De 5 sleutelmomenten van Buddy Vedder: 'Ik het idee dat ik een beter mens ben geworden'

Hij ontsnapt uit de gevangenis en pleegt met een stel antihelden een overval. Daarbij gaat hij er met de buit vandoor én met de dochter van de bankdirecteur. In De Komedie Over een Bankoverval gebeurt van alles met Buddy Vedder. Het is theaterkolder volgens de wetten van het blijspel en acrobatiek volgens het recept uit de circustent. „Ik vind het een verademing om met een groep in de theaters te werken”, zegt Buddy Vedder. Hij was eraan toe, na intensieve tv-jaren. „Het gaat om wie je bent. Niet om wat je doet”, vertelt hij in deze aflevering van Sleutelmomenten.

„Ik groeide op in Huizen. Ik was vier jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen. Als kind kon ik dat moeilijk bevatten. Ik vond het heel erg. Ik begreep het ook niet. Dat de twee volwassenen van wie je als kind het meeste houdt niet meer van elkaar houden, kun je je als kind gewoon niet voorstellen. Ik denk dat mijn drang om in de schijnwerpers te staan met die scheiding te maken heeft. Het was een behoefte om gezien te worden, om de aandacht van mijn ouders vast te houden.”

,,Ik bleef door de week bij mijn moeder wonen, mijn vader verhuisde naar Scheveningen. In de weekenden was ik vaak bij hem. Hij zat in de autohandel en is heel ambitieus. Die ambitie herken ik bij mezelf en bij mijn halfzusje Eva. Zij tennist op hoog niveau. Mijn ambities toonde ik op het voetbalveld. Ik was middenvelder en aanvoerder van mijn team omdat ik verantwoordelijkheid wilde dragen. En omdat ik de ploeg bij elkaar wil houden. Achteraf gezien had dat ook met die echtscheiding te maken, denk ik. Die behoefte om de boel bij elkaar te houden zat er diep in.”

„Nu ik erop terugkijk, weet ik zeker dat mijn ouders er alles aan hebben gedaan om hun huwelijk te redden, maar soms lopen de dingen nu eenmaal niet zoals je zou willen. Inmiddels zijn we allemaal gelukkig, dus nu kijk ik er anders op terug dan hoe het als kind voelde. Ook omdat ik nu weet dat mijn ouders er óók voor me zijn als ik niet op het podium sta of géén doelpunt scoor.”

„Dankzij mijn traptechniek voetbalde ik op hoog niveau bij de amateurs. We speelden tegen jeugdelftallen van Ajax enzo. Het was nog maar een klein stapje naar het betaalde voetbal. Maar ondertussen vond ik het ook leuk om op school in een bandje te zingen. Dat ging best leuk: Lucas Hamming was onze gitarist en ik de leadzanger. Zo merkte ik hoe gaaf het was om voor publiek op te treden. De school zelf was niet mijn plek. Het boeide me niet. Ik ging van het vwo naar de havo en voelde me totaal niet thuis in het schoolse systeem.”

„Toen ik vastliep op de havo, heb ik op mijn zestiende auditie gedaan bij de Frank Sanders Academie voor Musicaltheater. Daar ging een wereld voor me open. Ik vond het heerlijk om zingen, dansen en acteren te combineren. Maar het was wel een schok, de stap van voetbalkleedkamer naar balletzaal. Mijn lijf was getraind voor het voetbalveld, niet voor balletles.”

„Mijn opleiding in Amsterdam combineerde ik met een weekendbaantje achter de bar bij Moeke Spijkstra. Terwijl leeftijdsgenoten op het strand lagen, werkte ik in de zomervakantie aan een eigen theaterproductie. Met bezoekers van het café praatte ik over die plannen. Daar waren veel ondernemers bij. Ik vroeg of ze me wilden sponsoren, in ruil voor vrijkaarten en een advertentie in het programmaboekje. Ze gunden het me gewoon, dus in korte tijd had ik 10.000 euro bij elkaar en kon die voorstelling doorgaan.’’

,,Die ambitie van dat lef-gozertje achter de bar praatte zich snel rond in het mediawereldje. Zo kwam ik in beeld bij een agentschap voor acteurs dat weer lijntjes had met een castingbureau. Door die contacten lagen mijn foto’s daar al snel boven op de stapel. Daar had ik al mijn rol in GTST aan te danken. In die tijd keken iedere dag twee miljoen mensen naar die serie, dus dat betekende mijn doorbraak in de tv-wereld. De manier waarop het is gegaan, is voor mij het bewijs dat je door hard werken en je nek uitsteken ver kunt komen.”

„Samen met GTST-collega Robin Martens won ik het RTL4-programma Dance Dance Dance. Achter de schermen leerde ik Ginny kennen. Ze was als danseres betrokken bij de opnamen. Ik was meteen van haar onder de indruk. Haar uitstraling en haar perfectionisme deden me iets.”

„Helaas hield zij de boot eerst af. Ze vond me te jong. Ook was ze professioneel genoeg om afstand te houden, zolang de opnamen duurden. Daarna heb ik haar toch nog een keer een berichtje gestuurd, toen ze in de buurt was. Ik vroeg of ze misschien zin had samen ergens te gaan eten. Sindsdien zijn we samen. Het is de ideale chemie van twee mensen die elkaar aanvoelen en aanvullen. Inmiddels wonen we bijna vijf jaar samen in Haarlem.”

„De stilte in de coronatijd heeft me veranderd, van binnen. Ik ben veel rustiger geworden. Voor het virus alles plat legde, was ik druk bezig mezelf te bewijzen. Ik maakte elke dag nieuwe plannen en stapte steeds in nieuwe projecten. Toen de wereld stil lag door corona, heb ik de bakens verzet.”

„De rust stimuleerde me om meer naar binnen te kijken en minder naar de buitenkant. Nu haal ik mijn eigenwaarde niet meer uit applaus en kijkcijfers, maar uit wat ik kan betekenen voor anderen. Ginny hielp me daarbij. Ze liet me inzien dat ambitie en bewijsdrang niet het belangrijkste zijn, maar dat het om gevoel gaat. En dat het draait om wie je bent en niet om wat je doet.”

„Het klinkt misschien zweverig, maar het levert me rust op. Vroeger haalde ik de bevestiging uit mijn werk, nu vind ik het belangrijker om me af te vragen wat ik kan doen voor een ander. Daarom heb ik het idee dat ik een beter mens ben geworden. In die lijn vind ik het ook zo leuk om nu samen met een groep collega’s op het toneel te staan. Dan gaat het niet meer alleen om mij, maar ook om anderen. En om iets dat we samen doen.”