We willen Bob Kookt in Groningen heel graag leuk vinden, maar er gaat te veel fout

Wijnbar en -winkel, delicatessenzaak en restaurant Bob Kookt heeft wel wat weg van een speakeasy. Je loopt door een sfeervol winkeltje vol flessen wijn via een smalle gang helemaal naar achteren. En ineens sta je in een druk restaurant. Bijna alle tafeltjes zijn gevuld. Personeel en gasten krioelen als in een mierennest door elkaar.

We zitten aan de open keuken, waar de koks de borden opmaken. Om ons heen zijn meer barplekken, wat gewone tafels en helemaal achterin een leeg zaaltje. Maar wij zitten midden in de actie. Voor ons staan koks lukraak drupjes saus, korrels zout en blaadjes sla op borden te gooien. Achter ons wurmen serveersters met verwilderde gezichten zich tussen stoelen door. We horen de bediening overleggen over een ingewikkelde tafel. Er is genoeg te zien.

Op de kaart staan vooral kleine gerechten om te delen zoals oesters, mortadella, grote garnalen en gegratineerde coquilles. Voordeel van onze plek: we zien veel gerechten voorbijkomen. Dat maakt kiezen makkelijker.

We bestellen beiden een erg lekkere wijn (we zijn niet voor niets bij een wijnbar). Een zachte, zoete touriga nacional van wijnhuis Fat Baron en een pittigere Spätburgunder van Hensel Aufwind. Het smaakprofiel staat op de kaart, maar de bediening heeft het te druk om meer te vertellen.

We kiezen de gefrituurde courgettebloem, rundertong met tomatenchutney, girella (pasta) met aubergine-ricottasaus) en, van de specialskaart, gebakken kokkels met knoflook en tijm en aubergine met Parmezaanse kaas uit de oven.

We willen dit restaurant zo graag leuk vinden en het eten goed. Maar het lukt niet. De site van Bob Kookt belooft een ‘ode aan de horeca zoals deze wat ons betreft hoort te zijn: pure en eerlijke producten, aandacht voor de gast en een laagdrempelige en eigentijdse sfeer.’ Alles op de kaart klinkt goed. En we zien hoe hard hier gewerkt wordt.

Maar de koks en bediening gaan ongeïnteresseerd met de gerechten om. En het eten maakt weinig indruk. De kokkels zijn ongelijkmatig gebakken en missen smaak. De gefrituurde courgettebloem is niet te herkennen als bloem omdat de laag eromheen zo dik is dat het op een oliebol lijkt (pluspunt: hij is wel goed knapperig). De aubergine met Parmezaanse kaas heeft een taai velletje en is flauw. Het handje zout dat er op het laatst overheen is gegooid, is naast het gerecht beland.

De rundertong is wel goed: zacht van smaak en structuur, met een prima zoete chutney. Het vlees is alleen niet zo dun gesneden als gehoopt. De pasta die zwemt in een saus van hartige tomaat en langzaam gegaarde aubergine voelt als een fijn warm en huiselijk gerecht.

De madeleines met vanille-ijs die we als nagarecht nemen zijn prima, maar we hebben de koekjes lekkerder geproefd. De zoete crumble van witte chocolade doet ons goed.

Het is duidelijk wat Bob Kookt probeert te doen: herkenbare, eenvoudige gerechten serveren die het moeten hebben van de kwaliteit van de ingrediënten. Maar er zit een dunne lijn tussen eenvoudig en saai.

We hopen dat we het restaurant op een slechte dag hebben getroffen. Dat ze normaal sneller een tweede glas wijn aanbieden en geen borden ongeïnteresseerd en zonder iets te zeggen over de bar naar gasten schuiven. We komen zeker een keer terug op een rustigere dag voor een glas wijn en één klein borrelgerecht.

Gelukkig biedt een van de serveersters na afloop haar excuus aan voor de chaos door twee glazen wijn van het huis aan te bieden. „De volgende keer dat jullie komen, vertellen we jullie wél over de gerechtjes!”