Fries in Amerika over aanval op Trump: 'Democraten zien dit echt als het einde'

Of de politieke verhoudingen in de Verenigde Staten na de mislukte aanslag op het leven van de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump ontzettend gaan veranderen? „Ik denk het niet”, zegt Andrea Mosterman.

Mosterman groeide op op Ameland en woont nu met haar man en twee kinderen - „mijn drie stiefkinderen zijn het huis al uit” - in New Orleans in de zuidelijke staat Louisiana waar ze geschiedenis doceert aan de universiteit. „We zijn een klein blauw, democratisch, vlekje, in een verder rode, republikeinse, staat.”

In dat kleine democratische vlekje is de schok groot, ziet Mosterman die momenteel niet in de Verenigde Staten is maar in Nederland. „Ik hoorde het vanochtend pas toen ik wakker werd en het op het nieuws zag. En natuurlijk overal op social media.”

Via social media krijgt ze goed mee wat haar omgeving van de aanslag denkt. „Bij mensen die democratisch stemmen lees ik veel dat ze denken dat dit Biden het presidentschap kost. Hij komt de laatste tijd veel in de media met dat hij zo oud is. Trump zette nadat hij was neergeschoten direct een stevig statement neer met zijn ‘fight, fight, fight’. Democraten zien dit echt als het einde. Tegelijkertijd zie je ook allemaal complottheorieën. Dat Trump het in scène zou hebben gezet of juist dat de democraten erachter zitten. Onzin natuurlijk.”

Mosterman twijfelt of de aanslag een politieke ommezwaai geeft. „Mensen veranderen niet in een keer van overtuiging hierdoor. Maar je ziet wel dat mensen steeds luider worden in hun overtuigingen. De emoties worden steeds luider. Wat ze eerst zachtjes zeiden, schreeuwen ze nu.”

Ondertussen ziet ze dat het land al aan het veranderen is. „Louisiana was altijd vrij stabiel. Dat is nu niet meer zo. We hebben een nieuwe gouverneur die erg in de Trump-hoek zit. Iemand die vergelijkbaar is met Ron DeSantis in Florida. On the ground, ik weet niet precies hoe je dat in het Nederlands zegt, zie je hoe extreem dat beleid is.”

Als voorbeeld noemt ze de verplichting dat in elk klaslokaal, zelfs op universiteiten, de Bijbelse tien geboden moeten hangen. „Dat gaat al best ver.”

Toch voelt ze nog niet de noodzaak om uit het land te vertrekken. „Het ligt eraan hoe je ernaar kijkt. Overal is wel wat. Maar ik heb wel bedacht dat ik een exit-plan moet hebben. Je merkt dat er op de universiteiten wordt bezuinigd. Er is ook angst voor censuur wat in andere staten al gebeurd is. Als ik het gevoel heb dat ik niet meer de waarheid mag zeggen: dan hoeft het voor mij niet meer.”