Varen, vechten, feesten, het leven van een piraat is toch niet zo leuk als gedacht | gamerecensie Skull and Bones

Ontwikkelaar Ubisoft had de wind niet bepaald in de zeilen tijdens het maken van het Skull and Bones. In 2017 werd het spel aangekondigd, in 2018 vertraagd. Het jaar daarop zou de game uitkomen, maar de haven bleef leeg. 2020 hijsen we de zeilen, zei de uitgever. In 2021 dezelfde boodschap. 2023, was de stellige belofte. Ook niet. Zo gaat dat met ontdekkingstochten, je weet nooit zeker wanneer je aankomt

Haven van vertrek was een ander spel van de ontwikkelaar, uit 2013. Assassin’s Creed: Black Flag. Daarin deed je veel meer dan bootjevaren, maar dat was wel het onderdeel dat in positieve zin opviel. Reden genoeg om er een volledige game van te maken, dachten ze. Maar de reis was lang. Te lang. Want op te veel punten voelt Skull and Bones als een spookschip uit vervlogen tijden.

Wat elke piraat tracht te doen: de meest beruchte piraat van de zeven zeeën worden. Dat doe je, hoe anders, door heel veel schepen tot zinken te brengen. Dat begint meteen goed. Vanaf minuut één bestuur je een flink schip vol kanonnen omringd door een heus Brits armada. Je schiet de ene na de andere boot naar de zeebodem, maar net als je denkt de overhand te hebben, gaat het mis. In je eerste van vele scheepsgevechten delf je het onderspit. Dat nooit weer.

Gelukkig krijg je een tweede kans, en al snel koop je een nieuw schip. Daarna kanonnen. Vervolgens bepantsering. Zo zijn er tal van upgrades. Dat is dan ook de kern van het spel: je boot continu groter, sterker, beter maken. Om zo steeds grotere, heftigere, spannendere scheepsgevechten te aan te gaan.

Dat is meteen het sterkste element van het spel. Het is genieten om met zo’n log schip en dikke kanonnen de strijd aan te gaan. Je voelt het zoute water op je huid, die hitte van de explosies. Het kraken van je schip na een raak schot gaat door merg en been.

Het grootste minpunt zit ‘m juist in al die upgrades. Je bent continu bezig om materialen te vinden, blauwdrukken te zoeken. En tussendoor is vaak niet zoveel te doen. Varen, vechten, varen. Door een mooie, maar wel weinig avontuurlijke wereld. En dat is toch net waar een goede piraat naar hunkert.

Daar is nauwelijks van te spreken. Het begint dus leuk, maar daarna blijft het dobberen aan de oppervlakte. Je komt wel verschillende personages tegen, maar gekke Jack Sparrow-achtige types blijven uit. Andere echte spelers zijn (als je internet hebt) ook van de partij, maar voegen weinig toe. Er is weinig interactie, al kun je wel samen missies uitvoeren. Daar wordt het spel vaak wat makkelijker van. Oh en dat klassieke zwaardvechten, dat swashbucklen? Dat kan hier niet.

Voor de echte ‘varen zoals vroeger’-fanaat die het niet erg vindt om vrij lange stukken in de boot te zitten terwijl er weinig gebeurt. Voor de rest: zet liever een Pirates of the Caribbean-film op. Die zijn sneller afgelopen.