Minimalistisch en daarom heel rijk op de pop-upcamping Winterwoods in Drenthe | bijzonder overnachten

De site van Winterwoods ziet er aantrekkelijk uit. Yurts (Mongoolse tenten), Finse sauna, hottub. Boeken! De organisatie wil weten of we ook meedoen aan alle activiteiten zoals de yoga, meditatie, het broodjes bakken, de koudetraining. We hebben maar twee nachtjes maar kom aan, moet lukken. De koudetraining vinken we wel wat aarzelend aan. Omdat we zo veel gehoord hebben over de Wim Hof-methode, gaan we overstag. Maar dan willen we ook de zweethut.

Bij aankomst ’s middags op kampeerterrein Uteringskamp in Schoonloo worden we ontvangen in de sfeervolle huiskamer met een grote tarp als dak. Houtblokken vormen lage wanden. De banken en stoelen komen van de kringloop. Hier zal ook steeds de koffie pruttelen (wel even de ’eigen’ emaillen bekers uit je yurt meenemen). Voor onze komst heeft het licht gesneeuwd, de bevroren resten zie je her en der glinsteren. Thuis lijkt erg ver weg.

Helemaal in buitenlevenstemming lopen we naar ’onze’ yurt met zijn fraai beschilderde houten frame. De houtkachel is het belangrijkste element hier. Hij moet dagelijks branden in het vochtige Nederlandse klimaat, om te voorkomen dat alles in de tent vochtig wordt. We kunnen er eten op bereiden (we hebben thuis al soep gemaakt en twee maaltijden wat voorbereid). Op de houtkachel mag de heksenpan. Een jutezak hout staat klaar, maar aanmaakhout (kleinere stukjes) moeten we zelf hakken op een van de twee blokken naast de huiskamer. De komende twee dagen zullen we geregeld doffe slagen horen.

Het is fijn om de hele tijd buiten te zijn. Het ruikt lekker fris, het is donker, het is stil. Niet zo heel ver van het kampeerterrein roept een uil. Her en der op het terrein branden vuren. Een enkele gast hangt de heksenketel boven de vuurschaal buiten de tent. Rond de knapperende vuren in twee schalen in de huiskamer ontstaat direct een gemeenschapsgevoel.

Na een meditatie in de tipi en een half uur in de hottub gaan we slapen. Met mutsen op en met thermo-ondergoed onder de pyjama, want als de houtkachel uit is, wordt het snel koud in de tent.

Het eerste wat we doen ’s ochtends is de houtkachel lekker opstoken. Als ik op badslippers en in badjas naar het nette, verwarmde toiletgebouw loop, kringelt de rook omhoog uit de schoorstenen van verscheidene tenten. Ze staan ver van elkaar op het terrein opgesteld, zoals je ook wel in films en documentaires ziet, waardoor je je niet op een camping waant maar in een dorpje. Het is net boven nul. Thuis was ik lekker binnen gebleven, maar hier lijkt de kou minder te deren en ik kleed me erop.

Na de yin yoga in de yogayurt, lopen wij met een groep gasten naar de nabijgelegen Ieberenplas voor de koudetraining. Langs de kant kleden we ons uit tot we allemaal opgewonden bibberend in ons zwemgoed staan te kijken naar de begeleiders die met roeispanen het flinterdunne laagje ijs wegbikken zodat we ons daaraan niet kunnen bezeren. We luisteren naar de peptalk en doen ademhalingsoefeningen. We lopen het water in, moeten ons laten zakken en twee minuten gehurkt blijven zitten, de handen onder de oksels. Ademen. Vier tellen in, acht tellen uit. Kou is een kwestie van mindset, leren we. Terug in het dorp krijgen we warme chocomel.

Tegen de avond staat de zweethut op het programma; een lage, deels ingegraven koepel in het bos, opgetrokken uit wilgentakken en bedekt met wollen dekens. De ceremoniemeester vertelt dat we een oeroude ceremonie zullen ondergaan van de Lakota (Oorspronkelijke bewoners van Amerika). Het is een overgangsritueel naar een nieuwe fase in het leven. „Maar je mag het ook zien als een reinigingsritueel.”

Door de lage ingang kruipen we de hut in. Onderwijl ’moeten’ we zeggen: ,,Aan al onze voorvaderen”. Binnen zien we geen hand voor ogen, behalve de roodgloeiende stenen die naar binnen worden geschept door een hulpje buiten. De ceremoniemeester giet er water overheen. Terwijl de temperatuur snel oploopt, leert hij ons een lied met een tekst die ons in verbinding ’moet’ brengen met Moeder Aarde. Hij doet een oproep: „Is er iemand die een intentie heeft, dan mag-ie die hardop uitspreken.” Het blijft stil.

Het zweet gutst in lange stralen van mijn lijf. Verzengende hitte. „Het lijkt of je huid verbrandt maar dat is niet zo”, aldus de ceremoniemeester. Nadat er nieuwe hete stenen zijn binnengebracht, waar weer water op wordt gegoten, wordt ons te veel. Doodgaan of eruit? We kruipen naar buiten. Tien minuten lang zitten we, in adamskostuum, op de bosgrond bij het kampvuur buiten voor de zweethut zonder ook maar iets van kou te voelen. De rest van de ceremonie zitten we uit bij een ietsje vriendelijker temperatuur.

De volgende ochtend worden we wakker van zacht geplop op het doorzichtige kunststoffen dak in het midden van de yurt. Regen? Nee, sneeuw! Ik zwaai de deur van de yurt open en zie dat de wereld is bedekt met een laagje wit. Geen van de gasten wil weg met de mountainbikes die je vrijelijk kunt pakken. Wel gaan er velen wandelen. Wij ook, over vlonders en paden met sporen van herten en reeën in de sneeuw in natuurgebied Hart van Drenthe. Tegen de middag rijden we weg. Weg van het lijf, terug naar het hoofd.