Snel, tactisch en nog vrij onbekend: floorball

Floorball? Wat is dat? Dat is vaak wat leden horen als er wordt gevraagd welke sport zij beoefenen. Floorball is een sport dat ontstaan is in Zweden. Je kan het omschrijven als ijshockey, maar dan in een zaal en niet op schaatsen.

Eigenlijk is het min of meer hetzelfde als unihockey, wat altijd werd gespeeld bij de gymlessen op school. „De sport is in het Noorden niet heel bekend. In Groningen zijn er bijvoorbeeld vijf verenigingen, inclusief studentenvereniging, tegenover nul verenigingen in Drenthe en Friesland”, vertelt bestuurslid Martijn Hennink.  

De vereniging is ontstaan in 2007. In Nederland is was het al een relatief kleine sport en door de coronapandemie heeft de vereniging veel leden verloren. „Het is echt een zaalsport, want als je dat buiten gaat doen, dan gaat je materiaal kapot. Met corona was het niet mogelijk om in de zaal te sporten, dus toen hebben we een flink aantal leden verloren”, zegt Karin Ploeger, een ander bestuurslid.

„Op een gegeven moment hadden we 200 leden. Dat zijn momenteel nog maar 60 tot 70 actieve leden. We zijn druk bezig om meer leden te krijgen. Dat willen we ook heel graag, want dan sta je ook beter in de schoenen.”

Floorball is een heel tactische sport. Het speelveld heeft een boarding die je kunt gebruiken om je tegenstander voorbij te passeren. „Leuk als je de verschillende leeftijdsgroepen bekijkt dat je daarin echt groei ziet. Ze zien dan hoe je moet staan, hoe je het beste kunt verdedigen enzovoort”, vertelt Hennink.

Ook sportiviteit staat hoog op het lijstje. Bij onsportief gedrag volgt een tijdstraf. Dan staat je team dus met een man minder in het veld. „Dat hoort ook bij tactiek”, voegt Ploeger toe.

Ondertussen komt een speler voorbij; Sander (17) gaat trainen. Ploeger vraagt hem wat hij van floorball vindt. „Het is snel en makkelijk te begrijpen. Het lijkt meer op een spel dan een sport”, vertelt Sander. „Wanneer je op het veld staat, is het ook vrij makkelijk om te bewegen over het veld. Ik doe het nu al tien jaar.”

Bij floorball heerst een gemoedelijke cultuur, vinden Ploeger en Hennink. Dat komt vooral omdat iedereen elkaar kent. Doordat het een kleine sport is, leer je elkaar en dus ook de tegenstanders snel kennen. „Omdat we met vijf verenigingen zijn in de provincie, helpen we elkaar. Zo hebben spelers van Leek bij ons meegedaan en andersom. Dat is gewoon mooi om te zien”, legt Ploeger uit. Dat iedereen elkaar kent, is te merken. Iedereen die voorbij komt lopen wordt begroet.

De vereniging maakt gebruik van drie verschillende sporthallen in Groningen: in Beijum, Selwerd en Lewenborg. „We willen graag een bereikbare sport zijn. Op het moment dat je centreert op een plek, dan heb je al kans dat je mensen uit zuid-Groningen niet of minder aantrekt en dat willen we voorkomen”, aldus Ploeger.

Voor senioren is het makkelijker om ergens heen te gaan, maar voor kinderen ligt dat net even anders. Hennink: „De jeugd richt zich voornamelijk op één sporthal die het dichtst in de buurt is en dat is prima. Alles zit overigens ook vol. De sporthallen worden voor floorball goed gebruikt en hebben soms zelfs wachtlijsten.” Ploeger vult aan: „Voor elke vereniging in Groningen geldt: wat je hebt, wil je houden, want je krijgt het nooit meer terug. Dat hebben wij wel gemerkt tijdens corona.”

Het initiatief van de sporthopper in Groningen is heel belangrijk. Kinderen van de basisschool kunnen dan in een aantal rondes met verschillende sporten kennis maken. De vereniging hoopt natuurlijk uiteindelijk weer een nieuwe groep leden te kunnen verwelkomen. „Er zijn nu twee rondes geweest; op zich hebben we een grote groep kennis laten maken met de sport. We hopen natuurlijk dat kinderen het zo leuk vinden dat ze blijven plakken”, zegt Ploeger.

Dat zorgt ervoor dat de ambitie voor een damesteam in leven blijft. Momenteel is dat er niet. Hennink: „Vroeger hadden we zelfs twee damesteams, maar die zijn een aantal jaar gestopt. Alleen bij de recreanten hebben we dames en bij de jeugd loopt wat rond.” Ploeger: „Waar we trots op zijn is dat er twee dames zijn geselecteerd voor het nationale team dat voor het eerst sinds tien jaar naar het WK gaat in december.”

Uiteindelijk droomt men bij de club ervan groot genoeg te worden om een eigen kantine en sportcomplex te kunnen verwezenlijken, maar daar is de sport nu nog te klein voor. „Dat is ook niet echt realistisch”, geeft Ploeger toe.

Patrick is begonnen door zijn zoon en Sander via de sporthopper. „Het was puur geluk dat ik deze sport koos; na een paar keer getraind te hebben vond ik het leuk”, vertelt Sander. „Ik ben nu de oudste keeper van Nederland”, zegt Patrick lachend. „Af en toe voelt het als familie met een vriendenclub”.

Daar is Sander het mee eens. Beiden moeten snel het veld weer in voor de afsluitende partij. Sander slalomt door de verdediging heen en krijgt het balletje ook nog eens in het doel. Keeper Patrick is kansloos.