„Wat is het toch met verjaardagen dat ze je niet alleen trakteren op taart, maar ook op existentiële overpeinzingen?” denk ik, terwijl ik een slok neem van mijn Rivella en kijk naar de vrouw naast me.
Mijn beste vriendin, 40 geworden, en al sinds groep 3 mijn bondgenoot in het leven. We zitten daar in een kring vol mensen die haar al jaren kennen, en ineens overvalt me iets: de liefde waar we ooit zo wanhopig naar zochten, zat al die tijd gewoon aan tafel — onze vriendschap.
40 jaar. Vroeger klonk dat als iets uit een andere dimensie. Een leeftijd waarop mensen steunkousen droegen en vroegen of je „even wilde helpen met de computer”. Maar daar zitten we dan: nog steeds de meisjes van vroeger, maar dan in volwassen lichamen. Ik zie haar nog zo zitten op scouting, opscheppend dat ze daar een aardappel mocht koken boven een kampvuurtje, terwijl ik thuis het gasfornuis niet eens mocht aanraken.
Ovulatietesten
40 is de leeftijd waarop levensfasen ons verder uit elkaar lijken te trekken dan ooit. Aan één kant van de kamer zit iemand met een kind van 20 jaar, aan de andere kant een vriendin die net zwanger probeert te worden — met ovulatietesten en vruchtbaarheidspieken. En daar tussenin: wij allemaal, in gesprek, soms vol verwarring over elkaars levensperikelen.
In onze tienerjaren waren we één front: verliefdheden, schoolstress, stiekem op stap. In onze twintiger jaren liepen we synchroon: studenten, kamergenoten, slapeloze nachten door tentamens of feesten. Maar nu splitsen onze paden zich — soms zelfs in tegenovergestelde richtingen. Later komt er misschien weer synchronisatie, als we samen richting pensioen schuifelen en klagen dat er vroeger nog AOW was.
Miranda’s twijfels
Dit weekend heb ik Sex and the City weer eens bekeken. Twintig jaar geleden volgde ik het met iets van minachting. Wat wás dat met die vrouwen? Rammelende eierstokken, onbereikbare mannen, carrièredruk – wat een gedoe. Toen stond ik nog in de club, de jongens van me af te slaan. De wereld lag aan mijn voeten, en de problemen van de dames uit de serie zouden nooit de mijne worden. Nu zie ik mezelf terug in Miranda’s twijfels, Charlottes hoop, Carries eindeloze reflectie op wat liefde eigenlijk betekent.
40 is een rare leeftijd. Niet gestold in zekerheid, maar ook niet meer vloeibaar als 20. Toch zit er schoonheid in het versnipperde levenspad dat we met elkaar blijven delen. De gesprekken zijn rijker, de verschillen groter. Des te knapper dat je elkaar onderweg niet bent kwijtgeraakt.
Een constante
In een tijd waarin algoritmes ons bubbels in duwen, waarin alles meetbaar en vergelijkbaar lijkt, zijn het juist vriendschappen die tijd overstijgen. Het leven laat zich niet vangen in één mal. Misschien is dat de ware rijkdom van 40 zijn: leren dat verschillen geen bedreiging zijn, maar een uitnodiging tot verbinding. Voor je het weet bevind je je in een levensfase waarvan je altijd dacht dat die voor anderen was. En toch is er, tussen alles wat schuift, die ene constante gebleven: de vriendschap.
