Ademwerk. Voor een groentje klinkt het als iets vanzelfsprekends om in leven te blijven, maar in de wereld van spirituele wellness is het een heuse levensstijl.
Regelmatig zie ik lessen ademcirkel, ademretreat en verbonden ademwerk voorbijkomen in het aanbod van mijn sportabonnement. Volgens mijn yogavriendinnen is een leven zonder ademwerk geen leven. Ik waag een poging. Lekker een beetje ontspannen voor ik ’s avonds moet spelen, denk ik. Geen benul waar ik aan begin.
Diepste zielenroerselen
De les is in een doorsnee hippe studio in Amsterdam bij mij om de hoek. Bij aanvang doet de docent een rondje, of iedereen even klassikaal wil ‘inchecken’, zeggen hoe je je voelt. Ik kijk om me heen. Nee, er is geen weg meer terug. Het laatste waar ik op zit te wachten is en groupe mijn innerlijke chaos te delen met vreemden, en bovendien, ik zit er eigenlijk wel goed bij, voel me prima.
Tot alle deelnemers een voor een met een hand op het hart hun diepste zielenroerselen de kring ingooien. Een man heeft buikpijn, is er zeker van dat het geen constipatie is, maar een emotionele blokkade, een vrouw heeft gedoe met haar dochter, wat precies, begrijp ik niet. Het woord transformatie noemt ze vaak. En moe. Moe zijn ze allemaal. Wanneer de ogen uiteindelijk op mij gericht zijn voel ik ineens groepsdruk. Ik haper en kraam er vervolgens uit: ,,Ja, moe. Ik ben ook heel moe.”
Alles wat verboden is
In het komende uur doe ik alles wat je als actrice verboden wordt om te doen op het toneel. Overdreven zuchten, kreunen en snakken naar lucht als een vis op het droge. Ademen door je trauma’s. We liggen met dekentjes om ons heen op een matje, maar zijn vrij om onze ledematen te bewegen als de ademstroom dat afdwingt.
De vrouw naast me begint te jammeren, huilen, lachen – dat allemaal afwisselend en door elkaar. Heel verwarrend. De docente komt naar me toe en legt haar hand op mijn borst. ,,Laat het maar los.” Ik weet heus dat ook ik mijn emotionele rugzak heb, maar is dit de plek om het te laten gaan? Een leven zonder overgave, is geen leven. Dat is mijn motto. Dan maar diep inademen en zuchten, zuchten tot ik een ons weeg. ,,Ja, dat is het, heel goed,” krijg ik te horen. Maar ik voelde me al goed.
Proteïne-shake
Na een uur hyperventileren, tintelende ledematen en grote duizeligheid zouden we ons herboren moeten voelen. Ik slenter naar de supermarkt om een proteïne-shake te kopen om dit allemaal te verwerken. Die avond sta ik op het toneel. Bij mijn monoloog hap ik naar adem, als ik niet oppas krijg ik hyperventilatie. In het vak leer je bij zenuwen je adem laag te krijgen. Ik schreeuw de longen uit mijn lijf, vloek erop los, reik naar de goden. Na afloop voel ik me herboren. Verlichting vinden we allemaal op een andere manier. Vanmiddag sloten we de ademcirkel af met ‘namasté,’ deze theateravond eindigen we met ‘encore’.
