Dit waren de beste spellen van november 2025

Superheld Mecha Man heeft slecht nieuws tijdens een persconferentie: hij gaat gedwongen met pensioen. Zijn robotpak is onherstelbaar beschadigd, geld voor een nieuwe heeft hij niet. Een collega-held heeft gelukkig wel een nieuw baantje voor hem, als medewerker in een alarmcentrale voor superhelden.

Dispatch is een soort interactieve televisieserie. Het verhaal ontvouwt zich in indrukwekkende tussenfilmpjes, waarbij jij tussendoor af en toe een keuze maakt die het verhaal een bepaalde kant opsturen. Ga je in op de flirterige avances van je werkgever? En als je tijdens een reorganisatie iemand moet ontslaan, voor wie kies je dan? Omdat jij keuzes maakt, verloopt het verhaal voor iedereen anders. Bij de ene speler kan iemand een schurk zijn geworden, een ander heeft een relatie met een teamgenoot gekregen. Een gevoel van invloed dat je in geen enkele ‘gewone’ tv-serie zult hebben.

Die keuzemomenten combineer je met je dagelijkse werk, waarbij je op een plattegrond van de stad noodmeldingen ziet binnenstromen. Jij kiest welke van je helden er naartoe moet, op basis van het probleem. Monsters op straat kan de supersterke Golem uitschakelen, bij een gijzeling kan de onzichtbare Invisigal mensen naar buiten smokkelen.

Dispatch wordt gedefinieerd door uitstekend schrijfwerk. Het heldenteam wordt menselijk neergezet, dialogen zijn gevat en doorspekt met slimme grapjes. Naarmate je verder speelt, ontvouwen zich steeds meer verhaallijnen van zijpersonages die de gehele spelwereld verder uitdiepen. De stemacteurs die personages inspreken leveren ook uitstekend werk, met als hoogtepunt Breaking Bad-acteur Aaron Paul in de hoofdrol.

In de jaren 80 domineerde games zoals Space Invaders en Galaga de arcadehallen. Je bestuurde een eenzaam ruimteschip, dat zo lang mogelijk moest zien te overleven tegen de naderende horde aan ruimteschepen. Een type game dat veertig jaar later nagenoeg lijkt te zijn uitgestorven. Dat wapenfeit maakt het nieuwe Sektori zo bijzonder: dit spel schetst een soort alternatieve realiteit, waarin deze arcadespellen jarenlang de norm zijn gebleven. Het is een evolutie van dat oude idee, doorspekt met een modernere stijl en vloeiende besturing, zoals je in 2025 mag verwachten.

Het idee is doodsimpel: je bent een klein driehoekje dat middenin een level wordt gedropt, waar andere veelhoekige vormen op je af komen om je uit te schakelen. Je schiet je een baan door de zwerm vijanden heen, overleeft zo lang mogelijk en vindt gaandeweg upgrades die het je iets makkelijker maken. Het doel: zoveel mogelijk punten scoren.

Visueel is Sektori een wiskundige koortsdroom. De met neonlicht omringde levels zijn hoekig en abstract, alles pulseert op de muziek. Vijanden verschijnen in vreemde patronen op je scherm.

Sektori is niet voor iedereen. Je moet er van houden om keer op keer dezelfde levels te proberen, hopend dat je ditmaal wél die ene golf vijanden verslaat en de hoogste score weet neer te zetten. Maar voor wie op die manier het liefst games speelt, is dit één van de beste titels van het jaar.

Als Nintendo een racegame maakt, kun je rekenen op iets geks en unieks. Dat zagen we al in de eerste Mario Karts: waar andere racetitels draaien om PK’s en hyperrealistische circuits, rijd je in Mario door gekke gebieden heen terwijl je bananenschillen naar elkaar gooit.

Zo is het ook bij het nieuwe Kirby Air Riders. Nintendo’s roze mascotte racet hierin tegen een reeks schattig ogende vriendjes en vijanden bovenop raketten en magische sterren, kriskras door een reeks mierzoet gekleurde levels.

Het is een racegame waar je geen complexe besturing vindt voor koppelen, gas geven en remmen. In plaats daarvan rijd je automatisch naar voren: je hebt slechts één remknop tot je beschikking. Stuur je tijdens het remmen naar links of naar rechts, dan slip je scherp door haarspeldbochten en bouw je tegelijkertijd een zogeheten boost op. Door de knop los te laten schiet je daardoor in één keer hard naar voren.

Bijzonder aan Air Riders is de variatie in manieren waarop je kunt spelen. Het voertuig dat je voor de race kiest, bepaalt namelijk jouw speelstijl. Een raket is bijvoorbeeld het snelst in de lucht, waardoor je tijdens een rit zoveel mogelijk over schansen moet rijden om jezelf te lanceren. Andere wagens zijn weer razendsnel tijdens een boost, maar langzaam als je gewoon rijdt, waardoor je continu moet zigzaggen om de vaart er in te houden.

Een frisse wind in een genre dat jarenlang vooral heeft gedraaid om auto’s met hooguit een verschil in topsnelheid, waarmee je ongeacht je keuze altijd hetzelfde ritje over de baan reed.

Toen in de eerste aflevering van Netflix-hit Stranger Things fanatiek Dungeons & Dragons werd gespeeld, zorgde dat voor een gigantische opleving van het in de jaren 70 bedachte spel.

In Dungeons & Dragons improviseer je samen met een groep vrienden een avontuur. De spelleider omschrijft wat er aan de hand is: je zit in de diepste krochten van een kerker op zoek naar een reliek, of staat oog in oog met een draak. Spelers zeggen vervolgens wat ze willen doen en gooien dobbelstenen om te zien of het lukt.

Eén probleem: het is niet het makkelijkste spel om aan te beginnen. De regels staan omschreven in dikke boeken die voor de hoofdprijs worden verkocht en vereisen veel reken- en uitzoekwerk. En dan moet je ook nog de speciale dobbelstenen kopen met soms wel twintig verschillende vlakken.

De nieuwe Dungeons & Dragons-starterset getiteld Heroes of the Borderlands poogt om alles een beetje behapbaar te maken. In de doos zit alles dat je nodig hebt: een setje dobbelstenen, plattegronden, fiches en dunnere handleidingen met alleen de belangrijkste hoofdregels.

Wie voor het eerst speelt, moet daar nog steeds een avond of middag voor uittrekken, het blijft immers een lang spel. Maar die uren aan huiswerk vooraf, om te snappen wat je straks gaat spelen? Die zijn bij deze doos niet nodig. Al bestaat het risico dat dit naar meer smaakt: wie na een paar dagen in de starterset dieper in het spel wil duiken, zal waarschijnlijk alsnog de dikke boeken met alle regels willen kopen.