Dit is DJ Coco Coquelicot. Ze draait op Lowlands, Noorderzon en Hullabaloo | interview

Een topless varken van papier- maché, aan de muren posters van feestjes in Simplon en Vera, een slinger met het hoofd van Jack van Gelder, kasten vol platen, rekken kleurrijke kleding en als belangrijkste middelpunt professionele dj-apparatuur en een keyboard. Het huis van Cora Ziengs (artiestennaam Coco Coquelicot) en haar vriend is een kleurrijke wirwar van memorabilia, muziek en verhalen. Net zo ongrijpbaar en veelzijdig als Cora zelf.

Ze zit in haar ‘koningsstoel’ met haar tweekleurige haar, vulva-oorbellen in haar oren en pretogen. Net als een klaproos (coquelicot) groeit ze waar ze maar wil, maar haar plukken, dat kan niet. Precies zoals ze het zelf graag ziet. „Ik wil niet in een hokje gestopt worden, dat vind ik vervelend, omdat hokjes nooit kloppen. Ik wil dat mensen niet weten hoe ze me moeten plaatsen. Zodat ze wel in gesprek met me moeten gaan om me te leren kennen.”

Mede-oprichter en programmeur bij het Groningse online radiostation Relate Radio, dj, resident (vaste dj) bij Kopjek, en organisator van verschillende feesten zoals PAUW! in Vera – Cora is niet meer weg te denken uit de Groningse nacht. Het nachtleven en muziek zijn belangrijk voor haar. ,,Ik haal ontspanning uit de onverwachte ervaringen die je alleen in het nachtleven vindt.’’ Haar missie is zorgen dat iedereen zich gelukkig voelt op Groningse feestjes en in clubs, cafés en festivals. En in de dj-wereld. Want hoe succesvol Cora nu ook is als dj: dat heeft veel jaren, energie, geld en vooral strijd in een witte mannenwereld gekost.

Ze wil voorkomen dat mensen van kleur en andere vrouwen net zoals zij het gevoel krijgen dat ze er nooit helemaal bij horen, niet serieus worden genomen en voor alles honderd keer harder moeten werken omdat ze er niet hetzelfde uitzien als de mensen die het voor het zeggen hebben.

„Lange tijd was ik overal de enige vrouw en dat was heel naar. Dan had ik ergens een en kreeg ik in mijn eentje een eigen backstage-ruimte terwijl de mannen gezellig samen zaten. Ik mocht daar dan niet naartoe. Ik heb altijd extra hard moeten werken om serieus te worden genomen door de techniek. Of om überhaupt geboekt te worden.” Dat gebeurt pas sinds ze naam voor zichzelf heeft gemaakt in de Groningse dj-wereld met Relate Radio. Nu is zij zelf een van de mensen die het voor het zeggen hebben.

Het idee achter Relate Radio, dat Cora in 2020 samen met Geert Jan Schipper, Chris Vos en Bob Kliphuis begon, is om dj’s en muziekmakers die normaal wat op de achtergrond verkeren een platform te bieden en de verschillende dj-scenes in Groningen met elkaar in contact te brengen. Het is Cora’s taak om die mensen te vinden en te programmeren en ze te helpen bij het ontwikkelen van inhoudelijke radioshows. Zo is er een programma waarin alleen vrouwelijke dj’s te horen zijn, één over hip hop samples en hoe die zijn ontwikkeld door de jaren heen en een programma waarin mensen worden geïnterviewd over het liedje dat hen aan het huilen maakt.

„Ik zag dat veel organisaties niet lokaal boekten, er werd vooral geschermd met grote namen uit de VS. Dan hadden ze iemand daarvandaan die tegen racisme strijdt, maar boden ze geen podium aan lokale mensen van kleur. Er was een grote : iedereen wilde inclusief zijn, maar weinig mensen wilden echt het werk doen dat daarbij komt kijken. Bij inclusief boeken moet je niet kijken naar ‘waar moet jij aan voldoen om bij ons te mogen draaien?’, maar naar ‘wat moeten wij doen om jou aan ons te binden?’ Dan hou je er rekening mee dat iemand met een andere achtergrond anders reageert op situaties of minder de beschikking heeft over dure apparatuur.”

Veel van de mensen die geboekt werden toen Cora net begon - zo’n zeven jaar geleden – zagen er volgens haar allemaal hetzelfde uit. ,,Witte jongens met een gezellig bloemenoverhemdje. Veel programmeurs zijn heel lui, ze boeken wat ze kennen. En ik snap dat. Het is moeilijk om dj’s te boeken die je niet ziet.” Maar op die manier hoor je wel overal dezelfde muziek. „Ik vind dat oprecht onbegrijpelijk. Wat heb je daaraan? Het is toch niet leuk als iemand een kopie is van jou? Het is toch leuk om iets nieuws te horen, iets wat je nog niet kent?”

Maar jezelf laten zien aan programmeurs was ook niet de manier. Cora stuurde zichzelf keer op keer in naar organisaties en clubs, maar werd voor haar gevoel weggelachen. Zij was het meisje dat gekke feestjes organiseerde en daar muziek draaide, geen echte dj. Alle dj-gigs die ze had, regelde ze door zelf feestjes te organiseren en te draaien bij Oorsmeer, een programma bij OOG Radio.

Ligt de oplossing dan bij een radiostation als Relate Radio? Misschien wel. Cora maakte het in elk geval haar missie om de mensen van wie zij vond dat ze meer geboekt zouden moeten worden dan maar zelf te boeken. Omdat ze unieke muziek draaien of omdat ze vanwege hun achtergrond een extra zetje verdienen. En zichzelf natuurlijk ook, met haar eigen programma. En het lijkt te hebben gewerkt. Cora staat nu op festivals als Lowlands, Grasnapolsky en vandaag (27 augustus) op Hullaballoo in Groningen. Bovendien: „Bijna alle meiden die nu in de stad draaien heb ik opgeleid”, vertelt Cora trots.

Dat deed ze in haar woonkamer. Meiden van wie ze dacht dat ze interesse hadden in dj’en of van wie ze wist dat ze een goede muzieksmaak hadden, mochten bij haar langskomen. Ze leerde ze de techniek, maar bereidde ze ook voor op het seksisme en de muren waar je tegenaan kunt lopen als vrouwelijke dj. „Ik wilde een netwerk creëren waarin het veilig voelt om vragen te stellen. En ik zorg ervoor dat ik altijd belbaar ben als ze tegen problemen aanlopen. Dat je laptop het een keer niet doet als je moet optreden is bijvoorbeeld onvermijdelijk.”

Maar wat is een dj nou eigenlijk? Is dat iemand die tot in details de technische kant van een draaitafel kent, perfect nummers in elkaar kan laten overlopen en goed verschillende nummers kan mixen tot een unieke nieuwe compositie (beat jugglen)? Of is het iemand die een goede muzieksmaak heeft, op de juiste momenten de juiste nummers weet te spelen omdat hij of zij weet dat het een bepaalde emotie oproept en die met muziek een bepaalde sfeer weet neer te zetten?

Volgens Cora is het vooral dat laatste, terwijl de meeste programmeurs meer op zoek zijn naar mensen die de technische kant helemaal onder de knie hebben. „Ik zie dat mensen die meer inhoudelijk met muziek bezig zijn minder serieus genomen worden. Het is op de een of andere manier belangrijker geworden dat mensen precies dezelfde liedjes perfect in elkaar weten te mixen – wat ook indrukwekkend kan zijn - dan dat een dj interessante muziek draait. Veel jongens en mannen gaan harder op dat technische. Vrouwelijke dj’s zijn meer bezig met sfeer maken.”

Zelf draait Cora ‘positieve muziek met het liefst een maatschappelijke boodschap’. „Lyrics zijn een belangrijk aspect van mijn dj-identiteit. De muziek die ik het liefst draai is speels gezellig. Het voelt alsof je gewoon aan het genieten bent met elkaar, maar ondertussen krijg je een serieuze boodschap mee: heb respect voor elkaar, wees lief voor elkaar.” De Schotse Sophie bijvoorbeeld, die een ‘soort K3 voor volwassenen’ maakt, maar wel zingt over hoe het is om queer te zijn of over keiharde seks. Ook noemt ze de Frans-Amerikaanse band Sault, de Belgische Charlotte Adigéry en de Amerikaanse band Talking Heads.

 

Ze schuift een grote kartonnen doos over het vloerkleed van de ene kant van de kamer naar de bank. De doos is helemaal gevuld met cd’s. „Dit is het laatste jaar van mijn middelbareschooltijd”, zegt ze trots. „Dat jaar ging ik bijna niet meer naar school. Ik leerde niks van de leraren en snapte niet waarom ik daar was. Alleen wiskunde, daar ging ik altijd nog heen want daar was ik niet goed in. En het eerste uur, totdat de cd-winkel in de Van der Veen in Assen openging. Elke dag was ik daar om muziek te luisteren totdat mijn laatste uur op school voorbij was en ik weer naar huis kon. De eigenaar legde een stapeltje cd’s voor me klaar, want hij kende mijn smaak goed. Jazz en blues. En aan het einde van de week koos ik een cd uit om te kopen.”

In Hooghalen waar ze opgroeide en op school in Assen, had ze altijd het gevoel er niet helemaal bij te horen. „Sinds ik resident ben bij Kopjek zijn ze mega verwelkomend, maar ik vind het nog steeds moeilijk om me echt deel van de groep te voelen daar. Ik ben zo gewend dat ik er niet bij hoor, dat het moeilijk is om een andere gedachtegang te hebben.” Dat gevoel komt niet uit de lucht vallen. Op de basisschool en middelbare school werd ze gepest. Ze was een buitenbeentje, werd als enige niet uitgenodigd voor feestjes en had ook toen al een sterke mening over maatschappelijke onderwerpen, die ze niet voor zich hield.

„Muziek is voor mij een noodzaak, zonder functioneer ik niet”, vertelt ze. Ze kreeg al vroeg zangles, deed eens auditie voor Kinderen voor Kinderen en zat een paar jaar in een bandje, waar ze ook geld mee verdiende. Maar dat werkte niet. Ze had hoge verwachtingen van haar medebandleden. Wilde dat ze meer toewijding toonden dan ze deden, meer repeteerden, vaker beschikbaar waren. En ze vond de band niet goed. Net als de meeste kleine bandjes trouwens. „Ik vroeg me af: waarom zou je naar dit concert komen als ik ook deze plaat op kan zetten en dan is het veel beter.”

Toen ze stopte met de band leek het er op dat een professionele carrière in de muziek niet van de grond zou komen. In een band samenwerken met anderen lukte niet en singer-songwriter worden leek haar niks. Plus: „De verwachtingen waren anders waar ik vandaan kom. Je moest je eigen broek ophouden, kiezen voor zekerheid. Gewoon studeren en een normale baan zoeken. Muziek was meer voor ernaast. Het is heel leuk dat muziek nu toch mijn werk is en dat ik genoeg verdien om ook nog af en toe op vakantie te gaan.”

Toen ze kunsten, cultuur en media ging studeren aan de Rijksuniversiteit Groningen hoopte ze daar eindelijk ‘haar’ mensen te vinden. Dat gebeurde niet. „Het leek me zo leuk om ergens bij te horen. Dat ik een groep mensen zou hebben om mezelf bij te zijn. Ik heb mezelf nooit raar gevonden, maar ik merkte wel dat anderen mij raar vonden.”

Ze belandde in een depressie en deed een half jaar niks anders dan slapen en naar college gaan. Volgens haar psycholoog heeft ze waarschijnlijk haar hele leven al last gehad van depressieve periodes. Ze luisterde niet eens meer naar muziek. De muziek zorgde er wel voor dat het uiteindelijk weer beter ging. Met een vriend luisterde ze een middag lang naar platen en toen kwam ze erachter dat er toch nog dingen waren die ze leuk kon vinden. Niet lang daarna organiseerde ze haar eerste feest, waarbij ze zelf voor de muziek zorgde.

Ook nu ze een heleboel vriendinnen en een lieve vriend heeft (die ook dj is in Groningen) zit het gevoel er nog. Haar vriendinnen zijn lyrisch over haar, noemen haar de meest zorgzame, loyale en lieve persoon die ze kennen. „Ze lijkt alles te kunnen, ze is een fenomeen, een inspirator, een strijder en een mysterie”, jubelt een van hen. Maar Cora gelooft het niet. Het is heel lief, ,,maar dat zegt ze maar’’, is haar reactie. „Ik vind het zo bijzonder dat ik nu vriendinnen heb, maar het zit in mijn systeem om in conflicten te denken, elk gesprek eindeloos te analyseren. Was ik te luid, heb ik iets raars gedaan, lette ik niet goed op? Ik ben gewoon wie ik ben en mijn vrienden vinden dat goed, maar dat is voor mij nog steeds eindeloos ingewikkeld.”

PAUW!, het feest dat Cora in september voor de derde keer organiseert in Vera, is voor mensen die zich ook weleens zo voelen, voor de buitenbeentjes, degenen die niet bang zijn op te vallen met hun kleurrijke pauwenveren. Én voor de mensen die liever opvallen met hun donkere veren, zoals vrouwtjespauwen. Als je maar zin hebt om te dansen en plezier te hebben. Want dat is waar Cora het voor doet, mensen plezier bezorgen. „Ik ging niet meer uit, want er was niks wat ik leuk vond. Waar de muziek goed was en de sfeer fijn. Dus besloot ik het zelf te organiseren. De beste dingen in mijn leven komen voort uit op het juiste moment tegen de juiste mensen klagen.”

Klagen over hoe er werd geboekt door programmeurs, waarna ze zelf gingen programmeren bij Relate. Klagen tegen de eigenaar van evenementlocatie EMG over de muziek op feestjes daar, waarna ze in 2015 haar eerste dj-gig kreeg bij een feestje dat ze zelf organiseerde bij EMG. „Nu heb ik niks meer te klagen, ik krijg de ene boeking na de andere en ik mag doen wat ik wil. Ik krijg eindelijk erkenning.”