is of haar magistrale gitaarspel, Raitt is de absolute wereldtop. Voeg daarbij haar innemende podiumpresentatie en de fraaie greep uit haar oeuvre en het is duidelijk dat we getuige zijn van een memorabel optreden. Haar dankbaarheid spreekt zij uit in de aankondiging van Livin’ For The Ones, dat zij speelt voor hen die niet meer onder ons zijn.
Zij wil wel verhuizen naar Nederland, verklapt Raitt. „Wij zijn blij even weg te zijn uit ons eigen land.” Net als een paar dagen eerder in de Londense Royal Albert Hall trapt zij af met het funky swingende I Sho Do. Maar geen dag is de set hetzelfde en zo lijkt zij speciaal voor Grolloo op haar akoestische gitaar een blueslied van Bob Dylan te spelen: Million Miles.
Om te janken
Natuurlijk komt ook Angel From Montgomery van John Prine langs en het is indrukwekkend hoe Raitt het zo klein weet te houden en toch de duizenden in de tent bij de lurven weet te grijpen. Zoals dat ook gebeurt tijdens I Can’t Make You Love Me.
Een gozer luistert tijdens Something To Talk About nog eens naar de manier waarop zij met een slide meesterlijk de snaren beroert en de glijdende tonen gaan hem door merg en been. „Om te janken, zo mooi”, zegt hij oprecht ontroerd met tranen in de ogen.
Volgend jaar vindt het festival plaats op vrijdag 19 en zaterdag 20 juni in Grolloo.
