'Nee baba, nee', roept zijn oudste zoon. Maar vader Hussein schiet toch en Omar valt neer

Opeens staat hij daar, 6 juli in de middag, op het volle terras van een ijssalon in hartje Winschoten. Driftig zwaaiend met een mes schreeuwt de 58-jarige Hussein A. dat hij de baas is. Zijn twee zoons, Zeino (19) en Habib (22), en twee vrienden volgen hem naar een groep mannen. De vlam slaat meteen in de pan. Klappen vallen over en weer. Stoelen en zelfs tafels gaan omver. Serviesgoed en ijs klettert op de grond.

Paniek alom. Gasten springen op, duiken op de grond met hun huilende kinderen. ,,Ik ben Abu-Hassan [Arabisch voor: vader van Hassan. Zijn oudste zoon, red.]‘‘, tiert de grijzende Syrische Nederlander, terwijl hij een 29-jarige man uit Beerta aanvliegt.

Jongste zoon Zeino had even eerder een aanvaring met hem en zijn vrienden. Op oorlogssterkte is hij terug met vier anderen. Een agressieve invasie op het net nog zo vredige terras.

Als een volleerd vechtersbaas haalt Hussein uit. De kleine Syriër raakt de Beertster vol in het gezicht met zijn vuist. Ook de broers duiken op het slachtoffer, die zijn krijsende dochtertje van twee probeert te beschermen. Habib deelt een paar flinke tikken uit. Over en weer vallen klappen. ,,Geef mij dat kind’‘, gilt een medewerkster van de ijssalon. Ze neemt het meisje in de armen en rent naar binnen.

Hussein grijpt een deksel van een afvalbak en smijt dat tegen het hoofd van de Beertster. ,,Dit is een waarschuwing, jij kankervent’‘, schreeuwt Hussein terwijl hij met veel dramatiek zijn mes in de buik van zijn slachtoffer steekt.

De vijf mannen gaan net zo snel weg als dat ze kwamen. Ze springen in twee auto’s - een zwarte Mercedes en een blauwe VW Golf - en racen weg.

Later die avond zitten Hussein en zijn zonen — ook de oudste twee, Hassan (31) en Adnan (29), zijn er nu bij — met twee kameraden bij AM Autobedrijf aan de Transportbaan in Winschoten. Een geïmproviseerd terrasje op de oprit aan de zijkant van de garageloods. Het pand is zo goed als leeg want de bedrijven van Adnan en Habib zijn gesloten voor een jaar. Op bevel van de burgemeester, vanwege de vondst van wapens en drugs.

Het is fris deze 6e juli. Zomerstorm Poly is net uitgeraasd en heeft Nederland flink afgekoeld. Het bedrijventerrein is vrijwel verlaten. Het enige wat je hoort zijn de druk pratende mannen. Ze wachten op de geboren Irakees Omar (33). Adnan belde hem eerder vanmiddag met een korte boodschap: ‘Kom naar de garage vanavond. Dan kunnen we het er even over hebben’. ‘Het’ is de heftige ruzie op het terras eerder die dag. De man die door Hussein is neergestoken behoort tot het kamp van Omar.

Omar is een van de weinigen die de toorn van de Syrische familie A. niet vreest. Hij kent de mannen van kinds af aan, groeide op met de jongens van Hussein in Winschoten. Hun vaders kennen elkaar al jaren.

In 2011 waren Hussein en Omar betrokken bij een benderuzie, die eindigde met een wildwest-schietpartij in een boerderij in Tripscompagnie. Hussein en Omar gingen jaren de cel in.

Na het uitzitten van zijn straf trekt de Irakees zijn eigen plan. Omar buigt voor niemand meer, alleen voor God. Dat weten ze in de onderwereld in Noord-Nederland.

Hij arriveert rond half negen ‘s avonds in de auto met een vriend uit Groningen bij het garagebedrijf.

Adnan laat ze binnen en doet het hoge hek achter hen dicht. Ze zijn nog maar net binnen als Hussein het voortouw neemt. Ze spreken Arabisch. ,,Hé Omar, kunnen we dit oplossen? Die grote mannen, die moeten niet meer ruzie maken met mijn jongens. Heb jij nog steeds contact met die jongens? En geen aangifte natuurlijk over vanmiddag’’, zegt hij, terwijl hij naar voren stapt richting de Irakese Nederlander.

Omar: ,,Ik heb er niets mee te maken en bemoei me er niet mee.’‘

Hussein komt met nog wat. ,,Waarom rijd jij eigenlijk steeds rondjes rond het bedrijf van mijn jongens?’‘

,,Hoezo?’‘, vraagt Omar.

Hussein draagt Adnan op de telefoon te pakken met een foto waar een auto op te zien is die langs de zaak rijdt. Omar schudt ontkennend zijn hoofd als hij het beeld bekijkt.

Hij verheft zijn stem. ,,Het is toch niet normaal dat je met een hele groep zo’n terras op komt?’’

Hussein: ,,Jouw hele groep stond eerder toch tegenover Zeino, toen die alleen was? Aan welke kant sta jij eigenlijk?’’ Het geduld van de pater familias is op, zoals wel vaker.

Omar kent zijn pappenheimers. Hij laat zich niet kisten en schreeuwt terug: ,,Als ik Zeino wil pakken, kan ik dat echt wel in mijn eentje hoor.’’ Vader Hussein wordt wild. Kom hem niet aan zijn kind.

In de hoop een escalatie te voorkomen, grijpt Adnan in. Hij zegt tegen Omar: ,,Jij hebt twee gezichten. Wil je alsjeblieft weggaan?’‘

Omar: ,,Weet je het zeker?’’ Adnan: ,,Ja.’’

Omar loopt richting de uitgang met zijn vriend. De andere mannen volgen. Ze duwen het bezoek naar de uitgang van het hoge toegangshek. Er vallen klappen. Duw- en trekwerk over en weer.

Adnan opent het hek. Zijn vader trekt een vuurwapen en richt op Omar. En schiet. Hassan roept: ,,Niet doen baba, laat het gaan.’‘ In paniek rennen Omar en zijn vriend de straat op. Adnan loopt ook weg, zonder om te kijken. Hij wil niet weten en zien wat er achter hem gebeurt.

Nog meer schoten. Omar grijpt naar zijn been en valt neer. Zijn broek kleurt rood van bloed rond zijn knie. De vriend tilt hem op en sleurt hem mee. Opnieuw schoten. Een van de kogels raakt de helpende man in zijn knie. Ook hij klapt op de grond. Omar raakt bewusteloos.

Hussein rent naar zijn tweede slachtoffer, zet zijn voet op het hoofd en richt de loop op z’n slaap. ,,Niet schieten, niet schieten’’, kreunt Omars vriend. ,,Kus mijn schoen’‘, beveelt Hussein.

Oudste zoon Hassan loopt naar de hulpeloze mannen op de grond en pakt hun telefoons af. ,,Om te voorkomen dat jullie versterking erbij halen.’‘ De familie en hun twee kompanen vertrekken, zonder zich te bekommeren om de slachtoffers.

De vriend is bij kennis, maar kan zich niet bewegen van de pijn. Omar komt enigszins bij en sleept zich over het asfalt, weg bij de garage, richting een tankstation een paar honderd meter verderop. Voorbijgangers waarschuwen de hulpdiensten.