Onlangs ging de Vietnamees-Amerikaanse mensenrechtenactivist Amanda Nguyen mee met een commerciële ruimtemissie. Misschien hebt u haar gemist tussen het rumoer.
De meeste aandacht ging uit naar de andere gasten aan boord — onder wie popster Katy Perry, de verloofde van Bezos, een YouTuber en een vastgoedmiljardair. Dat leverde begrijpelijk veel opgetrokken wenkbrauwen op. Zijn we echt zó ver? Is ruimtevaart nu een speeltuin voor miljardairs en influencers geworden?
Maar te midden van de controverse was er één verhaal dat nauwelijks werd opgemerkt: dat van Amanda Nguyen. Zij had misschien wel de meeste reden en het meeste recht om aan boord te zijn — en kreeg juist de minste aandacht. Ze reisde mee, niet als miljonair, niet als beroemdheid, maar als iemand die haar plek in de ruimte gebruikte om een ander verhaal te vertellen. Ze is een activiste, genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede, maar ook dochter van Vietnamese bootvluchtelingen. Haar ouders kwamen naar Amerika nadat ze hun thuisland hadden moeten verlaten.
Uitgestelde dromen
En daar, in die ruimte, stond ze niet voor zichzelf, maar voor een veel groter verhaal: dat van haar ouders, die uitgestelde dromen maar al te goed kennen. En daar, in die ruimte, belichaamde ze misschien nog wel het zuiverst waar de ruimtevaart ooit voor stond: hoop, vooruitgang, verbeelding. Ze zei na afloop: „Het vertegenwoordigt voor mij, hoe in één generatie onze dromen, onze genezing, onze gerechtigheid werkelijkheid kunnen worden.”
Dat raakt me. Mijn ouders keken ooit naar een lucht waarin geen beloften zaten, alleen maar bommen — en dat ik nu, een generatie later, naar boven kan kijken en iets anders kan zien, en dat ik naar de sterren mag reiken. Dat is geen vanzelfsprekendheid. Het is een geschenk – een missie op zichzelf.
Is het hypocriet om als wetenschapper of idealist met een raket van een miljardair de ruimte in geschoten te worden? Misschien wel. Amanda werd hard bekritiseerd om haar deelname. Maar is het ook niet juist hoopvol, dat iemand die zó hard heeft moeten vechten voor haar plek, daar geweest is? Het zegt misschien meer over wie de sleutels in handen heeft dan over wie er door de deur loopt.
Fel tegenstander
Ik ben fel tegen commerciële ruimtevaart, de milieu-impact ervan en dat het enkel de elite is die toegang krijgt tot die ‘ultieme droom’. Maar we moeten ruimte blijven geven aan verwondering – voor verhalen die verder gaan dan spektakel, en echte vooruitgang laten zien. Want als we alleen maar kijken naar wie er betaalt, missen we soms wie er echt boven zichzelf uitstijgt.
