Daar zijn ze ja weer. Duitsers overspoelen Groningen. Maar waar zijn op deze speciale dag die Bratwürste?

Endlich, verzucht Marko (38) uit Bremen. Hij was er al een poosje naar op zoek. Zo’n beetje de hele wereldkeuken kwam ie onderweg tegen. Stroopwafels, gyros, churros, loempia’s, noem maar op. Ja, hij weet nu dat ze zelfs Venezolaans streetfood verkopen in Groningen.

Maar Marko heeft op de Dag van de Duitse Eenheid simpelweg zin in Bratwurst. Mag hij? Net op het moment dat Marko de moed op wil geven, ontwaart hij het kraampje op het Akerkhof. Ziet hij het goed? Zijn ogen lichten op.

,,Wat mag het zijn, meneer?”, vraagt de vrouw, terwijl haar man staat te bakken. ,,Zwei Bratwürste, bitte.” ,,Zwei?”, herhaalt de vrouw. Marko steekt voor de zekerheid twee vingers op. ,,Alles klar”, knikt de vrouw. ,,Kein Problem.”

Marko glimlacht. Missie geslaagd.

Het is 3 oktober, de Dag van de Duitse Eenheid. Onze oosterburen vieren sinds 9 oktober 1990 de officiële hereniging van Oost- en West-Duitsland. In eigen land is er evenwel niets te beleven. Alle scholen, winkels en andere bedrijven zijn dicht. Dus steken steeds meer Duitsers uit pure verveling maar de grens over. In Groningen worden ze met open armen ontvangen.

Geef de Duitser een markt en hij koopt, zo leert de ervaring. Geef de Duitser een Marktendag in zo’n beetje de hele binnenstad en hij koopt zich suf, zo is de verwachting van de Groningse toeristenlokkers. Dus is deze dinsdag voor de Duitsers. Cadeautje van ons.

Het feest der eenwording is dit jaar druilerig van aard. Twee vrouwen uit Bremen schuilen even na elven met hun labrador onder de luifel van De Belg Waterloo. Ja, ze zijn voor het eerst in Groningen. Of hun patatje oorlog (Pommes Chaos) smaakt? Genau. En hebben ze het naar hun zin? Leggen we ze genoeg in de Baumwolle?

Och ja, zegt de ene vrouw. Was soll ich sagen? Ze vermaken zich prima, hoor. Maar ja, die regen, hè? Gelukkig zijn ze niet van Zucker, zo bevestigen ze. En anders is er altijd nog de poncho.

Bij het kraampje Blije Voeten (‘Eelt gezocht!’) op de Vismarkt is het nog rustig. Logisch. De Duitsers hebben pas net de slaap uit hun ogen gewreven. Het grote struinen moet nog beginnen.

Ook bij het gratis depot om aankopen tijdelijk te stallen (‘Holen Sie es später ab!’) loopt het ‘s ochtends niet bepaald storm. Hoe anders is dat tijdens de Bloemetjesmarkt op Goede Vrijdag. Meine Güte, dan struikel je bijkans over de bonsaiboompjes en strelitzias. Nu haalt de mevrouw die het depot bewaakt haar schouders op. Ze wijst op haar horloge. ,,De armpjes van de mensen zijn nu nog leeg. Kom straks maar terug.”

Soms denk je dat je ze er uit kunt pikken. De Duitsers. De man met grijze baard, die in zijn eentje een tikkeltje mistroostig op het terras van Bakker Bart zit, bijvoorbeeld. Met zo’n verkleurd Adidas-shirt móet je wel Duitser zijn. Of we etwas mogen vragen? ,,Most zulf waiten”, bromt ie terug. Mispoes.

Los van de Marktendag is het ook feest op de toegangswegen naar het centrum. Hoewel de organisatie vanwege de ‘complexe’ verkeerssituatie rond Groningen aanraadt om de auto vooral te parkeren op een P+R buiten de stad, stikt het binnen de Diepenring van de witte nummerborden.

Nu zijn de aan verandering onderhevige voorrangsregels voor de doorsnee Stadjer al vrijwel ondoorgrondelijk. Laat staan voor Duitse dagjesmensen. Een vrouw in een blauwe Mercedes gooit haar handen omhoog, omdat een landgenoot in een grijze VW haar ter hoogte van het politiebureau de weg blokkeert. Radeloos op de Rademarkt. Eenwording is even verder weg dan ooit.

Eindelijk ontstaat er toch een gaatje, precies genoeg voor de vrouw in de Mercedes om het gaspedaal in te drukken. Jetzt gehts los. Op naar huis. En weg is ze. Tot Goede Vrijdag, op de Bloemetjesmarkt.