Icoon Rolf Veneboer na 50 jaar met voetbalpensioen. 'Ik heb met voetbal net zoveel verdiend als Kevin De Bruyne nu in een week verdient, maar het was het waard'

Op Tweede Pinksterdag zat hij voor het laatst in de dug-out om een wedstrijd te coachen. Hij zag ‘zijn’ Gieten met 3-1 winnen van SC Erica. Daarna konden de drie bordjes met uitspraken van zijn idool Johan Cruijff van de wanden van de kleedkamer geschroefd worden. Veneboer gaat zich vanaf nu (voorlopig) niet meer bemoeien met ‘de belangrijkste bijzaak van het leven’.

De inwoner van Rolde is er na 50 jaar en een prachtige voetbalcarrière mee opgehouden. Het voetbal leidde hem als speler en trainer langs vele velden in binnen- en buitenland. Het bracht hem op vele plaatsen in de wereld, gaf hem een schat aan (levens-)ervaring, mooie verhalen, vele anekdotes en nog meer vrienden dankzij de voetballerij.

Johan Derksen loopt als een rode draad door het voetballeven van Veneboer. ,,‘Mijn grote broer’ Johan was de eerste jeugdtrainer die in het mij zag zitten. Hij vormde mij als voetballer en hardde mij bij mijn eerste club Rolder Boys’’, blikt Veneboer terug. ,,Hij liet mij een proefwedstrijd spelen bij Go Ahead Eagles, waardoor ik op het internaat kwam. Ik speelde later twee keer met hem bij BV Veendam en SV Meppen in Duitsland.’’

Na het internaat in Deventer stapte Veneboer over naar Veendam, omdat hij per se naar de ALO in Groningen wilde. ,,Ik was de enige die het VWO-diploma haalde op het internaat. Ik heb naast het voetbal altijd gestudeerd en gewerkt. Het voetbal stond nooit voorop. Dat heeft er misschien toe geleid dat ik de absolute top niet heb gehaald.’’

Veneboer gaat (op verzoek van Derksen) naar Veendam om een jaar later bij FC Groningen te gaan voetballen. Daar staat het voetbal voor hem wel te veel voorop, dus verkast hij (weer met Derksen) kortstondig naar het Duitse SV Meppen. De volgende club is ACV en daar ziet de jonge trainer Foppe de Haan het wel zitten in zijn multifunctionele speler.

Hij raadt bondscoach Arie de Vroet van het Nederlands Amateurelftal aan om bij een duel van ACV speciaal op Veneboer te gaan letten. Dit omdat die voor een andere speler komt en De Vroet rechtsomkeert wil maken, als hij erachter komt dat die geblesseerd is.

Het levert de ACV-er een uitnodiging op om op een doordeweekse dinsdagavond een oefenwedstrijd te komen spelen in Zeist tegen eredivisionist Telstar. ‘Oranje’ wint met 6-1 en Veneboer is international. De Drent komt tot 16 wedstrijden in het Nederlands amateurelftal en 6 ‘caps’ in de opvolger het Olympisch elftal, onder leiding van de aimabele Ger Blok.

Hij voetbalt met de nationale ploeg in Engeland, de voormalige DDR (,,Tegen o.a. de ploeg van Jürgen Sparwasser waar Cruijff in Oranje ook tegen gespeeld had’’), Israël en Indonesië. Daarnaast pakte Veneboer met ACV de algemene nationale amateurtitel en de nationale beker in 1978: ,,Een bizar goed jaar.’’

Later gaat hij voetballen bij vv Emmen (,,Een zwarte bladzijde was het overlijden van Jan Schipper’’) en Hoogeveen waar hij beide keren speelt onder trainer en latere vriend Thiemo Meertens. Om zijn loopbaan als speler af te sluiten in zijn woonplaats bij Rolder Boys. ,,Ik speelde zeven wedstrijden in het tweede, maar door allerlei personele problemen, maakte ik het seizoen, mijn laatste als speler, af in het eerste.’’

Gymdocent Veneboer heeft als hij stopt als voetballer de eerste successen al gehad bij de A-jeugd van Hoogeveen. Beilen volgt, waar Gerrit Volkers hem binnen hengelt en daarna doet Azing Griever hetzelfde bij Germanicus. ,,Die eigenwijze, arrogante klojo zagen ze eerst niet zo zitten in Coevorden. Maar ik bleef er vijf seizoenen.’’

Veneboer maakt er ook het mooiste feest mee, waar een droevig randje aan zat. Derde doelman Erik Kroeze maakt op zijn werk een val en krijgt een dwarslaesie. Kroeze belandt in een rolstoel en via allerlei acties wordt geprobeerd het leven van Kroeze zo aangenaam mogelijk te maken. ,,We hebben de meest gekke zaken georganiseerd tot en met een emotioneel feest aan toe. Geweldig.’’

Na de periode Germanicus volgt de enige ‘misser’ in de trainerscarrière van Veneboer. ,,Bij Hoogezand degradeerde ik, werd ik voortijdig ontslagen en maakte de VVON (Vereniging van Oefenmeesters Nederland, red.) alles netjes rond. Op hun advies bleef ik als ontslagen trainer om de zaak goed af te wikkelen, toch nog twee weken trainen. Met de spelers kon ik prima overweg, maar het bestuur was dramatisch. Er heerste geen voetbalcultuur.’’

Voor het eerst solliciteert Veneboer en wordt hij aangenomen bij een ‘oude liefde’: Hoogeveen. Na twee jaar verlengt men zijn contract niet en wil hij even niks. Dan belt Be Quick 1887 en op een zaterdagmorgen is een verbintenis in twee uur gepiept. Veneboer blijft drie jaar bij de Esserbergbewoners: ,,Een fijne club met een intelligent stel voetballers.’’

Hij ontmoet er zijn assistent Wim Vos, die hem hierna steeds zal ‘vergezellen’ naar de volgende clubs. De eerste wordt Rolder Boys in zijn woonplaats. ,,Daar wilde ik altijd nog eens naar toe als trainer. In zeven jaar is daar van alles gebeurd en hebben we van alles opgezet. Zoals de club van 100, waarmee we allemaal leuke dingen voor het eerste konden doen. We organiseerden grote feesten met bekende namen als Derksen, Evert ten Napel en ‘Gijp’.’’

Veneboer loopt tegen de 50 en denkt richting zijn voetbalpensioen te gaan. ,,Maar SVBO belde en mijn vrouw Gerdien zei al: Daar gaan we weer.’’ Ook in Barger-Oosterveld blijft Veneboer langere tijd, zes seizoenen om precies te zijn en behaalt hij, net als bij bijna al zijn vorige clubs, de nodige successen. Het is nog niet het einde van zijn trainersloopbaan, want uit Gieten komt de lokroep van zijn ‘vrienden’ Dick Kroes en Leo Driebergen. ,,Het zouden twee jaar zijn, maar door corona zijn het er vier geworden. Ik wilde niet weglopen, we hebben op de jeugd ingezet en nu op het eind begint het te lopen. Dat is mooi, maar voor mij is het te laat.’’

Veneboer kijkt goed terug op zijn ‘rijke’ voetbalverleden en vijftig jaar waarin het voetbal na zijn werk, altijd voorop stond. ,,Toen ik met Gerdien verkering kreeg zei ik dat ik al getrouwd was... met voetbal.’’ Vele dachten vroeger dat Veneboer als voetballer de absolute top zou halen. ,,Ger Blok, een geweldig mens en onderschatte trainer trouwens, zei eens tegen me: Jij had geboren moeten worden in Ondiep in Utrecht, dan was jij er wel gekomen. Maar ik heb ook veel voorbeelden gezien van voetballers die alles op voetbal zetten en het niet redden. Als ik terugkijk dan zie ik dat ik er toch wel wat van kon. Ik heb niet het idee dat ik wat gemist heb en ik heb andere keuzes gemaakt.’’

Trainer Barry Hughes bij Go Ahead Eagles, de veel te vroeg overleden ‘peetvader’ Henk Wessels, Johan Cruijff als ‘zijn’ idool, Jaan de Graaf van IJsselmeervogels bij het Nederlands Amateurelftal, trainer Foppe de Haan bij ACV, bestuurder en vriend Gerrit Volkers bij Beilen en wijlen Gerrit Santman van Germanicus zijn zo maar een aantal namen die Veneboer aanhaalt en noemt als belangrijk in zijn voetballeven. ,,Eigenlijk zijn er nog veel meer.’’ Ze vormden hem als speler en trainer in die halve eeuw. Veneboer heeft in binnen- en buitenland vrienden gemaakt, zelfs bij de pers.

De voetbalman pur sang pakte prijzen als voetballer, maar het juiste aantal weet hij niet zo op te noemen. Wel de successen als trainer, want de Roldenaar degradeerde vier keer en pakte 22 prijzen (kampioenschappen, promoties en periodetitels) als oefenmeester. ,,Ik heb er veel voor gedaan, heel veel voor gelaten en vrouw en kinderen zijn wel eens wat tekortgekomen. Ik heb er echter ook enorm veel voor teruggekregen, hoewel ik te vroeg geboren ben voor het grote geld. Laatst heb ik eens uitgerekend wat ik in die vijftig jaar als voetballer en trainer verdiend heb. Dat is net zoveel als Kevin De Bruyne in een week verdient (450.000 pond, red.) bij Manchester City.’’