Actrice Nandi van Beurden zingt en schaatst in musical De Tocht: 'Nog nooit speelde ik een rol die zó dicht bij me lag'

Even wat eten. Tussen een middag- en een avondvoorstelling in Leeuwarden prikt ze een vorkje in de theaterhal waar Nandi van Beurden (32) de hoofdrol speelt in de musical De Tocht. Bij de warme hap hebben we het over haar finaleplaats afgelopen zomer in het tv-programma De Slimste Mens. „Dat ik zo ver kwam, was voor mij een grote verrassing. Ik ben dol op feitjes en weetjes, maar dan moet je wel het geluk hebben dat ze precies daarnaar vragen.”

Ze ondervond de impact van een tv-programma met ruim twee miljoen kijkers. „Op straat en in de trein klampten mensen me letterlijk aan. Ze leefden écht met mee als ik een antwoord niet wist en wensten me het beste voor de volgende ronde.” Met een glimlach: „Al was de reeks al volledig opgenomen, daarna ga je de rest van de dag tóch stralend tegemoet.” Als het tijd wordt voor het toetje belicht ze vijf sleutelmomenten uit haar leven. Alvast een spoiler: het gaat niet over de liefde. „Dat is gewoon nog even afwachten.”

„Cultuur staat bij ons thuis hoog in het vaandel. In groep zeven van de basisschool zong ik in de paastijd al de liedjes van de musical Jesus Christ Superstar. Op de middelbare school deed ik aan toneel en had ik pianoles. Eerst wilde ik lerares worden, maar op mijn zeventiende kwam ik op het idee om van mijn theaterhobby mijn beroep te maken. Ik ben nogal praktisch ingesteld en zocht in programmaboekjes op welke opleidingen de acteurs hadden gedaan. Het conservatorium leek de kortste weg naar de musicalwereld. Eerst vonden ze me daar te jong. Terecht, want ik had nog maar een jaar zangles. Daarom ben ik eerst een jaar Engelse Taal en Cultuur gaan studeren. Ik was dolgelukkig toen ik een jaar later een telefoontje kreeg met het bericht dat ik tóch op het conservatorium mocht beginnen.”

„Ik was 21. Het was tegen het einde van mijn tweede studiejaar. Thuis stond een feestje gepland, want mijn broertje werd 18. Ik had al een tijd gezondheidsklachten. Vermoeid en snel blauwe plekken. Bij een trombosebeen begon het toch op iets serieus te lijken. De oorzaak werd pas echt duidelijk toen ik een longembolie kreeg. Om het ergste uit te sluiten deden ze een beenmergpunctie. Toen bleek het doemscenario wel degelijk van kracht: het was acute leukemie. Helemaal foute boel, dus.”

„Ik kreeg chemotherapie. Daarmee worden alle snel delende cellen gestopt. Niet alleen de foute cellen vallen onder deze categorie, maar ook je haar, bijvoorbeeld. Om het lichaam op gang te houden, krijg je bloedtransfusies. Dat hele proces duurde zes maanden. Zo veel weken in het ziekenhuis en dan zo veel weken thuis om aan te sterken. Een jaar later had ik weer genoeg conditie opgebouwd en kon ik weer verder met de opleiding.’’

Heeft het je veranderd? „Ik was altijd al gedreven, maar ik ben wel selectiever geworden in de keuzes die ik maak. Waar ik eerst terugdeinsde voor dingen buiten mijn comfortzone, ga ik die avonturen nu aan. Zoals Annie M.G. Schmidt zo mooi zei: ’Ik heb geen spijt van de dingen die ik deed. Alleen maar spijt van alle dingen die ik liet.’. Dat laat ik me dus niet meer gebeuren.”

„Ik was bijna 30 toen ik de musical Hello Dolly speelde, met Simone Kleinsma en Paul de Leeuw. Een prachtige rol, mooie kostuums, indrukwekkende decors, alles. Ik dacht: nú moet het gaan gebeuren.”

„Na twee voorstellingen ging de stekker eruit. Corona legde alles plat. Maar ik kon het naar mezelf niet verantwoorden om thuis op de bank te blijven zitten. Want intussen hoorde ik van vrienden in het onderwijs dat er op scholen grote problemen waren, door corona. Leraren waren ziek en voor veel kinderen met werkende ouders was thuisblijven onmogelijk. Dus er was dringend versterking nodig. Daarom plaatste ik een oproepje op Instagram: als ik wat in het onderwijs kon betekenen, moesten ze het maar laten weten. Ik kreeg meteen reacties van basisscholen in de buurt. Ze vroegen of ik kinderen van nieuwkomers kon helpen met taalles, bij anderen hadden ze gewoon een rustpunt in de klas nodig die iets kon vertellen. Heel dankbaar werk.”

„Ik had me er in al die coronaonzekerheid al bij neergelegd dat mijn musicalloopbaan voorlopig op een laag pitje zou blijven. Op een dag was ik net op een school met een stel kleuters aan het knutselen toen mijn telefoon ging. Of ik interesse had om mee te doen aan een tv-programma. Als aanloop naar de musical The Sound of Music, kwam er een tv-zoektocht naar een geschikte actrice voor de hoofdrol van Maria.’’

,,Die rol leek me geweldig, maar eerlijk gezegd had ik weinig trek in zo’n tv-competitie. Zoiets wordt al gauw een populariteitswedstrijd, terwijl het naar mijn idee moet gaan om de beste actrice voor de rol. Maar de enige manier om die Maria-rol te krijgen was die tv-route, dus zei ik toch maar ja. Ik dacht: kom maar op, dan spring ik door die brandende hoepel en zien we wel hoe het verder gaat.”

Ze wint. Waarna ze ruim een jaar volle zalen trekt als de zingende non Maria die de moederrol op zich neemt van de kinderen van weduwnaar Von Trapp.

„Nog nooit speelde ik een rol die zó dicht bij me lag. De Tocht gaat over een vriendenploeg uit een Fries dorp. In hun kindertijd beloven ze elkaar dat ze ooit een keer samen de Elfstedentocht gaan rijden. Als de tocht na jaren wachten weer doorgaat, zijn de vrienden uit elkaar gegroeid en wonen er een paar ver weg. Annet, de vrouw die ik speel, zet alles op alles om het oude ploegje bij elkaar te krijgen en om ze samen de eindstreep te laten halen.’’

,,Het verhaal is symbolisch voor de kracht van verbinding. Daarom herken ik mezelf zo in deze rol. Annet kampt met enorme tegenslagen, maar knokt daardoor nog harder om haar doel te bereiken. Niet om zich te bewijzen, maar om iets belangrijkers te herstellen.”

,,Deze rol biedt me kansen die ik nooit had willen missen. Ik kon een beetje schaatsen, maar bij de voorbereidingen kreeg ik schaatstraining bij de Sven Kramer Academy. Beter kan natuurlijk niet. Ik heb er niet alleen leren schaatsen, maar ook veel over mezelf geleerd. Want het ijs is niet enkel spiegelglad, maar ook een spiegel van je eigen krachten en valkuilen.’’

,,Dit is de eerste musical die op ijs wordt gespeeld en er is een speciaal theater voor gebouwd. Uniek toch? Als ik daar allemaal bij stilsta, voel ik me heel bevoorrecht dat ik daar deel van mag uitmaken. Zo’n kans laat ik niet aan me voorbijgaan. Anders was het sowieso een had-ik-maar-tje geworden.’’