Grootste probleem van het nieuwe restaurant Zeste in Groningen: kiezen wat je niet wil | restaurantrecensie

Bij Zeste, het restaurant aan het water bij de Poelebrug dat in oktober opende. Zeste voegt zich bij twee andere populaire restaurants in de stad van dezelfde eigenaren: Florentin en Pachamama. Bij Florentin eet je eten dat is geïnspireerd door de Midden-Oosterse keuken en bij Pachamama serveren ze eten uit de Nikkei keuken (Japans-Peruaans). Bij alle zaken doen de ondernemers/koks waar ze goed in zijn: inspiratie halen uit de smaken van een bestaande keuken en die in spannende, moderne gerechtjes gieten om te delen met je tafelgenoten. Bij Zeste kom je voor eten geïnspireerd op de mediterrane keuken.

Ik kan de ietwat minimalistische en warme inrichting van dit restaurant waarderen. De muren zijn bedekt met witte en blauwe tegeltjes, we zitten onder een tekening van een espressokopje, er staan citroenboompjes en we zien af en toe wat geel terugkomen. De lichten zorgen voor een fijne warme gloed in de zaak.

De kaart is hier geïnspireerd op de Spaanse, Italiaanse, Portugese en Zuid-Franse keuken. Concreet betekent dat gerechten als oesters, octopus met habanero en zwarte risotto, ravioli met pompoen of frisella brood (hard brood uit het Italiaanse Calabrië). De kunst is om uit het hele menu precies genoeg gerechtjes te bestellen dat je niet rollend naar huis gaat, maar ook niet ‘s avonds met een rommelende maag in bed ligt. De bediening raadt ons aan drie tot vier gerechtjes per persoon te doen. Wij bestellen zodoende zeven gerechten voor twee personen. Krokante spiering met aioli. Focaccia met za’atar olijfolie, romesco (een Spaanse saus) en citroen aioli. Tomaat met Parmezaanse kaas. Burrata met gebarbecuede druiven. Polenta met paddenstoel. Gefrituurde aubergine met yoghurt. En coquilles met een witte chocoladesaus.

Bijna alles is fantastisch. De visjes zijn precies krokant genoeg en vervullen een zoute snackbehoefte waarvan ik niet wist dat ik hem had. De verschillende bereidingen van tomaat met Parmezaanse kaas(stukjes kaas, een schuim en een crème) is een zomers gerechtje en een feestje van zoet en zuur. Zulke smaakvolle tomaten eet je zelden in Nederland. De focaccia is lekker luchtig met een goede knapperige korst. We staan wel te kijken van de enorme hoeveelheid. De citroen aioli erbij is favoriet, de olie met za’atar maakt weinig indruk. Ook de burrata is prima maar niet verrassend, al is het wel leuk om er eens druiven bij te eten in plaats van tomaten.

Dan de hoofdgerechten. Favoriet is de gefrituurde aubergine. Mals en zacht met een goed knapperig jasje. De yoghurtsaus en de kumquat (kleine citrusvruchtjes) zorgen voor de nodige frisheid. Ook de polenta kan ons bekoren. De paddenstoelen erbovenop zijn gemengd met gekarameliseerde ui, wat het geheel een licht vanilleachtige smaak geeft. De coquilles met bloemkool en witte chocoladesaus kozen we vooral omdat-ie zo opvallend is. Maar in de praktijk is de chocoladesaus alleen de eerste happen echt lekker, daarna is het al snel romig en zoet.

Met pijn in ons hart laten we een toetje aan ons voorbijgaan. De citroen als toetje op de kaart trekt de aandacht en we zien gele bollen de keuken verlaten. Ze zien er aanlokkelijk uit, maar we hebben geen ruimte meer. Drie à vier gerechtjes per persoon was voor ons echt te veel.

De bediening is prima en oplettend. Ze vragen ons vaak of alles nog bevalt en het eten staat razendsnel op tafel. Enige tip: lege kommetjes mogen tussendoor van tafel worden gehaald om ruimte te creëren.