Gayscene van Groningen laat zich zien op eerste editie Pride. Sportende dragqueens in de Zwanestraat, lezingen over diversiteit en de aidscrisis, maar (nog) geen botenparade
Organisatoren Pascal Rakers (l) en Peter Westra organiseren de eerste Pride in Groningen. Foto: Nienke Maat
Een Groningse Pride, dat hadden Peter Westra en Pascal Rakers uit Stad voor ogen. Om te vieren dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn. Dit weekend trapt de eerste editie af.
Het is een bloedhete dag als Pascal Rakers (40) en Peter Westra (39) voor café De Prins in de Groningse Zwanestraat staan, in het centrum van de stad. Het kwik tikt met gemak de 30 graden aan. Westra, eigenaar van het gaycafé, hangt net twee borden op bij de entree van het pand. Erop afgedrukt staat de regenboogvlag.
Toepasselijk, aangezien de mannen druk bezig zijn met het organiseren van de eerste Pride in Groningen, een feest waarbij aandacht wordt gevraagd voor alle genderidentiteiten en seksuele voorkeuren. Aankomende vrijdag en zaterdag is het zo ver.
‘Ook in Groningen voelen LHBTIQ+’ers zich niet altijd veilig’
De vrienden kennen elkaar „al jaren, uit het uitgaansleven”. Drie jaar geleden filosofeerden ze aan de bar van De Prins over het organiseren van een eigen Pride in Groningen, zoals steden als Leeuwarden, Utrecht en Rotterdam ook hebben en waarvan de Amsterdamse editie veruit de bekendste is. Overigens kent Groningen een zogeheten Queer Pride, maar die is volgens de mannen ‘activistischer van aard’.
En toen kwam corona, en kwamen de plannen in de ijskast te staan.
„Groningen had als enige grote stad nog geen Pride”, zegt Rakers, voorzitter van Stichting Pride Groningen aan dezelfde bar in De Prins waar de eerste ideeën voor het evenement ontstonden. „Maar ook hier is een Pride nodig. Dat weet ik wel zeker.”
Waarom? Gaat niet het goed met de LHBTIQ+’ers in Groningen? „Ik hoor genoeg verhalen van gasten die zeggen dat ze zich op andere plekken in de stad niet veilig voelen en niet zichzelf kunnen zijn”, zegt Westra, die naast kroegeigenaar ook bestuurslid is van de stichting. „In De Prins kan dat wel, maar we willen dat iedereen zich overal in de stad veilig en welkom voelt. Een Pride kan daar een steentje aan bijdragen.”
‘Pride staat voor vieren van vrijheid en gelijkheid’
Die onveiligheid uit zich volgens de mannen onder meer in vervelende opmerkingen en uitschelden. „Er zijn ook weleens mensen die klappen krijgen”, zegt Westra. „Ik denk dat iedere dag wel iemand van de LHBTIQ+-gemeenschap nare opmerkingen naar z’n hoofd geslingerd krijgt. Absoluut.” „Dat is niet normaal”, vindt Rakers. „Het is een van de redenen waarom we de Pride organiseren.”
Rakers en Westra identificeren zich allebei als homoseksueel. „Ik had er zelf niet zoveel moeite mee om uit de kast te komen”, zegt Rakers. „Maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is voor een jongere die dat ook wil, als de maatschappij je niet accepteert. We moeten ernaartoe dat mensen zich er bewust van worden dat er geen verschil is tussen mensen. Dat is waar de Pride voor staat: het vieren van de vrijheid, en iedereen is gelijk.”
Veel gaybars gesloten, maar ‘tegenwoordig minder nodig’
Want hoewel in Groningen bekende gaybars als El Rubio, Café Decadent en discotheek The Golden Arm in de afgelopen tien jaar de deuren sloten en ook een nieuwkomer als De Kast het na een paar jaar weer voor gezien hield, is er volgens de mannen nog altijd een grote gayscenein de stad, die gezien mag en moet worden.
„Maar veel LHBTIQ+’ers gaan ook naar reguliere uitgaansgelegenheden”, zegt Westra. „En naar technofeesten”, vult Rakers aan. Hij is ook eigenaar van KopjeK, een bedrijf dat zulke feesten organiseert. „Die zijn echt voor iedereen. Daar maakt het niet uit wie je bent, wat je doet, hoe je eruit ziet.” Een positieve ontwikkeling, vindt Rakers, maar ook een die dubbel voelt. „Op een groot, massaal feest mis je de gezelligheid van een kroeg, waar je makkelijker gelijkgestemden tegenkomt. Wat dat betreft is het jammer dat er niet veel gaykroegen meer zijn.”
Dragqueens, maar ook gesprek over aidscrisis
En nu kunnen de noordelijke LHBTIQ+’ers hun hart ophalen tijdens de eerste Pride in hun stad. Volgens de mannen is het feest met randprogramma een try-out, een eerste kleinschalige poging om te kijken hoe het evenement uitpakt en of het voor herhaling vatbaar is.
Hoofdlocatie is de Zwanestraat, met café De Prins als uitvalsbasis. Ook de ondernemers in de straat vieren de Pride mee met eigen acties en activiteiten. Op vrijdag trapt de Pride af met een avond voor genodigden in het café. In het Student Hotel aan het Boterdiep, voor de gelegenheid omgedoopt tot Pride Hotel, is die avond een dragqueen-verkiezing. De winnares gaat door naar de finale van de -verkiezing in Rotterdam.
Op zaterdag wordt er de hele dag aandacht besteed aan Pride; van sportende dragqueens in de Zwanestraat tot het bespreken van serieuze zaken. Zo besteedt de John Blankenstijn Foundation in het Student Hotel aandacht aan diversiteit in de sport en wordt er, ook in het Student Hotel, gesproken over de aidscrisis in de jaren tachtig en de lessen die daar in deze tijd uit te trekken zijn met oog op het apenpokkenvirus.
‘Hoop dat jongere na Pride voor geaardheid durft uit te komen’
In Groningen is er geen , een demonstratie voor gelijke rechten voor LHBTIQ+’ers, die in andere steden tijdens een Pride vaak wordt gehouden. Een botenparade zoals in Amsterdam staat evenmin gepland. „We hebben niet genoeg handjes en financiën voor het organiseren van een pride walk en een botenparade”, legt Westra uit. ,,Het programma dat we hebben, willen we zo goed mogelijk doen, omdat het voor ons de eerste keer is.’’
Het zou mooi zijn als de Pride in Groningen op termijn kan worden uitgebreid, fantaseren de mannen. „Groningen is net klein Amsterdam”, glimlacht Westra. „Er zijn hier mooie grachten. Misschien is het iets voor volgend jaar.”
Tot het zover is, maken Rakers en Westra zich op voor de aankomende eerste editie. Een beetje zenuwachtig zijn ze. Wat hopen ze te hebben bereikt als ze straks na twee drukke dagen terugkijken? Rakers kan wel iets bedenken. „Dat een jongere die niet durfde uit te komen voor zijn of haar geaardheid, dat na de Pride wel durft.”
