Rodney Kuiper overwon acute leukemie en ijshockeyt nu weer bij GIJS Foto: Corné Sparidaens
Sinds een paar weken schaatst ijshockeyer Rodney Kuiper (34) weer vrolijk rond bij eredivisionist GIJS Marne Groningen, na een paar jaar afwezigheid. Maar zijn terugkeer is een bijzondere. Kuiper is blij dat hij überhaupt weer op het ijs kan staan.
Een glas drinken wilde hij inschenken, hij weet het nog goed. Ergens eind vorig jaar. In de keuken. Vanuit de woonkamer, waar hij op de bank lag, een klein stukkie, een paar meter. Maar toen hij met een vol glas terug wilde naar de bank, wilden zijn benen niet meer. In paniek riep hij zijn vriendin Zoë, die hem ondersteunde op de terugweg.
,,Ik had het gevoel dat ik elk moment door mijn benen kon zakken’’, vertelt Kuiper bij een glas cola in een Gronings etablissement. ,,Ik werd bang, ik viel bijna. Dat doet zo’n chemo dus met je lichaam.’’
Op dat moment was Kuiper eigenlijk al een heel eind op de weg terug en had hij de zwaarste periode zelfs al achter de rug. De periode waarin hij vooral probeerde de dag door te komen in zijn ziekenhuisbed in het UMCG. ,,Met het verstand op nul ’’, weet hij nog goed. ,,Filmpjes kijken, daar had ik de puf niet voor, een boek lezen was al helemaal geen optie.’’
Rodney Kuiper overwon acute leukemie en ijshockeyt nu weer bij GIJS Foto: Corné Sparidaens
Naast videogesprekken met familie en zijn jonge gezin — Kuiper en zijn vriendin hebben twee dochters, waarvan de jongste vorig jaar werd geboren — sleepte muziek hem destijds door de lange dagen. ,,Ik luisterde van alles, maar vooral muziek met teksten die ergens over gingen. Je denkt toch veel aan zware dingen, en dat hielp me. Engels of Nederlands, dat maakt me niet uit. Muziek met een boodschap. Geen keiharde house of hardrock ofzo, gewoon luistermuziek.’’
Slijmbeursontsteking?
Terug naar begin maart 2023. Toen was Kuiper, technisch tekenaar bij Machinefabriek Rusthoven in Groningen, op skivakantie met een paar vrienden. ,,In Frankrijk. Toen voelde ik pijn aan mijn heup. Maar waarvan dan? Ik was al een tijd gestopt met intensief ijshockey in GIJS 1, dat kon het dus niet zijn. Misschien was het overbelast door het skiën. Bij thuiskomst blijf de pijn maar aanhouden, waardoor ik snel naar de huisarts ben geweest en een spuit tegen slijmbeursontsteking kreeg.’’
Maar de pijn ging maar niet over en verspreidde zich in de weken erna over zijn hele lichaam. ,,Het werd steeds erger en ik verging van de pijn. Ik zat me te verbijten op de bank, kon niets meer. Toen maar weer naar de huisarts, van haar kreeg ik zware pijnstillers die amper hielpen.’’
Rodney Kuiper in oktober 2016, als 26-jarige verdediger bij GIJS. Foto: Jan Kanning
Een paar dagen later kreeg hij ineens bloeduitstortingen. ,,Over mijn hele lichaam. Van die minuscule, kleine puntjes. Ik had toen al wel door dat er iets raars aan de hand was, en de huisarts ook, een groot bloedonderzoek volgde nog diezelfde middag.’’
Direct opgenomen voor vijf weken
Daarna ging het snel. Een paar uur later zat Kuiper met zijn toen hoogzwangere vriendin Zoë en hun dochter van 3 aan de avonddis. ,,Een bladerdeeghapje met soep aten we. Toen belde de huisarts: je hebt een bloedziekte, ik weet nog niet precies wat het is. Dit zijn ze nu aan het onderzoeken in het ziekenhuis, ik word zo teruggebeld door een arts in het ziekenhuis en die kan mij dan vertellen wat het is.’’
Harde kern van GIJS
Rodney Kuiper behoort, samen met zijn oudere broer Kevin, hun neef Danny Kerstholt, Kenneth en Kevin Keijzer, Tom Korte, Fenno Mulder, Tim Bartels en Mike Groenhof tot de harde kern van een generatie GIJS-spelers die al zo’n vijftien jaar lang vaste waarde zijn en waren voor GIJS. Kuiper speelde van ongeveer zijn 20ste tot zijn 29ste in de hoofdmacht van GIJS.
Rodney Kuiper (links) aan de puck in 2013, met in de achtergrond GIJS-goalie GIJS Tom Korte. Foto: Judith Bogaardt
Daarna deed hij vanwege werk en gezin een stapje terug. Maar sinds dit seizoen, nu GIJS weer onder leiding staat van zijn oude coach Henk Keijzer, speelt Kuiper ook weer op het hoogste niveau, in de eredivisie.
Daarna belde de huisarts terug met de mededeling dat Kuiper zich die avond nog moest melden in het ziekenhuis. ,,‘Neem voor de zekerheid een tandenborstel en een onderbroek mee’, zei ze. Wat we toen niet konden weten, is dat ik per direct werd opgenomen voor een periode van vijf weken.’’
Philadelphia-variant van leukemie
Kuiper bleek een extra agressieve vorm van acute leukemie te hebben. Acute leukemie is sowieso al een agressieve bloedkanker, maar de Philadelphia-variant maakt de leukemie nog gevaarlijker, zo leerde hij al snel. ,,Dat is een genmutatie die ervoor zorgt dat er nog sneller kankercellen worden aangemaakt’’, doceert Kuiper.
Een behandeltraject van zo’n zes tot acht maanden was zijn vooruitzicht. Met zware chemo’s via een infuus en zo’n vier UMCG-opnames in totaal, waarbij aan het eind een stamceltransplantatie zou gaan volgen. En: Kuiper was ineens weer terug in een coronaregime.
Coronaregels
,,Ze maakten alle stamcellen bij me kapot, zodat ik niets meer had en waardoor mijn weerstand ook nul was. Tijdens de opnames mochten alleen mijn moeder en vriendin op bezoek komen met mondkap op, op anderhalve meter afstand. We leefden gedurende tien maanden volgens de coronaregels. Geen kraamvistie, geen bezoek van familie of vrienden. Alleen een keer sporadisch iemand in onze tuin, op een paar meter afstand.’’
Ja, pittig was het. Voor hemzelf, maar ook vooral voor zijn vriendin Zoë. ,,Zij had na de geboorte van onze tweede dochter natuurlijk geen gezellige en rustige kraamtijd. Wij konden niet voor haar zorgen, maar zij moest juist ons er doorheen slepen. Zij was ongelooflijk sterk, ik ben heel erg trots op haar.’’
‘Veel met elkaar praten’
Hoe ze elkaar door die lastige tijd sleepten? ,,Vooral door veel met elkaar te praten, te lachen, te huilen en soms met wat humor. Praten over hoe we ons voelden en over onze angsten. Maar ook vooral door positief te blijven en niet in een negatieve spiraal te raken door alleen maar te denken ‘wat hebben wij het zwaar’.’’
Rodney Kuiper is vooral trots op zijn vriendin. Foto: Corné Sparidaens
Zijn ogen worden vochtig. ,,Weet je wat het moeilijkst was? Vertellen wat er met me aan de hand was aan onze dochter van toen 3. We hebben gezegd: papa heeft een ziekte. Niet: papa is ziek, want als ze dan zelf ziek is, denkt ze misschien dat ze ook zo lang in het ziekenhuis moet liggen. Echt begrijpen deed ze natuurlijk niet, ze voelde wel heel goed aan dat er iets ernstigs aan de hand was, we hebben onze grootste angsten natuurlijk ook niet uitgesproken naar haar.’’
Die grootste angst hield Kuiper zelf uiteraard wel bezig. ,,De artsen waren heel eerlijk. Ze zeiden: je kunt eraan doodgaan, maar we hebben goede hoop dat het bij jou goed gaat. Dat ik jong was en goed getraind, heeft zeker geholpen maar je kunt ook gewoon botte pech hebben, hè.’’
Bevalling in het ziekenhuisbed
Met de chemo’s werd gelijk gestart. In zijn ziekenhuis maakt hij op 19 april van dat jaar de bevalling van zijn jongste dochter mee. ,,Ze reden me in mijn bed naar het bed van mijn vriendin. Tja, dat is niet hoe je de geboorte van je kind wil meemaken, maar we hadden geen keus. Ik was vooral ook ontzettend blij en dankbaar dat ik er op die manier alsnog bij kon zijn.’’
Het UMCG verraste Kuiper nog veel vaker. ,,Ik ben ontzettend dankbaar voor hoe de zorg was bij hematologie. Ik kwam daar in een warm nest terecht. Waar ze echt de tijd voor je hebben en nemen, om mooie gesprekken te voeren en er voor je te zijn.’’
Stamceltransplantatie
Alles hing uiteindelijk af van de stamceltransplantatie die in november 2023 volgde. Daarbij was er eindelijk ook eens een gelukje: broer Kevin, ook jarenlang speler van GIJS 1 en ook sinds kort terug in de hoofdmacht van de Kardingeclub, had de juiste stamcellen, zo bleek. ,,Genetisch was er een match’’, vertelt Rodney. ,,Maar dat wil nog niet zeggen dat het ook goed gaat. Ook bij een goede match kan mijn lichaam die stamcellen afstoten.’’
Hij staat er weer, in Kardinge: Rodney Kuiper in november in duel met Alexei Hamming van Dordrecht Lions. Foto: Peter Wassing
Gelukkig gebeurde dat niet. Een paar dagen na de transplantatie — via een infuus kreeg Rodney de bloedcellen van zijn oudere broer ingespoten — leek het al goed te gaan. ,,Een spannende week was dat’’, zegt Kuiper, ,,maar gelukkig reageerde mijn lichaam goed. Wat een opluchting.’’
‘Ik hou me niet in’
Stukje bij beetje knapte hij op, steeds kon hij meer. Hij bouwde zijn spieren weer op, ging weer lopen en rennen en inmiddels werkt hij weer en rijdt hij weer rond in Kardinge, waar hij met GIJS speelt in de eredivisie, het hoogste nationale niveau. ,,Dat was eerst natuurlijk heel onwennig, maar ook dat gaat steeds beter’’, zegt Kuiper.
,,Ik ben niet bang, doe het net als ik vroeger deed. Ik hou me ook niet in, kan alles weer. Maar ik beleef ijshockey natuurlijk wel anders. Ik ben nog steeds heel fanatiek, die play-offs wil ik zeker gaan halen. Maar er is nu ook iets bijgekomen: Ik ben nu vooral blij dat ik er weer sta, op dat ijs. En dat ik dit weer mag doen.’’
‘Niet elke dag stilstaan’
Kuiper slikt nog wel chemomedicatie die de groei van kankercellen afremt en om de drie maanden krijgt hij nu een check in het UMCG, want de Philadelphia-variant eist extra waakzaamheid. ,,Ik ben nu schoon, maar deze ziekte kan terugkeren en met deze variant is die kans zelfs een stukje groter. Maar daar kan en wil ik niet elke dag bij stilstaan. We gaan ervan uit dat het goed blijft gaan.’’
