Slapeloze nacht speelde keeper van Noordster, die zijn teen tegen de paal kapot schopte, parten. 'Mijn moeder zei: je moet echt iets doen aan je temperament'

,,Alweer wat beter hoor. Gisteren had ik vooral heel veel pijn. Maar nu is de pijn draaglijk. In het Martiniziekenhuis hebben ze de teen weer rechtgezet. Dat ging niet vanzelf. Dat was heel pijnlijk.’’

,,Vlak nadat het was gebeurd had ik al veel last. Het voelde alsof er iemand met een mes tegen mijn bot zat te schrapen. Het duurde ook nogal even voordat ik in het ziekenhuis was. Niemand kon me blijkbaar vervoeren, en uiteindelijk is mijn broer uit Scheemda komen rijden om me naar het Martini te brengen. Al met al heb ik bijna drie kwartier in de kleedkamer zitten wachten en daarna in het ziekenhuis nog zo’n drie uur. Met pijnstilling gelukkig, een paracetamolletje was niet genoeg. Ik kreeg diclofenac en een injectie tegen de pijn en toen ze hem recht ging zetten heb ik nog drie verdovingen in de voet gehad. Ze hielden me even vast en toen heeft de dokter hem weer rechtgezet. Ik schreeuwde het even uit, maar daarna trok de pijn gelukkig wat weg.’’

,,Eerst was ik vooral kwaad op mezelf. Toen ook een beetje op jullie, omdat jullie schreven dat mijn teen gebroken was terwijl dat niet zo was. Ik ben hypermobiel, heb al een paar maal mijn knieën en schouder uit de kom gehad. De dokter zei: het is eigenlijk een wonder dat dit niet eerder is gebeurd bij je. Nu denk ik: dat had ik natuurlijk beter niet kunnen doen.’’

,,Tja, ik werk in de psychiatrie bij Lentis en kwam net uit de nachtdienst, om 8 uur. Ik denk dat ik anderhalf uur had geslapen. Dat telde wel even mee denk ik, daardoor schoot dit er even uit. Want we speelden echt niet zo slecht en waren volgens mij zeker niet minder dan Peize. Maar we scoorden niet. En ik weet: als we dan alsnog een treffer tegen krijgen, willen de koppies bij ons nog wel eens gaan hangen. Dáár baalde ik op dat moment van die goal nog wel het meeste van. Niet dat ik die bal had moeten hebben ofzo, dat denk ik niet. Maar dat we waarschijnlijk weer zouden gaan verliezen, dat was het.’’

,,Ja, natuurlijk. Mijn moeder zei: je moet echt iets doen aan je temperament, en dat is ook zo. Zo ben ik een beetje. Ik word wel iets ouder hoor, maar ik ben nog altijd wel zo fanatiek en ik wil zo graag winnen dat ik dit soms doe, tegen de paal schoppen uit frustratie. Maar meestal met de vlakke voet, dan kan er niks gebeuren. Het was een beetje dom om het met mijn grote teen te doen. Ik dupeer zo mezelf, maar ook mijn team.’’

,,Ik kan gelukkig wel lopen, maar drie weken lang moet mijn voet in een soort snowboot. Daarna moet ik nog drie weken rustig aan doen en pas daarna weer trainen. Gelukkig begint de winterstop zo.’’

,,Ik kijk eigenlijk niet zo veel. Oranje wel, maar voor de rest boeit het me niet heel erg nog. Misschien verderop in het toernooi.’’