Bandleden van The Analogues bij het optreden in de Czeski Film Pub in het Poolse Wroclaw. Foto: The Analogues
Vanaf Zielina Gora gaat de reis verder richting het zuidoosten, via Lubin rijden we naar Mojecice, waar we slapen in een oud landhuis/kasteel.
En, toegegeven, dat is voor mij altijd een beetje een ‘dingetje’ qua slapen.
‘s Ochtends is iedereen een beetje stil aan het ontbijt. Blijkt dat we allemaal een enigszins onrustige nacht hebben gehad en af en toe het gevoel hadden dat er ‘iets’ in onze kamers aanwezig was. Allemaal.
Felix vertelt dat hij midden in de nacht met het idee gespeeld heeft om rond te gaan ‘spoken’ en iedereen de stuipen op het lijf te jagen door op de deuren te gaan rammen. Maar.... Hij durfde niet, bang om alleen de gang op te gaan. Hoewel... Alleen.....?
Ticket to Ride
Felix Maginn en Diederik Nomden fietsen met hun band The Analogues van Amsterdam naar Lviv. Twee keer per week doen ze in deze column verslag van hun tocht, die aandacht en steun vraagt voor het werk van War Child. Vandaag aflevering 7.
We fietsen door naar het prachtige Wroclaw, waar we ter plekke een optreden regelen in een steegje bij de Czeski Film Pub.
We merken dat het concept ‘aandacht voor kinderen in oorlogsgebieden’ in Polen minder speelt dan in Nederland en Duitsland, maar ondanks dat halen we toch een aantal honderden zloty’s op.
Concrete dreiging
Misschien voelt men in Polen historisch gezien iets meer de concrete dreiging van oorlog (want altijd klem tussen Oost en West), met een daaraan gepaarde ‘oorlogsmoeheid’ of onverschilligheid, misschien hebben wij de ‘luxe’ dat we ons op afstand betrokken kunnen voelen omdat we toch niet in de buurt van een oorlog zitten.
Ik voel zelf meer en meer een aanhoudend ongemak vanwege de onvoorstelbare mazzel die wij in West-Europa hebben. Dat we hier geboren zijn, en niet in pakweg Gaza, Zuid-Soedan of Oost-Oekraïne.
Ook het besef dat een aantal oude mannen – die over 10 jaar (en hopelijk sneller) niet meer op deze planeet rondlopen – in hun door broze ego’s gevoede, ongebreidelde machtswellust voor decennia na hun dood voor talloze onschuldige wereldburgers het lot bepalen, stemt me niet al te vrolijk.
Auschwitz
Ik heb het geluk dat ik morgen een aantal dagen terug naar huis mag om wat optredens te doen. De rest van de jongens staat een paar zware etappes te wachten. Terwijl ik me in onbezorgdheid wentel zullen zij een bezoek brengen aan de plek die de tastbaarste herinnering belichaamt aan het grootste gevaar dat ook deze tijd in zijn greep heeft: het achter een zogenaamde ‘sterke man’ aan lopen, in combinatie met een kritiekloze zwijgende massa: Auschwitz.
Doneren aan de actie The Analogues Light: Ticket to Ride kan via theanalogues.net.
Festival in Oekraïne
Ondertussen nadert het einddoel. Zaterdag 12 juli steken The Analogues de grens met Oekraïne over en wordt de band 70 kilometer verder, op het centrale Rynok plein in Lviv, officieel verwelkomd. Op zondag wordt in Lviv een festival georganiseerd met lokale artiesten en sprekers.
Onder de titel All You Need Is Lviv staat de muziek van de Beatles centraal en zal het gaan over vrede en verbinding. The Analogues Light (Felix, Diederik en Jac) treden om 18.15 uur op als hoofdgasten.
