Frans Muller (64) uit Glimmen nam deze week na veertig jaar afscheid van zijn familiebedrijf in schoenverzorgingsproducten. Schoenwinkels in Groningen etaleerden een eerbetoon aan hem.
‘Ik heb mijn schoenen gepoetst hoor!' Ontelbare keren heeft Frans Muller die opmerking moeten aanhoren de afgelopen veertig jaar. Niet zo verwonderlijk, want de scherpe blik achter zijn brillenglazen verraadde immers altijd allang dat hij had gezien in welke staat het schoeisel van de ander zich bevond. En meestal liet hij ook niet na om zijn observatie te benoemen.
,,Als ik diep in de ogen van iemand kijk, weet ik welke schoenen hij of zij draagt en ook of die goed zijn onderhouden'', durft de ex-directeur van het 162 jaar oude familiebedrijf Frans Muller Benelux zelfs te beweren.
Noem het beroepsdeformatie, maar hij pikt de perfectionisten met goed gepoetste schoenen er zo uit of de toch wat slordigere personen die in zijn ogen wel eens wat vaker een poetsdoekje over de schoenen heen mogen halen.
Opgegroeid tussen
Niet zo gek, want Muller groeide op tussen het schoensmeer en de veters. Zijn over-overgrootvader Jan was schoenmaker in Leer en opende in 1853 in de Oosterstraat in Groningen een zaak in garen en leer. Generatie op generatie trok langs de Hoge der A, de W.A. Scholtenstraat en belandde uiteindelijk in een pand op het industrieterrein aan de Rouaanstraat waar Frans Muller in de jaren zeventig bij vader Klaas ging werken.
Het handelsbedrijf in schoenonderhoud groeide in de Benelux uit tot marktleider. Producten van Collonil en Pedag kwamen via Muller in de meeste schoenwinkels terecht. ,,We brengen de spullen bij 4500 winkeldeuren van schoen- en sportwinkels'', zegt de net afgetreden directeur met gepaste trots.
Zoon Rutger (37) trad in 2011 tot het bedrijf toe en heeft nu als zesde generatie een meerderheid van de aandelen. Afgelopen maandag was het tijd voor een officieel moment.
Niet elke directeur neemt afscheid met een uitgebreid diner voor een paar honderd man in de Martinikerk. Voor Frans Muller had dat ook niet per se gehoeven, maar samen met zijn zoon besloot hij om zijn vertrek te koppelen aan een groots evenement voor klanten.
‘s Ochtends al kwamen honderd schoenenwinkeliers uit Brussel en uit heel Nederland naar Landgoed De Coendersborg voor een minibeurs met daarin een centrale rol voor het familiebedrijf van Muller. Er werden workshops gegeven over schoenonderhoud en er was uitleg over de mogelijkheden van inlegzooltjes.
Opgegroeid tussen Etalage van Ziengs.
Voor Muller werd het een dag vol herinneringen en weerzien. ,,Van onze oudste klant, Bienie Stegenga met schoenwinkel Land in Kollum en Zuidhorn, kreeg ik honderd jaar oude vetertjes met een rozetje. Vroeger hebben wij die vetertjes blijkbaar verkocht. Prachtig aandenken.''
Maandagmiddag liepen zijn relaties met gidsen door de binnenstad van Groningen. Enkele schoenenwinkels brachten in hun etalages een eerbetoon aan de scheidende Muller. ,,Ik was er stil van'', zegt hij. ,,Bij Ziengs hadden ze een bord met ‘Frans zijn zolen zijn versleten! Nu pensionado optima forma', bij Van Arendonk hadden ze zelfs een foto van mij in de etalage gezet en bij De Schoenenfabriek stond binnen een vrouw te zwaaien naar onze gasten waarbij ze ons schort droeg.''
‘Frans heeft een mooi bedrijf neergezet', zei zoon Rutger 's avonds respectvol in zijn speech. Het directiekantoor dat het tweetal al een tijdlang deelde, is nu volledig van Rutger. Als commissaris en adviseur blijft senior voor hooguit een halve dag per week verbonden aan het bedrijf. ,,Rutger redt zich wel. De schoenenmarkt is met acht procent gekrompen, maar wij groeien nog steeds. De online-verkoop van schoenen gaat gewoon door en die hebben ook onderhoud nodig.''
Voor hem is het tijd voor een andere rol. Moeilijk voor een directeur die veertig jaar mocht bepalen wat er gebeurde? Muller: ,,Nee hoor, ik weet dat ik dominant kan zijn, maar de beslissing is nu definitief en dat is goed. Ik heb geen moeite om los te laten. Rutger en ik deden buiten het werk om al vader-zoon-dingen en die blijven we doen. Overigens doe ik met mijn beide dochters evengoed vader-dochter-dingen. Die lopen uiteen van lekker uit eten tot skiën met het hele gezin.''
Voor hem dus geen weemoed, maar ruimte voor andere zaken. Zo blijft hij andere ondernemers adviseren en ondersteunen. Privé legt hij zich graag toe op het bouwen van een boomhut of een tuinhuis, ziet hij toekomst in het knutselen aan auto's en wie weet schaft hij zich alsnog die gedroomde rode Ford Mustang cabrio aan. ,,Genieten van het leven deed ik al, dus daar ga ik maar gewoon mee door.''
