Nog één keer het werk van Maya Wildevuur bij elkaar in de Ennemaborg: 'Het gaat mij wel aan het hart'

Kleurrijke kunst spat van de muren in de eeuwenoude Ennemaborg. Het hangt in de hoge hallen, de vele statige kamers, slaapkamer en zelfs in de kelder en badkamer. Daar kunnen bezoekers zaterdag en zondag een hele dag rondlopen en nóg hebben ze niet alle kunst die Maya Wildevuur maakte, gezien - laat staan bestudeerd.

,,Het gaat mij wel aan het hart’’, zegt Agaath van der Veen. Ooit volgde ze nog een cursus van de flamboyante Wildevuur, met haar bloementooi. Dat de kunstenares op 78-jarige leeftijd overleed, is veel te vroeg, vindt ze.

Om Van der Veen heen schuifelen bezoekers door de borg. De veiling is een moment voor kunstliefhebbers om het werk te kopen. Het is ook de laatste keer om zoveel van haar kunst bij elkaar te zien. En stiekem ook om afscheid te nemen van Wildevuur, die een plekje diep in de harten van veel mensen vond. In de borg gaat het over haar gastvrijheid, de kleur die zij - soms letterlijk - in het leven bracht en de warmte die zij uitstraalde.

Wildevuurs wens om de borg tot een museum te maken, komt niet uit. Jammer, vindt Van der Veen. ,,Nu gaat het, bij wijze van spreken, de hele wereld over.’’ Ze is samen met schoonzus Yvonne van Leeuwen naar de borg gekomen om ook wat te kopen. Niet alleen als aandenken, maar ook omdat ze het mooi vindt.

Van Leeuwen laat een foto zien van een schilderij, groot genoeg om een muur mee te vullen. Het is een kleurrijke haan op een zwarte achtergrond. Van der Veen heeft haar oog juist laten vallen op een aantal schilderijen met huizen in felle kleuren. ,,Of deze met dat prachtige strand.’’ Het werk is veelzijdig.

,,Ik ben al twintig jaar fan van Maya’’, zegt Wendy Wildeman. Haar kinderen deden mee aan de paddenstoelentocht rondom de borg. De kunstenares sprak daarna nog graag eventjes met de kinderen. Ze kende haar niet persoonlijk, ,,maar Maya was een opvallende verschijning.’’ Ze lacht. ,,In het filmhuis bijvoorbeeld. Daar stak die bloementooi boven de stoelen uit.’’

Wildeman, („dat lijkt wel op Wildevuur”, grapt iemand), heeft al een hele reeks spullen waarop ze wil bieden. Van snuisterijen tot een schilderij van een geisha - een wit-opgemaakte Japanse gastvrouw. ,,Ook omdat ik zelf in Japan ben geweest dit jaar, vind ik dat mooi.’’

Voor Wildevuurs zoon Guido van der Velde is het een emotionele dag. Hij heeft zich voorgenomen niet teveel te zeggen. ,,Het is helaas een utopie om hier een museum te maken. De borg moet nu gewoon leeg. Wat mooi is, is dat alles een plekje krijgt. Mensen zijn er blij mee.’’

En wie weet wat het werk van Wildevuur voor vonk doet overspringen: haar kleur is niet gedoofd.