Op de hoek van de straat torende hij boven de menigte uit. Blonde haren achterovergekamd, megafoon in de hand. Ik hoopte dat hij op een echte zeepkist stond, dat zou het plaatje compleet hebben gemaakt, maar ik kon niet goed zien of dat zo was.
Achterhoofden, filmende mobieltjes en beveiligers ontnamen me het zicht op wat het was dat Geert Wilders op een voetstuk zette. Misschien gebruikte hij gewoon een stoel, toch vermoedde ik dat hij een type was dat de klassiekers van de politieke toespraak graag in ere hield.
Hij houdt tenslotte ook van lekker klinkende ouderwetse woorden als schorriemorrie en tuig van de richel.
,,Willen jullie een asielstop, of willen jullie geen asielstop?’‘, vroeg hij door de megafoon die je trouwens ook een ‘roeptoeter’ kunt noemen – nog zo’n woord dat uit Wilders mond prachtig zou klinken.
De popster onder de Kamerleden
,,Asielstop!”, riepen zijn toehoorders die begrepen wat van hen werd verwacht. Nog veel ouder dan de zeepkist is de retorica.
Het weer zat Wilders tegen: het was te zonnig om echt massaal boos te worden. Mensen waren wel degelijk woedend hier in Ter Apel, en met recht, maar op deze mooie zaterdag was het bezoek van Geert, popster onder de Kamerleden, voor sommigen ook gewoon een uitje.
Na afloop wilde iedereen met hem op de foto, telefoons in de aanslag.
Die mobieltjes met hun sociale media zijn de nieuwe zeepkisten. Iedereen kan erop gaan staan en zonder kleerscheuren publiekelijk een mening geven. Je kunt er niet afglijden, niet letterlijk in ieder geval, niemand kan je in je gezicht uitjouwen of een mep geven. Waarom zou je je eigenlijk nog op de straathoek wagen?
Normale gesprekken voeren zonder kotsende emoticons en anonieme bedreigingen
Ik had alleen mijn pen en papier in de hand, ook van de oude stempel, en schreef mee met wat de dorpelingen dachten van zijn komst. Groot voordeel van de echte zeepkist boven die online meningenbrij: je kon hier het publiek gewoon zien en normale gesprekken voeren zonder kotsende emoticons en anonieme bedreigingen.
Afgedaald van de zeepkist (of stoel, of keukentrapje, of zwerfkei, of bierkratje, of rug van een asielzoeker, of wat het ook was) bleef Geert Wilders nog een tijdje hangen voor een praatje en een foto. Zijn witblonde haren deden het goed in de zon.
Maaike Borst schrijft in haar column Voorbijganger over alles wat ze onderweg tegenkomt. In haar persoonlijke leven, in haar werk als verslaggever van de krant en soms gewoon op straat. Ze schrijft al jaren columns voor Dagblad van het Noorden. Dit is haar eerste in MEER, als opvolger van Rosa Timmer.
