Er zijn van die geheimen die je zo graag zou willen delen, maar die je maandenlang bij je moet dragen alsof het een streng bewaakt staatsgeheim is.
Je slaapt ermee, je eet ermee, en soms voel je je bijna verraderlijk tegenover de buitenwereld. Eindelijk kan ik dit mooie nieuws met u delen: dit wordt een ander soort column dan u van me gewend bent.
Mijn wereld staat al maanden op zijn kop. Ik wilde het van de daken schreeuwen, maar ik hield het stil. In het leven krijgen we allemaal onze portie teleurstelling, verlies en verdriet. Daar ben ik niet aan ontsnapt. Maar er zijn ook dromen die wél uit zijn gekomen. Als kind wilde ik actrice worden, en nu mag ik mijn brood verdienen op het toneel. Ik schrijf romans en columns. Verhalen die hun weg vinden naar onbekende harten en hoofden. Geweldig dat ik dat allemaal mag en kan doen. En toch, alles valt in het niet bij wat ik nu mag meemaken.
Ik ben in verwachting. Er groeit een miniwonder in mij.
Donkere wolk
We zijn met ons tweeën, en toch voelt het alsof we samen al een heel universum bewonen. Wij, middenin deze rijke, wonderlijke wereld. Zoals ik in het leven veel zelf heb moeten uitvogelen, zo zal dat hier niet anders zijn. Ongelooflijk blij, ja. Maar ook: kwetsbaar. Want er hing de afgelopen week een donkere wolk boven dit geluk. Ik moest geopereerd worden. Een vrij complexe, grote ingreep, midden in dit prille begin. De rillingen lopen over mijn rug als de chirurg na de operatie zegt: „We zijn flink tekeergegaan bij je.” Nu barst ik van de pijn, is het infectiegevaar nog niet geweken, en schiet er bij iedere beweging door mijn lijf dat ik liever geen zware pijnstilling wil nemen. Paracetamol only. Omdat ik al moeder ben, nog voor de eerste schreeuw.
Het contrast kan bijna niet groter. Eerst nog scans, alarmbellen, ziekenhuisvoedsel. En straks, dat weet ik zeker, smeuïge chocoladetaartjes om nieuwe mijlpalen te vieren. Steriele ziekenhuisfoto’s die plaatsmaken voor schattige buikplaatjes.
Euforie en misère
Een wonderlijke spagaat: de vreugde en de angst, het lichte en het zware, hand in hand. Het is bijna ondoenlijk om beide gevoelens naast elkaar te hebben. Totale euforie naast de complete misère. Terwijl het leven meestal iets ertussenin is, een rafelige combinatie van geluk en pijn. Een soort Spoedeisende Hulp op het kruispunt van de Prénatal, dat is mijn gekke werkelijkheid momenteel.
Maar vooral, ik ben zo trots, zo blij, ik zou haar nu al willen omarmen. Ik praat met haar, stel haar gerust, stel mezelf gerust. Ze maakt me, gewoon door er te zijn, intens gelukkig.
Ik beloof u, ik zal proberen u niet al te vaak lastig te vallen met alle aankomende schattigheid. Al weet ik nu al dat dat moeilijk wordt. Ergens in me zit een klein meisje dat me erdoorheen sleept. En ik haar. Samen zijn we niet alleen.
