Een knapperend kampvuur en Drentse gezelligheid bij eethuis Voscheheugte in Mantinge | restaurantrecensie

‘Omgeven door oeroude heidegronden, sprookjesachtige eikenbossen, uitgestrekte stuifzandgebieden, zeldzame hoogveengebieden en verborgen vennen ligt de Voscheheugte in Mantinge.’

Deze recensie is onafhankelijk, maar mooier had ik deze plek niet kunnen omschrijven en dus kopieer ik dit zinnetje maar van de website van het etablissement dat we voor deze aflevering hebben bezocht. Bij de Voscheheugte kun je kamperen, slapen in een van de natuurhutten en voor natuurliefhebbers is hier van alles te beleven. Wil je daar meer over weten? Dan heb je aan deze pagina niets, want hieronder hebben we het alleen over het restaurant dat op het terrein te vinden is.

Nou, het eethuis ligt heel gezellig aan de rand van de camping. Buiten zitten enkele gasten rond een knapperend kampvuur, binnen zit een grote groep aan een ouderwetse eettafel met ruitjestafelkleed. De kleinere gezelschappen, waaronder wij, zitten aan robuuste houten tafels met bankjes. Onder onze kont een schapenvacht, dus dat zit heerlijk zacht.

Verder hangen en staan er opgezette dieren in de ruimte, kijken we door schattige ruitjes naar buiten en de houten balken die het dak ondersteunen maken het geheel in stijl af. Dit is Drentse gezelligheid, hier houden we het wel even uit.

Jazeker. Ik kies voor de vitello tonnato als voorgerecht, tafelgenote heeft de dessertkaart gezien en wacht haar kans even af. Als hoofdgerecht gaan we voor de saté van kippendij en de op de barbecue gegrilde spitskool. Na nemen we een crème brûlée met witte chocolade en de wentelteefjes van suikerbrood.

Het voorgerecht is flink aan de maat. Frietjes erbij en je hebt eigenlijk een hoofdgerecht. De vitello tonnato ziet er mooi uit en smaakt heerlijk. Het dungesneden kalfsvlees is lekker zacht en vooral de kappertjes – zijn die gefrituurd? – brengen het gerecht tot leven. Een veelbelovende start!

Het hoofdgerecht laat vervolgens even op zich wachten, maar dan krijg je ook wat: de gegrilde spitskool ziet eruit om van te watertanden en is gelakt met miso, ketjap, sushi-azijn, srirachasaus en bruine suiker. De kool heeft precies de goede garing en door het grillen op de barbecue komen de smaken optimaal naar voren. „Ik denk nog steeds aan die spitskool en dan loopt het water mij in de mond”, zegt tafelgenote een paar dagen later.

Dat laatste geldt ook voor de saté. Die is zonder opsmuk, maar goed en mals. De satésaus is volgens de kaart naar recept van opa Daan. Geen idee wie dat is, maar saus maken kan hij zeker. Er had zelfs wel ietsjes meer van op het bord mogen liggen, zodat ook de crispers (de gefrituurde v-vormige aardappelpartjes) daar lekker in te dippen zouden zijn. En dan nog een klein kritiekpuntje: de atjar en seroendeng zitten in kleine papieren bakjes, dat had wel iets netter gewoon op het bord gemogen.

Bij onze hoofdgerechten worden overigens verse, groene groenten geserveerd. Die zijn knapperig, heerlijk in boter gebakken en binnen een mum van tijd weggewerkt. Dit is echt smikkelen geblazen.

We hebben nog een beetje ruimte over om twee desserts te proeven. De wentelteefjes van suikerbrood vallen in de smaak en de vanilleparfait en coulis van rode vruchten passen er heel goed bij. Al met al om je vingers bij af te likken.

De crème brûlée met witte chocolade smaakt ook lekker, maar de chocolade is nauwelijks waarneembaar in de custard. Dit toetje is daarmee traditioneler dan je zou verwachten.

Heel graag. De bediening is vriendelijk en ongedwongen en het eten goed. De volgende keer gaan we lunchen, dan kunnen we ervoor een mooie wandeling maken door de schitterende omgeving en die zeldzame hoogveengebieden eens van wat dichterbij bekijken.