Spirituele jazz met tenorsaxofonist Kamasi Washington als onbevreesde verbinder | recensie ★★★★☆

Fearless Movement heet zijn recentste plaat en ja, Washington kan gerust worden gezien als de aanvoerder van die onbevreesde beweging.

Het Noorden heeft lang op zijn komst moeten wachten. Meer dan vijf jaar geleden stond de man uit Los Angeles al bovenaan het verlanglijstje van de programmeurs van het avontuurlijke Groningse festival Rockit. Afgelopen november leek het er eindelijk van te komen, maar toen gooide een herniaoperatie roet in het eten. Maar wat een geluk dat hij er alsnog is op de avond van Koningsdag.

,,Praise the Lord”, klinkt het zalvend uit de mond van zangeres Patrice Quinn en daarna is het een half uur geïnspireerd knallen geblazen. Washington gaat diep en trekt een paar keer alle registers open tijdens de openers Lesanu en Asha The First (met daarin de veelzeggende woorden Now my heart is free). Met verbluffende techniek, op topsnelheid en met een ongekend uithoudingsvermogen klaart hij de transcenderende klus.

Zijn spel knettert en schuurt, is euforisch en gaat over randjes heen. En daarna is er telkens die gelukzalige lach op zijn gezicht als hij even op adem komt en zijn medemuzikanten goedkeurend gadeslaat. Mooi hoe hij vertelt dat hij een pianomotiefje van zijn 4-jarige dochter gebruikt, mooi ook hoe zijn vader Rickey af en toe op het podium achterover hangt na gedane arbeid.

Zijn vrije muziek, waarin jazz soepel samensmelt met funk, soul en hiphop, is een statement op zich. Washington benoemt ook de verbinding die hij nastreeft. ,,We’re in it together”, vat hij het aardse bestaan samen. ,,I love you.” De voet gaat even van het gaspedaal tijdens Lines In The Sand en daarna is het toch wat minder urgent wat wordt opgevoerd als bassist Crumbly, de goedlachse toetsenist Coleman en drummer Austin solo’s krijgen toebedeeld.

Al met al is er niet eens zoveel fantasie voor nodig om in Washington een eigentijdse George Clinton te zien. Met de legendarische funkpionier schreef hij Get Lit en DJ Battlecat gooit het werk er halverwege in als een swingend rustmomentje. Uiteindelijk komt er toch nog een climax met Astor Piazzolla’s Prologue waarin nog eenmaal uptempo alle remmen losgaan.

Een festival als Rockit probeert de toekomst van jazz te vangen. En er is iemand als Washington voor nodig om die zoektocht, voorbij vrije geesten als John Coltrane, Miles Davis en Fela Kuti, te leiden. Hij doet het gepassioneerd en laat op zijn missie twee uur lang inderdaad grenzen vervagen, zonder angst.