We kijken uit op een gigantisch cruiseschip dat in Amsterdam aangemeerd ligt in het IJ. Mijn gezelschap en ik zitten aan de overkant in een restaurant.
We kijken gefascineerd naar het schip wat op een complete Bijlmerflat op het water lijkt, al zit hier een zwembad op het dak, zijn er meerdere restaurants, een bar met live entertainment, alles all-inclusive. Een schip om je te ontzorgen van alle ellende die de realiteit heet.
Op zo’n cruise even afgesloten van de buitenwereld, even geen kabinet-Schoof gehannes, geen asielvraagstukken, geen raketten. Deze schepen komen af en aan, hordes toeristen slurpen bij aankomst op hun nieuwe locatie hun mojito nog gauw even op, en hop, binnen drie uurtjes Amsterdam verkennen. Uiteraard volgens een vaste route langs toeristische winkeltjes.
‘Nog liever dood’
Er bestaan twee soorten mensen; het all-inclusive-soort, en het soort van de een-klein-beetje-pijn-is-fijn-op-vakantie. Je kunt ze feilloos herkennen. Ik vraag aan mijn gezelschap of ze zo’n cruise ooit zouden doen. Unaniem trekken ze een vies gezicht. ,,Zou nog liever dood gevonden worden.”
Ja, dit gezelschap wil liever pijn voelen op vakantie. De pijn van met een overvolle auto een half etmaal in de file staan, om bij aankomst een tent op te zetten in de stromende regen. De pijn van de striemen van een veel te zware backpack om écht dichtbij een andere, exotische cultuur te komen. Zonder voedselvergiftiging geen echt avontuur. Het gevoel dat je mens bent, lééft. Anders dan mensen in een all-inclusive, stelt mijn gezelschap, die betalen om níet te leven, zich te verdoven, diarree-vrij.
Bidden voor land in zicht
In de moderne westerse maatschappij leven we in een vrijwel compleet gefaciliteerde bubbel. Het heeft dan ook wel wat om tijdens vakantie even iets van ontbering te voelen, connectie te maken met de oermens die ooit moest vechten voor zijn eten en onderdak. Back to basic.
Mijn ouders zou je nooit vrijwillig in een tent aantreffen, die tijd hebben ze wel gehad. En dat onder heel andere omstandigheden. Ze zijn dan ook enorm gefascineerd dat mensen dat op vakantie graag doen. ‘Wij zijn blij dat we de tenten uit zijn, en dan betalen rijke mensen om erin te kunnen slapen.’ Al zou je ze ook niet op een schip krijgen, all-inclusive of niet, die tijd hebben ze ook gehad. De golven trotseren en bidden voor land in zicht.
Malariamug
Ondertussen gaat de zon onder op een van de laatste zomeravonden van het jaar. Het kleurt het cruiseschip zachtroze. Het oordeel en de afkeer, de een of andere kant op, hoort bij ons mensen. Tot welk soort mensen behoor ik, vraag ik me deze avond af. Pijn is fijn, stoer dat ik me op reis laat prikken door de malariamug? Of is het soms ook niet erg toe te geven aan een beetje faciliteit. De generatie voor mij heeft in ieder geval zo hard gewerkt dat ik mijn eigen vis niet hoef te vangen.
