Reclamebelasting voor Groningen een moeras | DVHN commentaar

Om commerciële uitingen terug te dringen, denkt het gemeentebestuur aan de invoering van reclamebelasting. Wie de commerciële boodschap beperkt tot één vierkante meter op de gevel, doet dat straks belastingvrij. De rest betaalt, afhankelijk van de afmeting, honderden tot vele duizenden euro’s. Ook de dorpen moeten eraan geloven.

Wie door Haren en Ten Boer loopt ziet een winkelhart dat niet bepaald baadt in schreeuwend neonlicht. De stad Groningen oogt rommelig en is met alle werkzaamheden een permanente bouwput, maar is dat de schuld van de ondernemers? Daarbij zijn reclame-uitingen getoetst en vergunningen afgegeven. Instellingen en (sport)verenigingen zonder winstoogmerk worden op kosten gejaagd. Reclame op gevels, ramen en sportparken weghalen en vervangen kost geld.

Het gemeentebestuur oogst een storm van kritiek. Het verzet is onderschat. Dat heeft te maken met de coronaperiode waar nogal wat ondernemers slecht uit zijn gekomen. Voeg daarbij de gestegen kosten voor energie, personeel en huisvesting en de timing van de reclamebelasting is ongelukkig. De inschatting van de gemeente dat zeventig procent van de winkeliers onder de heffing uit kan komen, wordt allerminst vertrouwd en als geruststellend ervaren.

De gemeenteraad moet er nog een klap op geven, maar Groningen duikt met deze reclamebelasting in het moeras. Afgezet tegen de verwachte 5 ton aan inkomsten, zou de uitvoering weleens veel duurder kunnen zijn dan de 1,5 ton die daarvoor is uitgetrokken. In de controle en mogelijk juridische touwtrekkerij gaat veel tijd en geld zitten. Het linkse bestuur vindt dat er nog genoeg financiële rek zit in de samenleving, terwijl de belastingdruk in Groningen toch als één van de hoogste geldt in Nederland.