Ze rolden weer over elkaar heen, de misperen van vroeger. Eerst ging Henk Pieper ten onder, medeoprichter van Omtzigt United. Hij was ook voorzitter van de nieuwe partij en heeft negentien jaar geleden als directeur van een katholieke organisatie al eens vaker ergens voor gezeten: voor een beeldscherm, waarop hij porno zat te piepen. Op zich een zonde van niks. Ze zijn onder katholieken wel op kardinalere wijze de fout in gegaan. Zo had de man weer eens wat om door dat gaas heen te biechten.
Alleen pakte deze digitale voyeur de medewerker aan, die zijn vastgelopen vieze plaatjes van het scherm had verwijderd. Deze medewerker had bij de curie verklapt dat de roomse computer was misbruikt. Dat deed hij pas nadat Pieper een lulverhaal (excusez le toepasselijke typering) had opgehangen rond het opduiken van die plaatjes. Ook in roomse kringen geldt dat niet elke post straffeloos aftrekbaar is. Pieper pikte de verklikactie niet en werkte de man weg. Nu heeft een hoogleraar de kwestie onderzocht. Exit Pieper.
We wisten al lang dat de man niet deugde
Daarna kwam Prins B. weer eens langs. We wisten al lang dat de man niet deugde en dat hij, hoewel hij dit tot in het graf ontkende, lid was van de NSDAP, Hitlers partij. Hij was daar kennelijk ook nog zó trots op dat hij zijn lidmaatschapskaart in zijn nachtkastje koesterde. Of waar dan ook thuis. Verbranden ging hem te zeer aan het hart. Dus is die kaart nu gevonden.
Direct barstte de discussie los over de vraag of dit verder moet worden uitgespit, of dat de man, al zo lang dood, met rust moet worden gelaten, en daarmee zijn nazaten (wat er ongetwijfeld meer zijn dan wij en de Familie weten). Och laat gaan, hij heeft zoveel goeds gedaan! Even voor het juiste beeld: toen Juliana in Canada zat, swaffelde de prins heel Engeland door, als aanvoerder van het Verzet in een reeds bevrijd deel van Nederland bracht hij niets zinnigs in en zijn enige opvallende actie op militair gebied was zich stevig laten omkopen door gevechtsvliegtuigbouwer Lockheed.
De tijd is nog niet rijp voor een terugkeer van Van Nieuwkerk
Tenslotte was Matthijs van Nieuwkerk aan de beurt. NPO-voorzitter Frederieke Leeflang zei in een interview in de Volkskrant over de inmiddels bespreekbare onveiligheid binnen de omroep dat de tijd nog niet rijp was voor een terugkeer van Van Nieuwkerk, na die eerder blootgelegde barbarij bij De Wereld Draait Door. De vraag is: na hoelang stopt de sanctie? Voor Van Nieuwkerk, postuum voor Bernhard, voor Pieper op den duur.
In het verlengde daarvan verscheen recent het boek Monsters van de Amerikaanse Claire Dederer, scherp feministisch, interessant, zeker voor mannen; weer wat te leren. Zij merkt dat je kunt blijven houden van het werk van misbruikers als Polanski, Wagner, Hemingway, Picasso, Woody Allen en meer. Het ‘monster’ wordt gescheiden van zijn artistieke erfenis. Boeiend.
Misdraag je nooit, eens valt de bijl
Punt: deze types zijn zelf niet (meer) actief zichtbaar in hun werk (op Allen na). Dat geldt anders voor (geen ‘monsters’) als Van Nieuwkerk, Pieper, voor bijvoorbeeld Tom Egbers die zijn straf voor fouten van net na de millenniumwissel nu wel heeft uitgezeten. Zou je zeggen. Alleen zijn dit minder verhalen over het verleden dan voor de toekomst. Misdraag je nooit, eens valt de bijl.
Maar hoe lang mag de sanctie duren?
Niet levenslang toch? Lastig! Wel moet zeker worden uitgezocht hoe het exact zat met Bernhard. Wie wist wat in hof- en regeringskringen? Want er is geen goede toekomst zonder zuivere geschiedenis.
