Wie zich verwondert over wat er in Gaza gebeurt, zou de Heilige Schrift eens moeten inkijken.
Met het voorschrift ‘Gij zult niet doodslaan’ (dat in de Tien Geboden pas als vijfde aan de beurt is) wordt voortdurend de hand gelicht, dikwijls op last van de Schepper zelf.
In 1 Samuël 15 krijgt koning Saul van de Heer de opdracht het volk der Amalekieten te verdelgen: ‘Dood van den man af tot de vrouw toe, van de kinderen tot de zuigelingen, van de ossen tot de schapen, van de kemelen tot de ezelen toe.’ Zo gezegd, zo gedaan, maar uit een soort beroepssolidariteit (vorsten onderling) spaart Saul hun koning Agag, waarmee hij ‘s Heeren genade verspeelt. Weliswaar hakt de profeet Samuël Agag alsnog in stukken, maar het kwaad is geschied, en met Saul gaat het vanaf dat moment bergafwaarts.
Filistijnen verpletterd
Op een dergelijke weekhartigheid zal zich Sauls opvolger, koning David, niet laten betrappen. Als hij naderhand de Filistijnen verpletterd heeft, staat er waarderend: ‘Saul heeft zijne duizenden verslagen, maar David zijne tienduizenden.’ (Ik heb Saul altijd veel sympathieker gevonden dan David, wiens ontzaglijke schurkenstreken niet mochten verhinderen dat hij uitgroeide tot de meest bewonderde bijbelfiguur.)
Het hierboven vermelde is slechts één voorbeeld van de talloze massaslachtingen uit het Boek der Boeken. Netanyahu en de zijnen zullen dat niet met zoveel woorden toegeven, maar dit is waar zij hun inspiratie uithalen. Zeker de streng orthodoxe leden van zijn regering kennen wat wij het Oude Testament noemen op hun duimpje.
Wanneer je een volk in zijn geheel uitroeit, is de kans op wraakacties, ook in de toekomst, gering. Het is daarom naïef te denken dat Bibi de Verschrikkelijke die zogeheten ‘tweestatenoplossing’ ook maar een ogenblik overweegt.
Julius Caesar
De Romeinen hadden er eveneens een handje van hun tegenstanders tot de laatste man uit te roeien. Solitudinem faciunt pacem appellant laat Tacitus een verbitterde hoofdman over de Pax Romana (de veelgeroemde ‘Romeinse vrede’) zeggen: Ze scheppen een woestenij, en noemen dat vrede. De nog steeds wijdverbreid vereerde Julius Caesar zou zich tegenwoordig moeten verantwoorden voor het Internationaal Strafhof in Den Haag.
Een wezenlijk verschil met vroeger is dat we alle gruwelen nu van minuut tot minuut kunnen volgen, al leidt de toenemende verontwaardiging vooralsnog alleen tot kabinetscrises in landen die geen enkele invloed op de gang van zaken uitoefenen. En natuurlijk tot steeds meer antisemitisme.
Het is schokkend hoe gewoon dat vroeger was: allerlei achtenswaardige lieden waren ermee behept, Chesterton, Rilke, koningin Wilhelmina, T.S. Eliot. Menno ter Braak. In de speurdersromans van Agatha Christie bleek de dader vaak ‘iemand met een Levantijns uiterlijk’ die een Joods klinkende naam droeg.
Sluimerende haat
De Nederlandse ‘Prins der dichters’, Adriaan Roland Holst, verklaarde na de Bevrijding dat hij uiteindelijk van zijn antisemitisme was genezen door Adolf Hitler.
In dat licht geeft het te denken dat de sluimerende Jodenhaat zijn kop al opstak vóór Israël zo buitensporig terugsloeg na de moordpartij van Hamas op 7 oktober 2023. Sinds de Tweede Wereldoorlog was antisemitisme een tijdlang niet iets waar je mee te koop liep, maar nu mag het weer, zij het dat het woord vermeden wordt, en men het over ‘antizionisme’ heeft.
